Σπάσε ένα γυαλί στα δύο κι ύστερα κόλλησε το με την πιο ισχυρή κόλλα της αγοράς. Η συγκόλληση θα επιτευχθεί μα οι ρωγμές θα είναι ευδιάκριτες με γυμνό μάτι. Αν το πισωγύρισμα είχε όψη πιθανότατα να έμοιαζε με την παραπάνω εικόνα.
Μαζεύεις τα κομμάτια μια ετοιμόρροπης σχέσης, κάτι ξεφτισμένες ελπίδες από το πάτωμα, τις ελάχιστες προσδοκίες σου για την αλλαγή και τραβάς μπροστά κάνοντας γιγαντιαία βήματα προς τα πίσω.
Αγάπησες εκείνο το γνώριμο σώμα μα οι συνθήκες έφτασαν τη σχέση ως τον τερματικό σταθμό της. Έπειτα σπασμωδικές κινήσεις προκειμένου να αποκτήσεις αυτό που εσύ η ίδια γκρέμισες. Σ’ αυτή τη μάχη της αυτοαναίρεσης αλλά και του υπέρμετρου εγωισμού έχουν πέσει πολλά κορμιά. Και το δικό σου και το δικό μου. Γνωρίζονται βέβαια εξ αρχής την έκβαση της προσπάθειας που σέρνει ξωπίσω της δεύτερες, τρίτες, χιλιοστές ευκαιρίες. Μα η δύναμη της άρνησης σε ωθεί στο να κάνεις το πολυπόθητο all in.
Τις πρώτες μέρες τις ευημερίας τα πράγματα δείχνουν να κυλούν ήπια μα γρήγορα γίνεσαι μάρτυρας μιας σειράς γεγονότων που είχες προβλέψει θεωρούσες πως δεν θα συμβούν στη δική σου περίπτωση.
Τα δεδομένα ίδια και απαράλλακτα, δυο άνθρωποι που γνωρίζουν λεπτομερώς ο ένας τον άλλον. Από το πώς πίνουν τον καφέ τους, μέχρι εκείνο το κακό συνήθειο να πετάει τα ρούχα του στην καρέκλα ή να αργοπορεί στα ραντεβού του. Αυτή η παράξενη οικειότητα, η έλλειψη μυστηρίου αποδυναμώνει την επανένωση που με κόπο προσπαθείς να υλοποιήσεις. Βλέπεις, στην καλύτερη των περιπτώσεων να ανακαλύψεις κάτι που θα κλονίσει για μια ακόμη φορά την εμπιστοσύνη σου απέναντί του.
Επιπλέον, εκείνη η φράση που χρησιμοποιείται αρκετά από τους δυο σας “θυμάσαι τότε” συνοδευόμενη από μια άσχημη ανάμνηση. Λόγου χάρη εκείνο το βράδυ που σε παράτησε μόνη σου στη μέση του δρόμου ή εκείνη τη μέρα που σου ζήτησε λίγο χρόνο να σκεφτεί. Τα πισωγυρίσματα μοιάζουν με ιδανικές ευκαιρίες για να κοπανήσουμε στα μούτρα του άλλου τα ψεγάδια του παρελθόντος.
Μα κι η έλλειψη εμπιστοσύνης φιγουράρει πρώτη στη λίστα της αποφυγής μιας επανασύνδεσης. Το μυαλό του πληγωμένου ανθρώπου αποκτά φαντασιόπληκτες πεποιθήσεις κι ως άλλος Σπίλμπεργκ σκαρφίζεται σενάρια προδοσίας ακόμη κι όταν το έτερο ήμισυ δεν απαντάει στο τηλέφωνο του.
Δεν είναι μόνο αυτά.
Είναι κι εκείνο το κενό που αισθάνεσαι όταν πλαγιάζεις, δίπλα του κι αναρωτιέσαι ποια δύναμη σε έστειλε στην πόρτα του πάλι. Η έλλειψη εμπιστοσύνης κι εκείνη η λανθασμένη εντύπωση πως αφού δεν κατάφερε εκείνος να σ΄ αγαπήσει, τότε ποιος; Μα κι η σκέψη μιας παροδικής παραμονής δίπλα του ώσπου να φανερωθεί κάτι καλύτερο. Θερίζει ο φόβος της μοναξιάς. Ένα κράμα συνήθειας και φόβου που αρνείσαι να το παραδεχτείς -πρωτίστως στον εαυτό σου- βαφτίζοντας το αγάπη.
Όταν κάτι τοποθετείται στον φάκελο των περασμένων-ξεχασμένων έχει λόγο που βρίσκεται εκεί. Γι’ αυτό αντί να αναλώνεις τον χρόνο σου σε πεθαμένες σχέσεις με ανούσια φιλιά της ζωής, δώσε μια ευκαιρία στον εαυτό σου να σταθεί ένα βήμα παραπέρα. Κι άφησε το παρελθόν σου σφραγισμένο στην άκρη του υποσυνείδητου μαζί με τις ξεχωριστές αναμνήσεις και τα μαθήματα που διδάχτηκες.
Θέλει κότσια το φινάλε, μα η ζωή με τη βοήθεια του χρόνου θα σου επουλώσει όλα τα τραύματα…