Ακούω τους παλμούς της καρδιάς σου και ο κόσμος σείεται ανάμεσα στο πάθος και τον έρωτα που τρέφει η καρδιά μου για κάθε εκατοστό του κορμιού σου. Ο εγκέφαλός μου σχεδόν τραντάζεται κάθε φορά που τα χείλη μου ξαπλώνουν πάνω στα δικά σου και μικρές εκρήξεις πυροδοτούν μέχρι και τις άκρες των δαχτύλων να νιώσουν τη στιγμή. Η συναισθηματική υπερχείλιση σχεδόν με τρομάζει αλλά ταυτόχρονα με γοητεύει επικίνδυνα.
Επιθυμία, απόλυτη και ολοκληρωτική, απελευθερωμένη από παρωπίδες και αγνή σαν τον πρώτο εφηβικό έρωτα.
Σκλαβωμένη και δεμένη πάνω σου, κάτι σαν το μοναδικό κομμάτι το οποίο ολοκληρώνει το παζλ που λέγεται “εσύ ή “εγώ”, δεν έχει καμία σημασία, γιατί το μαζί είναι ουδέτερο και δεν έχει φύλο. Ο υπέρηχος της αγάπης μας δεν σκιαγραφεί ρωγμές και ατέλειες αλλά θεμέλια και αγάπη που πολλαπλασιάζεται καθημερινά με φόντο υποσχέσεις. Με αγκαλιάζεις και ο κόσμος μου πνίγεται από το δικό σου παράδεισο καθώς μικρές δόσεις οξυγόνου γεμίζουν τα σωθικά μου. Το αεράκι που νιώθω στο λαιμό μου ερεθίζει τις νευρικές απολήξεις και ο ερωτισμός καταλαμβάνει σαν αγρίμι για άλλη μια φορά το χώρο. Δεν θυμάμαι να θύμωσα πραγματικά μαζί σου ποτέ κι αυτό γιατί το πάθος γεννά άμυνα και η άμυνα τον έρωτα, όχι για να σώσει τα κακώς γενόμενα αλλά για να μην τα προκαλέσει.
Ο έρωτας άλλωστε δεν έχει εχθρούς, μονάχα τους μνηστήρες του παρελθόντος και τους φόβους του μέλλοντος.
Εσύ και εγώ θα έχουμε ένα “μαζί” να μας ενώνει, πολύ ή λίγο δεν θα το μετρήσω ποτέ. Μου αρκεί η επιθυμία σου, σου αρκεί η σκέψη μου. Κι έτσι γεννιέται το πάθος που τρέφεται από το άπειρο, χωρίς ταμπέλες και φραγμούς, με όρια τον έναστρο ουρανό που κάποια μέρα θα κοιτάμε αγκαλιά.
Μαζί…
Χωρίς ημερομηνία λήξης…
“Δείξε μου πόσο το θέλεις και θα το κάνω να διαρκέσει…”