Δεν ήμουν από εκείνα τα χαριτωμένα κοριτσάκια που έβλεπες να κυκλοφορούν αγκαλιά με μια κούκλα ή να σέρνουν ένα μικροσκοπικό καροτσάκι πλάθοντας ιστορίες στο μυαλουδάκι τους για το δικό τους μωρό και τη στιγμή που θα γίνουν εκείνες μαμάδες στη θέση της μαμάς τους. Εμένα συνήθως θα με έβλεπες να παίζω μπάλα, να διαλύω τα παιχνίδια της αδερφής μου και να ασχολούμαι με πριόνια, κατσαβίδια και σφυριά.
Δεν είχα ποτέ μου κοτσιδάκια, κορδέλες και φιογκάκια στα μαλλιά μου. Η μαμά μου έδινε μάχη κάθε πρωί έστω για να καταφέρει να μου χτενίσει τα μαλλιά και να τα πιάσει μια τυπική κοτσίδα, όσο φυσικά είχα ακόμη μακριά μαλλιά και πριν πιάσω μόνη μου ένα ψαλίδι στα χέρια μου για να αποκτήσω το κούρεμα που ήθελα εκείνη τη στιγμή.
Δεν αγαπούσα το τραγούδι, το μπαλέτο ή κάποιο μουσικό όργανο. Δεν είχα κάποιο χόμπι γιατί κάθε μήνα άλλαζα γνώμη κι ήθελα να ξεκινήσω κάτι νέο. Ανήσυχο πνεύμα βλέπεις, δεν με κάλυπτε ποτέ και τίποτα. Όχι από απληστία, αλλά από ανία, από επιθυμία για ανακάλυψη του αγνώστου, του καινούριου. Για βιβλία ούτε λόγος, δεν είχα την υπομονή, ήθελα να φτάσω κατευθείαν στον επίλογο, να μάθω την κατάληξη της ιστορίας.
Ναι, ήμουν δύσκολο παιδί, ατίθασο, αντιδραστικό. Όσο κι αν προσπάθησαν οι γονείς μου με τα καλύτερα εφόδια, τα ακριβά ιδιωτικά σχολεία, τα ιδιαίτερα μαθήματα δεν τα κατάφερναν, γιατί κατά βάθος ήξεραν πως ποτέ δεν θα μπω σε κανένα καλούπι, πως ποτέ δεν θα γίνω το υπόδειγμα μαθήτριας ή παιδιού. Και ξέρεις κάτι; Ποτέ δεν προσπάθησα! Ποτέ δεν έβαλα στόχο να κάνω περήφανους τους γονείς μου με τους καλύτερους βαθμούς ή τα αμέτρητα μετάλλια. Ήθελα να το κάνω για μένα, για να καλύψω τις δικές μου ανάγκες, τις πνευματικές μου ανάγκες για επιβεβαίωση. Όχι για την επιβράβευση αλλά για το χαμόγελο, όχι των άλλων αλλά το δικό μου.
Ξέρεις πόσα μετάλλια και πτυχία έχω κλεισμένα σε ντουλάπια και συρτάρια; Δεν έχω ιδέα, γιατί πολύ απλά δεν τα μέτρησα ποτέ! Δεν τα έβαλα ποτέ σε κορνίζες και δεν τα κρέμασα ποτέ σε τοίχους. Δεν τα κέρδισα για να τα βλέπουν οι άλλοι, ούτε για να περηφανεύομαι, ίσα ίσα που πολλά από αυτά δεν τα αναφέρω ποτέ! Όταν με ρωτούν τι σπούδασα δεν κάθομαι να αναλύσω, απαντώ απλά, τυπικά, με δυο λέξεις “πολλά και διάφορα”.
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με απεριόριστη αγάπη και από ανοιχτόμυαλους ανθρώπους. Μορφωμένους, με παιδεία και ιδανικά. Πράγματα που πέρασαν και σε εμένα κι ελπίζω κι εγώ να καταφέρω να τα περάσω στο γιο μου. Ένα πράγμα όμως με ενοχλούσε από παιδί και δεν θα πάψει ποτέ να με ενοχλεί. Το “φαίνεσθαι”, η “βιτρίνα”, το “τι θα πει ο κόσμος”.
Ποτέ δεν με ένοιαξε πως θα φανούν προς τα έξω οι επιλογές και οι πράξεις μου. Ποτέ δεν με ένοιαξε τι θα πει ο κόσμος, ούτε καν οι δικοί μου άνθρωποι. Αφού με έκανε εμένα να χαμογελάω, τότε μάλλον ήταν το σωστό, αλλά και να μην ήταν ας έτρωγα τα μούτρα μου. Από τα λάθη σου μαθαίνεις, έτσι δε λένε άλλωστε;
Ο γιος μου γύρισε μια μέρα σπίτι από το νηπιαγωγείο και μου είπε “μαμά, η υπομονή είναι αρετή”. Και μια άλλη μέρα μου είπε πως η δασκάλα τους στην πρώτη δημοτικού τους έμαθε έναν κανόνα ο οποίος λέει “δεν σχολιάζουμε, δεν κοροϊδεύουμε”. Κι αυτές ήταν οι πιο σοφές φράσεις που έχω ακούσει ποτέ.
