Άνοιξα πάλι εκείνο το συρτάρι που μισείς και με κοίταξες με ένα βλέμμα έτοιμο να με κατασπαράξει. Μακάρι να ήξερες τι σημασία έχει για μένα αυτό το συρτάρι.
Εκεί κρύβω όλα όσα δεν θέλω να πέσουν σε αδιάκριτα βλέμματα, όσα κρατώ μόνο για μένα, νόμιμα ή παράνομα. Μα τώρα ο λόγος ύπαρξής του πήρε άλλη τροπή, τώρα εκεί κρύβεται ότι έχω από εσένα, ότι παράνομο και γεμάτο πάθος. Γιατί κακά τα ψέματα, ας το παραδεχτούμε, η παρανομία πλέον κυλάει στις φλέβες μας σαν αίμα και το χειρότερο όλων είναι ότι δεν θέλουμε να τελειώσει η ροή της ούτε στιγμή.
Αν ανοίξει ποτέ κανείς αυτό το συρτάρι θα νομίσει απλά πως εκεί μέσα υπάρχουν μόνο σκουπίδια γιατί από εσένα κρατώ αυτά που κάποια άλλη θα τα θεωρούσε σκουπίδια. Το περιτύλιγμα από το αναψυκτικό που ήπιες εκείνο το μεσημέρι που ήρθες για μια ώρα να μου φέρεις να φάω και τελικά έφυγες το βράδυ. Γιατί με σκέφτηκες, γιατί ξέρεις πως όταν δουλεύω δεν πρόκειται να φάω ούτε μπουκιά. Γιατί με νοιάστηκες. Γιατί αυτό το κενό που είχες ήθελες να το περάσεις μαζί μου κι ας ήξερες πως ήμουν πνιγμένη στη δουλειά, κι ας ήξερες πως δεν θα το περνούσαμε αγκαλιά στον καναπέ να λέμε βλακείες και να χαζογελάμε σαν 15χρονα.
Ένα μισοτελειωμένο τσιγάρο που έσβησες βιαστικά γιατί έπρεπε να φύγεις. Κάθε τσιγάρο που ανάβαμε μου έλεγες “αυτό και φεύγω” και τελικά το πακέτο τελείωσε κι εσύ δεν είχες φύγει ακόμα. Εκείνη τη στιγμή όμως έπρεπε. Μου είχες δώσει τον χρόνο που μου έπρεπε, ο υπόλοιπος ανήκει σε άλλη.
Και ξέρεις κάτι; Όχι, δεν ζηλεύω! Δεν ζηλεύω γιατί ξέρω πως δεν σε μοιράζομαι εγώ μαζί της επειδή ήρθα δεύτερη αλλά εκείνη μαζί μου γιατί εγώ σίγουρα αυτή τη στιγμή εγώ είμαι η πρώτη σκέψη στο μυαλό σου όταν ξυπνάς. Κι αυτό μου αρκεί.
Μου αρκεί που ξέρω πως όταν ακούς ένα συγκεκριμένο κομμάτι σκέφτεσαι εμένα. Μου αρκεί που θα σε κοιτάξω στα μάτια και αυτά θα μου πουν τα πάντα για τις ώρες που ήσουν μακριά μου. Μου αρκεί γιατί εγώ τουλάχιστον ξέρω την αλήθεια.
Και η αλήθεια ξέρεις ποια είναι; Ότι σε θέλω και με θες πολύ… Και αυτό αρκεί!