Έλα να μπούμε σε μια φούσκα παρέα και να μη βγούμε ποτέ από εκεί. Έλα να κάνουμε μακροβούτι στη μπανιέρα αγκαλιά, το νερό να φτάσει ως επάνω, να ξεχειλίζει και να κάτσουμε εντός της με τις ώρες. Ο έρωτας σαν οξυγόνο θα ποτίζει το μέσα μας, μη φοβάσαι, δε θα πνιγούμε. Αφού θα είμαστε μαζί.
Σε μια καθημερινότητα τρελή σε θέλω, με ρυθμούς απαράμιλλους και τόσο βασανιστικούς να χορεύουμε τάνγκο και να μου χαμογελάς, ενώ με φιλάς παράλληλα τόσο παθιασμένα στον καυτό μου λαιμό.
Να φύγουμε μαζί, να ταξιδέψουμε παντού, να γνωρίσουμε τις ομορφιές του κόσμου όλου κι επιτέλους να γνωριστούμε όσο καλύτερα γίνεται. Στο γυρισμό, φίλα με γλυκά στο μέτωπο και πες μου πως μ’ αγαπάς. Αλήθεια θα είναι και τότε, όπως και τώρα. Μόνο που δε μου το λες…
Μα για σκέψου τα όλα αυτά. Μαζί.
Σε αγχώνει ε; Και μένα νιώθω. Πάντοτε χτίζαμε τον κόσμο μας με βάση το χρόνο, όμως οι στιγμές φεύγουν και οι ώρες και τα λεπτά και η ζωή.
Κι εμείς οι δύο να προλάβουμε, να τρέξουμε, να χωθούμε μέσα στα μαύρα μου σεντόνια και τα κορμιά μας να αναστενάξουν ψαλμούς ηδονικούς που μόνο ένας θεός και ένας δαίμονας θα μπορούσε να συνθέσει με τόση μαεστρία. Να μιλήσουμε για τη ζωή μας σε έναν καφέ μισάωρο στο πόδι και ύστερα να πάμε για δουλειά. Να στείλουμε ένα “καλημέρα!” για να μη χάσουμε επαφή κι ύστερα να βρεθούμε ξανά μετά από μια βδομάδα. Να με κολλήσεις βίαια στον τοίχο, να με αφοπλίσεις κρατώντας μου τα χέρια ψηλά και να δέσεις με τα δικά σου, όντας πάντοτε σωστός κυρίαρχος. Βάσανο, με έχεις δέσει για τα καλά.
Πότε στο πάντα, πότε στο μαζί. Διαρκώς στο φευγιό και στο αντάμωμα της ώρας, στα παθιασμένα φιλιά και τις καλά κρυμμένες επιθυμίες.
Σε κρατάω εδώ, σε μια γωνιά του μυαλού μου. Σε φωτίζουν τα σκοτάδια της και η αλήθεια. Δεν πας πουθενά κι ας είσαι αλλού, ας κοιμάσαι σε άλλο κρεβάτι, ας έχεις άλλες προτεραιότητες, κι ας είμαι λεπτομέρεια.
Καλά, σταματάω, δεν είμαι υποχρέωση. Μην τσαντίζεσαι. Παραλογίζομαι. Όμως, ξέρεις κάτι τελικά; Ίσως δε φταίει το timing. Ίσως ο χρόνος μας θέλει, όμως δεν το θέλουμε εμείς. Προσωπικά, το αγαπώ το λίγο σου και το εκτιμώ. Αλήθεια. Ξέρω πως αυτό το λίγο είναι κάτι αληθινό, ίσως το πιο αληθινό όλων μέσα σε όλο αυτό το χάος.
Μου αρκεί όμως αυτό, το εννοώ. Έτσι κι αλλιώς κι εγώ το λίγο μου σου δίνω. Έχουμε και μια ζωή να ζήσουμε άλλωστε, μην το ξεχνάς. Έχουμε φίλους και δουλειές και ίσως σχέσεις εφήμερες μέσα σε όλη αυτήν τη παράνοια. Και άγχη και κρίσεις λόγω αυτών και πολλή πολλή ένταση. Όμως, έχουμε ανάγκη και μια αγκαλιά. Μα γιατί τόση ώρα μιλάω σε πρώτο πληθυντικό; Συγγνώμη, λάθος.
Έχω ανάγκη μια αγκαλιά. Τη δική σου. Και τα χέρια σου να με κρατάνε σφιχτά. Τα χείλη σου να κολλάνε πάνω στα δικά μου και να γεννιέται ξανά το κοριτσάκι που χρόνια τώρα σκότωσα μέσα μου. Το παραμύθι και η κόλαση μου. Και η γυναίκα που ποτέ δεν ήμουν με άλλους να παίρνει κι αυτή ξανά ζωή. Μόνο μ’ εσένα. Όπως μας αρέσει, για λίγο.
Αν με ρωτάς, αξίζουμε πολλά παραπάνω από αυτό. Τα δεκάλεπτα, τα μισάωρα και τα φιλιά στα κλεφτά. Όμως είσαι εσύ και είμαι εγώ κι αν οι στιγμές μας λίγο διαρκούν έχω να σου πω πως ο ένας βρίσκεται μέσα στις σκέψεις του άλλου και το ξέρουμε κι οι δύο.
Κι αυτό μωρό μου, μόνο λίγο δεν είναι.