Θα σας πω μία ιστορία στερεοτύπων. Εκείνης της “σωστής γυναίκας”, της νοικοκυράς, της μάνας, της εργαζόμενης, της κυράς του άντρα της και της σεμνής.
Μεγάλωσα κι εγώ σε αυτήν την κοινωνία των αυτών στερεοτύπων. Αυτής που σαν αγοροκόριτσο τα αγόρια δεν ήθελαν να παίζουν μαζί μου γιατί ήμουν κορίτσι και τα κορίτσια δεν ήθελαν να παίζουν μαζί μου γιατί ήμουν αγοροκόριτσο. Αυτής που ήταν κάπως παράξενο να παίζω εξίσου ευτυχισμένη με “αγορίστικα” παιχνίδια και να κοιμάμαι με τις κούκλες μου αγκαλιά. Αυτής που αργότερα έπρεπε να απολογηθώ για τη μουσική που ακούω, για τα στενά ή τα φαρδιά ρούχα που φορούσα, για το σκούρο κραγιόν, τις αρβύλες, το αφάνα μαλλί, τα ξενύχτια, τα μεθύσια, τα τσιγάρα και το αλκοόλ.
Κι αργότερα που έπρεπε να φοράω λουλουδάτη φούστα και ροζ ή κόκκινο κραγιόν. Αυτής της κοινωνίας που τα κιλά που πήρα ήταν αισθητικό πρόβλημα. Αυτής που έπρεπε να είσαι ή έξυπνη ή όμορφη. Που ο τομέας που επέλεξα ανδροκρατείται και που “οι γυναίκες δεν μπορούν να επιβληθούν”. Αυτής που το sexiness μου ήταν προς θαυμασμό, αλλά έκρινε προκαταβολικά την απόδοσή μου σαν σύντροφο. Αυτής που η δυναμικότητα και η ικανότητά μου φοβέριζε τους άντρες (συντρόφους ή συναδέλφους) κι έπρεπε να ρίξω τις δικές μου μηχανές για να νιώθουν καλά εκείνοι. Άλλωστε η πατριαρχία σε αυτά τα μικρά κρύβεται και γι’αυτό θα σου πουν πολλοί πως δεν την βλέπουν.
Εγώ ήμουν από τις λίγο πιο τυχερές. Σε ένα επάγγελμα που το πρώτο που μου ζητούσαν ήταν να μην βάζω το μπλε κραγιόν μου εγώ κατάφερα με τη δουλειά μου να το αποδεχτούν και να το αγαπήσουν. Όμως προσπάθησα πολύ αφού είμαι γυναίκα. Διεκδίκησα και κέρδισα θέσεις ευθύνης και δεν άφησα περιθώριο να μου υποτιμήσουν τη γυναικεία μου υπόσταση. Πάλι πολύ προσπάθησα. Κατάφερα να ζω ανεξάρτητη και ασφαλής και να αυτοσυντηρούμαι χωρίς την στήριξη του πρίγκιπα. Πάλι πολύ προσπάθησα.
Κι ακόμα προσπαθώ να εξηγήσω πως ευτυχισμένη γυναίκα δεν είναι μόνο αυτή που φοράει ροζ φορέματα, παντρεύεται στα 27 της, φροντίζει τον άντρα της και κάνει παιδιά. Ευτυχισμένη γυναίκα είναι αυτή που επιλέγει να ζει όπως θέλει και μπορεί να πίνει τον καφέ της σε ό,τι κούπα νομίζει εκείνη. Είθε να σταματήσουμε κάποτε να προσπαθούμε τόσο πολύ για όλα αυτά.
Signed by Christina Souki