Ξάπλωνα για μέρες σε εκείνα τα σεντόνια που κοιμηθήκαμε τελευταία φορά μαζί….Δεν είχα κουράγιο να τα αλλάξω κατευθείαν…Δεν ήμουν έτοιμη να χάσω την μυρωδιά σου….Δεν ήμουν έτοιμη να ζω χωρίς εσένα….
Σε εκείνη την πρώτη συνάντηση, σε εκείνα τα πρώτα δευτερόλεπτα που είδαμε ο ένας τον άλλον για πρώτη φορά στη ζωή μας, δεν έτρεμα, δεν αγχώθηκα, δεν φοβήθηκα. Ήμουν ήρεμη, γαλήνια, ευτυχισμένη και τόσο μα τόσο σίγουρη ότι θα μπλέξω και θα πονέσω….
Οι μέρες μας περνούσαν και παρότι σε γνώριζα λίγο είχα αρχίσει ήδη να σε βάζω για τα καλά στη ζωή μου.
Ήθελα τόσο πολύ να με αγκαλιάζεις, να περνάμε πολύ χρόνο μαζί, να κοιμόμαστε και να ξυπνάμε μαζί….
Στις πρώτες μας συζητήσεις σου είχα πει πως έρχομαι έχοντας κάπου στο μυαλό μου ότι θα τελειώσουμε μια μέρα και ότι δεν θα επιτρέψω να κάνω όνειρα για εμάς που πιθανόν θα απέρριπτες….
Δεν ξέρω γιατί….Δεν ξέρω πώς…
Ξέρω όμως πως για πρώτη φορά στη ζωή μου ανετράπη ότι είχα πει πως δεν θα επιτρέψω να συμβεί…
Ξαφνικά,σε τόσο λίγο διάστημα, άρχισα να φοβάμαι μη σε χάσω, να μη θέλω να σε χάσω, να νιώθω καλά μόνο μέσα στην αγκαλιά σου, να θέλω να κάνουμε έρωτα συχνότερα, να θέλω να μείνεις και να στεναχωριέμαι όταν έφευγες έστω για λίγο…. Ξαφνικά έβλεπα το μέλλον μαζί σου, το μέλλον.μας….έκανα όνειρα για εμάς…
Το κατάλαβες μάλλον και τότε άρχισες να μου στερείς την αγκαλιά σου και όλα αυτά που τόσο ήθελα…κι εγώ φοβόμουν περισσότερο…
Άρχισες να υποτιμάς εμένα αλλά και τις ασχολίες μου, άρχισες να μην έχεις μια καλή, τρυφερή κουβέντα για εμένα….
Άρχισες να μου λες ψέμματα και να κλονίζεις την εμπιστοσύνη μου….κι εγώ πληγωνομουν και φοβόμουν όλο και περισσότερο…
Θυμάμαι για την πλάκα σου να ακουμπάς το αναμμένο τσιγάρο σου στον ώμο μου….με έκαψες για πλάκα….Δεν γέλασα…θυμήθηκα πως νιώθει ένας άνθρωπος που κακοποιείται…πληγώθηκα και φοβήθηκα ακόμα περισσότερο μα, δεν έκλαψα …σε ρώτησα μόνο αν κέρδισες κάτι με αυτό που έκανες… Κούνησες πάνω κάτω τους ώμους σου σαν 10χρονο αγόρι που έσπασε το παιχνίδι του και το ρωτάνε “γιατί” ….
Και εγώ ήθελα πίσω εκείνον τον άνθρωπο που ερωτεύτηκα από το πρώτο δευτερόλεπτο και αποφάσισα να μας δώσω την ευκαιρία να ζήσουμε…είχε χαθεί και το ήξερα….
Και τόσες άλλες στιγμές εγωισμού και ζήλειας, που δεν ήξερες πως να εκφράσεις…κι απλά αποφάσιζες κάθε φορά να με τιμωρείς,γιατί εσύ ένιωθες έτσι, είτε στερώντας μου τις αγκαλιές είτε τα φιλιά είτε τις όμορφες κουβέντες είτε ακόμα κ με το να ξεσπάς τα νεύρα που είχες με οτιδήποτε πάνω μου βρίζοντας με χυδαία…
Κι εγώ που,ήδη είχα δεθεί και ένιωθα βαθιά συναισθήματα για εσένα έπρεπε να πάρω μια απόφαση…έπρεπε να διαλέξω…
Να μείνω και να είσαι μόνο εσύ ευτυχισμένος σκοτώνοντας κάθε μέρα λίγο λίγο ότι νιώθω για εσένα….
Ή Να φύγω κρατώντας ό,τι ένιωθα και εκείνες τις λίγες όμορφες στιγμές και τα όνειρα μου για εμάς μέσα μου….
Έφυγα….Ναι αυτή είναι η αλήθεια αλλά, αφού είχες ήδη φύγει εσύ…έφυγα από αυτόν που άφησες στην θέση σου όλες εκείνες τις στιγμές που με τιμωρούσες…έφυγα από την ζήλεια και τον εγωισμό σου…
Συγχώρεσε με που δεν κατάφερα να νικήσω αυτόν τον άλλο εαυτό σου….Και που δεν άντεξα να μπαίνει ανάμεσα μας και να τα καταφέρει όλα….
Πονάω που είμαστε χώρια, που δεν σε βλέπω, που δεν μιλάμε και δεν με αγγίζεις πια….που δεν έχουμε μέλλον τελικά….
Έκανα ένα κουράγιο απόψε και άλλαξα τα σεντόνια…
Εσένα αντέχω να σε αγαπάω κι από μακριά …
Signed by … Aydan