Δεν ήμουν ποτέ υλίστρια…υπάρχουν όμως 2-3 πράγματα που, όταν δεν μπορώ να ταξιδέψω πραγματικά, με κάνουν να ταξιδεύω νοερά σε τόπους που ακόμα δεν έχω εξερευνήσει, αλλά μου φέρνουν κι αναμνήσεις από τόπους που ήδη γνώρισα.
Διανύοντας μια άσχημη, συναισθηματικά και ψυχολογικά, εβδομάδα, περπατώντας σαν ακροβάτης σε τεντωμένο σχοινί, νιώθοντας πως δεν έχω ανάσα-πεθαίνω-, που σε χάνω, αποφάσισα απόψε να περπατήσω στον κεντρικό δρόμο μόνη, ελπίζοντας και περιμένοντας ένα θαύμα. Να χτυπήσει το τηλέφωνο και να μου πεις “Δεν είναι έτσι, σ’ αγαπάω, δεν πάω πουθενά! “ ή έστω “ Δεν περνάω καλά χώρια σου!” .
Πρώτη φορά, αλήθεια, περπατούσα τόσο αργά, τόσο χαμένη, τόσο παραδομένη, τόσο νικημένη… τόσο νεκρή! Έλειπες… έφευγες?
Και ξαφνικά, ήταν εκεί μπροστά μου, πληγωμένη κι αυτή, πεταμένη στη γωνιά του δρόμου, τόσο παραδομένη, τόσο νικημένη, τόσο νεκρή όσο κι εγώ…μια παλιά υδρόγειος σφαίρα! Την ένιωσα τόσο δική μου που, άνοιξα το βήμα μου και σε δευτερόλεπτα βρέθηκα να σκουπίζω την σκόνη της και να χαϊδεύω ολόκληρο τον κόσμο, όλη την γη… Είχα στα χέρια μου όλο τον κόσμο εκτός από εσένα!
Κι αμέσως ήρθαν στο μυαλό μου, το τραγούδι που άκουγα λίγο πριν… “ να παίζω εδώ με ξεγελάς, στου Άτλαντα την πλάτη” έλεγε στους στίχους αλλά και, ένα ταξίδι που μου είχες υποσχεθεί πως θα κάναμε μαζί μα, έμεινε στην υπόσχεση και, οι τάσεις φυγής μου αυτές τις μέρες, να πάω κάπου μακριά, σε μια θάλασσα, μπας και αντέξω που σε χάνω…
Πήρα την υδρόγειο στα χέρια μου και έφυγα. Δεν ήταν τυχαία η συνάντηση μας… χρειαζόμασταν και οι δυο μας δύο χέρια να γιατρέψουν τις πληγές μας, εκείνη τα δικά μου κι εγώ τα δικά σου.. Για εκείνη το ασφαλέστερο μέρος θα ήταν το σπίτι μου, για εμένα η αγκαλιά σου. Μέχρι να την φτάσω στον προορισμό της, σκεφτόμουν πως, από όλα τα ταξίδια που έχω κάνει, εσύ είσαι το σημαντικότερο.
Κρατούσα την υδρόγειο στα χέρια μου κι ευχόμουν να μην τελειώσει αυτό το ταξίδι ποτέ… ή έστω κι αν τελειώσει να είσαι εσύ ο τελικός μου προορισμός…
Signed by… Aydan