Όταν είμαστε παιδιά, τα πράγματα είναι απλά: αν η Καιτούλα σπάσει το παιχνίδι σου, τσακώνεστε στη Γλώσσα και στα Μαθηματικά ψάχνετε για άλλη καλύτερη φίλη. Ώσπου τα ξαναβρίσκετε και ξεχνάτε τι σας χώρισε εξ αρχής. Οι παιδικοί τσακωμοί δεν κρατάνε πολύ, οι πληγές έχουν κλείσει μέχρι το τελευταίο διάλειμμα.
Όσο απλά είναι όμως τα πράγματα για τα παιδιά, τόσο περίπλοκα γίνονται καθώς μεγαλώνουμε. Οι σχέσεις μοιάζουν με παζλ, ένας γρίφος που πρέπει να λύσεις. Απαιτούν σκληρή δουλειά και η ανταμοιβή μπορεί να μην έρθει ποτέ. Αντίθετα, μπορεί να καταλήξεις με ένα μαχαίρι καρφωμένο στην πλάτη σου και στην άκρη του να είναι το χέρι του καλύτερού σου φίλου (“Oh I am sorry. Did my back hurt your knife?”, που έλεγε και η Ρέιτσελ στα Φιλαράκια). Οι άνθρωποι είναι απρόβλεπτοι. Κάποια στιγμή ξυπνάς και έχουν όλα αλλάξει.
Τη μια μέρα είναι φίλη με τη Μαρία και την επόμενη η Μαρία είναι καλύτερη φίλη με τη δική σου καλύτερη φίλη. Γίνονται αχώριστες και φτιάχνουν ακόμα και δικό τους hashtag. Κανονίζουν εξόδους και σε αφήνουν απ΄έξω με τη δικαιολογία ότι “είσαι απασχολημένη”, “θα βγεις μάλλον με τον Κώστα”, ή απλά “είσαι κουρασμένη, πού να σε τραβάμε”. Κάπως έτσι, σχηματίζεται μια απρόβλεπτη συμμαχία και εσύ νιώθεις σαν να μη χωράς πια σε αυτή τη νέα εξίσωση, που δεν έχεις ιδέα πώς προέκυψε. Είναι σαν να γυρνάς ένα απόγευμα στο σπίτι σου και να έχουν αλλάξει την κλειδαριά. Πόσο πιο ξεκάθαρο να γίνει ότι είσαι ανεπιθύμητος;
Οι άνθρωποι έχουν ημερομηνία λήξης. Πιο μακρινή από το γάλα, αλλά εξίσου δυσάρεστη όταν παρέλθει. Σε απογοητεύουν, σε στεναχωρούν, σε εξαπατούν. Συμπεριφέρονται σαν να έχετε κάτι να μοιράσετε κι ας έχει αυτός ο κόσμος αρκετά για όλους.
Πόσο φίλος είναι άραγε αυτός ο φίλος που δε χαίρεται με τη χαρά σου; Που με την πρώτη ευκαιρία θα μιλήσει για τον εαυτό του; Που δεν σε ακούει πραγματικά κι απλά περιμένει να τελειώσεις για να πει τα δικά του; Είναι άραγε φίλος σου εκείνος που δεν θα του εμπιστευόσουν το πιο σκοτεινό μυστικό σου;
Και τι γίνεται με τις συγγνώμες που δεν ακούς ποτέ; Με τις κούφιες υποσχέσεις που σκάνε σαν μπαλόνια στον ήλιο; Και οι άδειες θέσεις που αφήνουν οι άνθρωποι πίσω τους όταν εξαφανίζονται; Μπορείς να τις γεμίσεις ξανά ή μαθαίνεις να ζεις με το κενό;
Οι άνθρωποι έχουν ημερομηνία λήξης. Μπορεί να μην το γράφει πάνω η “συσκευασία”. αλλά το ξέρεις. Μεγαλώνεις και μαθαίνεις να το περιμένεις. Και κάποια στιγμή σταματάει να σε πειράζει.
Don’t cry over spilled milk. Είναι πια πασέ.