Πόσες φορές έχεις υπομείνει καταστάσεις και ανθρώπους; Ή καταστάσεις για κάποιους ανθρώπους. Για κάποιους που σημαίνουν πολλά για εσένα. Που δεν σε νοιάζει τι αισθάνονται για εσένα εκείνοι, επειδή αυτό που νιώθεις εσύ μπορεί να τα νικήσει όλα. Φτάνεις και για τους δυο. Όμως πόσο αντέχει μια ψυχή;
Η υπομονή πολλές φορές κρύβει έναν φόβο. Τον φόβο να μην χάσεις κάποιον. Ο χωρισμός φαντάζει πιο οδυνηρός μπροστά στην υπομονή σου. Είσαι σε αυτή την κατάσταση, συνήθως επειδή αγαπάς πολύ και έντονα. Τόσο που δεν σε ενοχλεί να κάνεις πέρα τον εγωισμό σου και να δώσεις το χώρο στον άλλον να κάνει τα λάθη του. Δίχως να τα κατακρίνεις και να παραπονιέσαι για αυτά. Άλλωστε, για εκείνον μπορεί να είναι τα σωστά. Εκεί έγκειται το πρόβλημα. Οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Οι σχέσεις, φιλικές ή ερωτικές, χαρακτηρίζονται λένε από σεβασμό, εκτίμηση και υποχωρήσεις. Αμοιβαίες υποχωρήσεις. Υποχωρήσεις που κάνεις με τη θέλησή σου. Διατηρώντας την υπομονή σου. Μα τι συμβαίνει όταν η υπομονή αυτή τελειώνει; Ποιος άραγε έχει δίκιο; Εκείνος που έκανε υπομονή ή ο άλλος που λειτουργούσε με βάση τη δική του λογική;
Η υπομονή είναι αρετή. Αν την διαθέτεις, καταπολεμάς με κάποιον τρόπο τη νευρικότητα. Μαθαίνεις να διατηρείς την ηρεμία σου σε καταστάσεις που επισύρουν τον εκνευρισμό σου. Παρατηρείς καλύτερα τόσο τις περιστάσεις, όσο και τους ανθρώπους που τις δημιουργούν και συλλέγεις στοιχεία. Στοιχεία που θα ενισχύσουν τις άμυνες σου και θα φέρουν τη δύναμη στα δικά σου χέρια.
Έτσι, η κάθε αγκαλιά που θα επιδιώξεις να σε συντροφεύει στη διάρκεια του ταξιδιού σου, να έχει περισσότερες πιθανότητες να παραμείνει σφιχτή και γεμάτη κατανόηση οπλισμένη με αγάπη. Μία αγάπη που θα τροφοδοτεί την υπομονή σου για το δικό σου άνθρωπο.
Όταν απομείνουν μόνο ελάχιστα ψήγματα υπομονής, κοντοζυγώνει συνήθως μια έκρηξη. Μία έκρηξη ίσως και μεγαλύτερη από το Big Bang. Εκεί, η ηρεμία και η γαλήνη εγκαταλείπουν. Η θέληση που είχες έως τώρα δραπετεύει μέσα από τα δάκρυά σου, καθώς πλέον οι αμυντικοί σου μηχανισμοί βρίσκονται σε καταστολή. Ουσιαστικά κλαις, όχι τόσο για εκείνα που δεν πραγματοποιήθηκαν, αλλά κυρίως για εκείνα που υπέμεινες.
Για τις στιγμές που χτύπησες τον εαυτό σου παρηγορητικά στην πλάτη και αναστέναξες λέγοντας “δεν πειράζει, πάμε παρακάτω”. Τώρα το “παρακάτω” φαντάζει εντελώς διαφορετικό. Δίχως εκείνον πλάι σου. Δυστυχώς δεν σου περισσεύει άλλη υπομονή.
Το μόνο που χρειάζεσαι πια είναι ένα “παρακάτω” με περισσότερη χαρά, παρά θλίψη. Με περισσότερη κατανόηση για εσένα και όχι για κάποιον άλλον, διεκδικώντας αυτά που σου αξίζουν. Κάποιον δηλαδή, που να τραβάει το λαστιχάκι αυτό τόσο όσο κι εσύ, αποφεύγοντας να σπάσει πάλι μπροστά σου. Τελικά, κοίτα να δεις που η υπομονή κρύβει κάτι το οξύμωρο. Σου μένει μόνο να βρεις τις δυνάμεις, αντέχεις;