Πολλοί είναι αυτοί που βιάστηκαν να με κατηγορήσουν για αδιαφορία. Που με βομβάρδισαν και με λιθοβόλησαν τόσο για τον τρόπο που έφερα το γιο μου στον κόσμο, βλέπεις ήμουν μόλις 22 ετών, όσο και για τον τρόπο που ακόμη και σήμερα τον μεγαλώνω. Όχι, δεν είμαι αδιάφορη, ούτε ανεύθυνη απλά παραμένω ονειροπόλα ακόμη και στα όνειρα του μικρού αυτού πλάσματος.
Μπορεί στα 6 του να μην ξέρει να μου πει αν θέλει να γίνει πυρηνικός φυσικός, γιατρός, δικηγόρος, μάγειρας, δάσκαλος ή αστροναύτης. Μου λέει όμως πως δεν θέλει να κάνει τίποτα στη ζωή του παρά μόνο να κάθεται και να παίζει. Κι ίσως αυτό να ακούγεται αστείο αλλά για μένα σημαίνει τα πάντα. Γιατί ένα παιδί για να είναι ευτυχισμένο δεν χρειάζεται ακριβά ιδιωτικά σχολεία, μετάλλια και επιβραβεύσεις αλλά παιχνίδι, χαρά, ηρεμία, αγάπη και άπειρες αγκαλιές.
Δεν είμαι από τις κουλ μαμάδες που μες στην ηρεμία θα συζητήσουν με το παιδί τους για τη ζημιά που έκανε. Δυστυχώς, η ζωή με έμαθε να μην χρησιμοποιώ και τόσο καλά την υπομονή που γιος μου χαρακτηρίζει αρετή και συχνά την χάνω. Εκνευρίζομαι, φωνάζω και τον μαλώνω. Για πολλούς αυτός είναι ένας τρόπος για να μην βγάλεις στην κοινωνία ένα κακομαθημένο πλάσμα. Για μένα είναι ένα τεράστιο λάθος που πέφτω μέσα του συχνά, κι ας το μετανιώνω. Αλλά είπαμε, από τα λάθη σου μαθαίνεις.
Σίγουρα όμως το επίπεδο του coolness μου ανεβαίνει όταν αντί για φασολάκια και σπανακόρυζο θα παραγγείλουμε πίτσα, όταν θα βάψω τα μαλλιά μου ροζ, όταν στις σχολικές γιορτές θα πάω με τα all star μου και το σκισμένο τζιν κι όχι με τις ψηλοτάκουνες γόβες και το ταγέρ. Όταν στην παραλία θα μου περάσουν αδιάφορα τα επικριτικά βλέμματα για το γεμάτο τατουάζ και piercing σώμα μου. Όταν αντί για την βραβευμένη θεατρική παιδική παράσταση εγώ θα επιλέξω να τον πάω σε μια ροκ συναυλία. Όταν θα παίζω μαζί του κιθάρα και θα μας ακούει όλη η γειτονιά κι ας μην ξέρει ούτε μια νότα. Κι όλα αυτά όχι για μένα, όχι για το “φαίνεσθαι” αλλά για να μάθει ο γιος μου να καταρρίπτει τον καθωσπρεπισμό και τα δήθεν.
Και να σου πω και κάτι ακόμα; Εγώ το παιδί μου δεν θέλω να το μεγαλώσω ρομποτικά. Δεν θέλω να του επιβάλλω το σωστό, δεν θέλω να τον κάνω τέλειο μαθητή, δεν θέλω να τον κάνω υπόδειγμα παιδιού γιατί το τέλειο είναι άπιαστο και το να κυνηγάς το άπιαστο είναι η μεγαλύτερη αποτυχία!
Θέλω να κάνω το παιδί μου ευτυχισμένο με όποιο τρόπο εκείνο επιλέξει. Θέλω να βγάλω στην κοινωνία ένα υπόδειγμα ανθρώπου με Α κεφαλαίο σαν το όνομα του. Να το γεμίσω γνώσεις για τη ζωή που έχει να αντιμετωπίσει κι όχι για την ανάγνωση ή τα μαθηματικά. Θέλω να του μάθω να μοιράζεται, να νοιάζεται και να αγαπά με όλη τη σημασία της κάθε λέξης. Κι αργότερα εκείνος να με κάνει περήφανη, κατά προτίμηση εν αγνοία του.
Θέλω η ευτυχία του να είναι οι πιο λάθος επιλογές του και το χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπό του για τα πτυχία που δεν πήρε και τα μετάλλια που δεν κρέμασε σε κανέναν τοίχο.
Signed by NantinX