Και τώρα οι δυο μας. Μοιάζει με όνειρο η “ιστορία” μας, κι έρχονται στιγμές που είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσει κανείς όλο αυτό που έχει συμβεί. Για πότε γνωριστήκαμε, για πότε φέραμε τον κόσμο ανάποδα, για πότε τα κάναμε πουτάνα όλα, για πότε καταλήξαμε “μαζί” και κυρίευσε ο ένας τον εγκέφαλο του άλλου είναι σχεδόν κινηματογραφικά ασύλληπτο.
Δε λογαριάσαμε τίποτε και κανέναν, τα βάλαμε με θεούς και δαίμονες που είχαμε μέσα μας, ο καθένας τους δικούς του και για τους δικούς του λόγους μα τίποτε δε μας σταμάτησε. Για τέτοιο πάθος μιλάμε. Εσύ να κουβαλάς στους ώμους σου μια ολόκληρη ζωή κι εγώ το βάρος όλων εκείνων που πίστευαν πως μπορούν να με χειραγωγήσουν. Εσύ να πολεμάς τον εαυτό σου για πάρτη μου κι εγώ να πολεμάω τους πάντες γνωρίζοντας το δικό μου εξαιτίας σου. Και να που κάπως έτσι καταφέραμε ό, τι κανείς μας δεν είχε απ’ την αρχή διανοηθεί. Το πιο δυνατό “μαζί” που θα μπορούσε να ευχηθεί άνθρωπος.
Μας ξεχωρίζει ένα μοναδικό πάθος και μια καύλα εγκεφαλική. Σε βλέπω, μου μιλάς, με κοιτάζεις, σε πλησιάζω, σε αγγίζω και μόνο που υπάρχεις στο χώρο ή σε σκέφτομαι είναι αρκετό για να με μετατρέψει σε θηρίο ανήμερο. Νιώθω ότι αν δε με βάλεις κάτω εδώ και τώρα θα εκραγώ και θα σε πάρω μαζί μου σε αυτή την έκρηξη. Είσαι απλώς εσύ κι είσαι η αιτία. Θέλω εσένα όσο τίποτε, άνευ όρων κι απόλυτα.
Το γαμάτο, όμως, είναι πως όλα αυτά δεν τα ζω μόνη μου. Απ’ την πρώτη στιγμή σε νιώθω να ανατριχιάζεις και μόνο που σε κοιτάζω. Αναστατώνεσαι και μόνο στην ιδέα πως σε χαϊδεύω, ερεθίζεσαι χωρίς να χρειαστεί να κάνω τίποτε παραπάνω απ’ το να σε πλησιάζω σε απόσταση αναπνοής. Είμαι απλώς εγώ και είμαι η αιτία. Θέλεις εμένα όσο τίποτε, άνευ όρων και απόλυτα. Όπως την πρώτη φορά.
Οι παθιασμένοι, που λες, καυλώνουν ο ένας απ’ τον άλλον. Γι΄αυτό κι η καύλα τους είναι παροιμιώδης, αυθεντική, ικανή για όλα. Γιατί είναι μια καύλα που έχει πρόσωπο, σάρκα κι οστά. Δεν πρόκειται γι΄ακόμη μια ενστικτώδη ανάγκη του κορμιού που ζητάει οτιδήποτε αρκεί να ικανοποιηθεί σε μια δεδομένη στιγμή που έτυχε να καυλώσει κανείς στο άκυρο.
Ολόκληρη η ύπαρξη του παθιασμένου σείεται συθέμελα απέναντι στον άνθρωπο που έχει καψουρευτεί και πλέον εκείνος είναι που προκαλεί τα πάντα. Εξαιτίας του νιώθεις ασυγκράτητος, το δικό του χαμόγελο σε φέρνει στα άκρα σου, το δικό του βλέμμα σε διαλύει, η δική του αύρα δοκιμάζει τις αντοχές σου, το δικό του κορμί ποθείς σα μανιασμένος. Με λίγα λόγια καυλώνεις επειδή ακριβώς είναι αυτός. Έτσι κάπως καταλαβαίνεις πως είσαι παθιασμένος γι’ αυτό κι όχι ότι κάποιος είναι απλώς κατάλληλος για να ικανοποιήσεις τις καύλες που ήδη έχεις.
Παθιασμένοι θέλω να παραμείνουμε. Δε μου αρκεί μια ζωή συμβιβασμένη σε χλιαρά συναισθήματα ούτε αξίζει κάτι τέτοιο σ’ εμάς. Η δική μας “ιστορία” μας θέλει πάντα παθιασμένους. Θέλω να συνεχίσεις να καυλώνεις εξαιτίας μου κι όχι επειδή θα τυχαίνει να είμαι παρούσα όταν είσαι καυλωμένος.
Θέλω η παγίδα της οικειότητας να μετατρέψει αυτό που έχουμε σε κάτι ακόμη πιο έντονο κι όχι να το διαλύσει. Θέλω γι’ ακόμη μια φορά εμείς οι δύο να κάνουμε αυτό που ξέρει ο καθένας μας καλύτερα. Να πάμε κόντρα σε όλα τα προγνωστικά. Κι όταν θα περάσει ο καιρός ακόμη περισσότερο να με κοιτάζεις και να θέλεις να με στριμώξεις στον τοίχο όπως την πρώτη φορά κι εγώ να σε κοιτάζω και να μην κρατιέμαι.
Δε με κρατάνε οι χλιαρές καταστάσεις και νομίζω πως το ξέρεις. Μα δεν είναι μόνο ότι δε με κρατάνε όσα οι πολλοί θεωρούν φυσική εξέλιξη των πραγμάτων και των σχέσεων. Είναι κι ότι εμείς δεν είμαστε έτσι, δε μας ταιριάζουν όλα εκείνα τα ρουτινιάρικα κλισέ, δεν το ‘χουμε, ρε φίλε, πώς το λένε.
Σε ξεχωρίζω και με ξεχωρίζεις. Σε κάνω να ανατριχιάζεις παντού, με κάνεις και σε θέλω σαν να μην υπάρχει αύριο. Μας διακρίνει η καύλα των παθιασμένων που πηδιούνται εγκεφαλικά πριν καν πηδηχτούν στ’ αλήθεια.
Κι αυτό είναι το ζητούμενο, αγάπη μου. Γιατί η απλή καύλα του κορμιού δε χρειάζεται τίποτε παραπάνω από ένα άλλο τυχαίο κορμί μόνο για να βγάλει το άχτι της and that’s all. Ενώ η καύλα του παθιασμένου είναι ικανή να ισοπεδώσει οτιδήποτε σταθεί εμπόδιο στο δρόμο της προς το αντικείμενο του πόθου της. Έχει αιτία και στόχο κι είναι ακατανίκητη.
Αυτό είμαστε κι έτσι θέλω να μείνουμε. Ανεπανόρθωτα παθιασμένοι.