Και ποιος σου είπε μάτια μου ότι τα αδύνατα δεν γίνονται δυνατά; Σκέψου…
Τι είναι αυτό που σε εμποδίζει να ζήσεις αυτό που επιθυμείς; Τι είναι αυτό που δεν σε αφήνει να κυνηγήσεις το όνειρό σου; Μα πάνω από όλα σκέψου, αξίζει αυτό το κάτι ή αυτός ο κάποιος τη θυσία σου; Γιατί, θυσία είναι μάτια μου, πίστεψέ με. Η μεγαλύτερη που μπορείς να κάνεις. Η ζωή περνάει, φεύγει, κυλάει σαν νερό. Κι εσύ μένεις απλά ένας θεατής της ίδια σου της ανυπαρξίας, θεατής της δικής σου θυσίας. Όχι καρδιά μου. Όχι!
Τίποτα και κανείς δεν αξίζει αυτή τη θυσία. Άλλωστε… πόσοι θα το έκαναν για σένα; Σήκω ψυχή μου. Σήκω… Τρέξε… Προλαβαίνεις! Ποτέ δεν είναι αργά… Κάπου στην επόμενη στροφή, σε περιμένει το όνειρο, σε περιμένει η ίδια η ζωή. Τρέξε… Προλαβαίνεις!
Ζήσε όπως θέλεις, κάνε αυτό που αγαπάς, κάνε και καμιά τρέλα, θα σου αρέσει, θα δεις. Η ζωή θέλει αγάπη, χαμόγελο και λίγη τρέλα, για να πάρει χρώμα, να πάρει δύναμη, να πάρει ζωή… Ναι, μην απορείς…
Η ζωή σου θα πάρει ζωή από το χαμόγελό σου, θα πάρει ανάσα από την ανάσα σου και δύναμη από τη δύναμή σου… Και τότε θα γίνει πραγματικά η δική σου ζωή, γιατί θα έχει το χρώμα που διάλεξες εσύ και θα ακολουθεί το όνειρο που έφτιαξες εσύ για σένα!
Πριν σε αφήσω, ένα θα σου πω ακόμα. Η ζωή είναι δική σου. Ζήσ’ την όσο ακόμα είναι καιρός. Όσο ακόμα μπορείς και βλέπεις τον ήλιο το πρωί, όσο ακόμα χαζεύεις το φεγγάρι να καθρεφτίζεται στη θάλασσα, όσο ακόμα αισθάνεσαι τις σταγόνες της βροχής να γίνονται ένα με το δάκρυ σου, όσο ακόμα μπορείς να μυρίζεις τα αρώματα των λουλουδιών, όσο ακόμα μπορείς να βλέπεις το πρόσωπό σου στον καθρέφτη….
Τρέξε λοιπόν… Κάπου στην επόμενη στροφή σε περιμένει η ζωή. Πάρ’ την απ’ το χέρι και τρέξε σαν μικρό παιδί.
Προλαβαίνεις… Αρκεί να το πιστέψεις!