Δεν ήμουν για πολλά πολλά, δεν το μπορούσα το πολύ “μαζί”, το πολύ “κοντά” με έπνιγε, ήθελα το χρόνο μου και το χώρο μου. Και τώρα… Τώρα τα δεδομένα άλλαξαν… Τώρα με άλλαξες!
Έχεις δει άνθρωπο να γυρνάει σπίτι του και να χαμογελάει που βρήκε την πόρτα κλειδωμένη; Που βρήκε δυο ποτήρια στο νεροχύτη και τσαλακωμένα σεντόνια; Να κρατάει αγκαλιά πιτζάμες χωρίς να έχει σκοπό να τις φορέσει;
Θα στα πω εγώ όλα, θα στα εξηγήσω ένα προς ένα. Η πόρτα κλείδωσε με το δικό σου κλειδί, με αυτό που σου έδωσα για ένα βράδυ και έγιναν δύο και τρία και όλο και αυξάνονται. Τα ποτήρια στο νεροχύτη είναι από το κρασί που πίναμε εχθές οι δυο μας, τα σεντόνια τσαλακωμένα από τον απόλυτο και παθιασμένο έρωτα που μου χάρισες για ένα ακόμη βράδυ και οι πιτζάμες… Οι πιτζάμες μυρίζουν το άρωμα σου, όπως και τα μαξιλάρια και το σπίτι ολόκληρο!
Δε ζήτησα πολλά γιατί δεν τα ήθελα, γιατί με αγχώνουν τα πολλά με κάνουν να προσδοκώ περισσότερα και φοβάμαι πως κάποια μέρα θα με απογοητεύσουν. Δεν την αντέχω την απογοήτευση! Όσο σκληρή θέλω να φαίνομαι άλλο τόσο ευαίσθητη είμαι κι εσύ δυστυχώς το ξέρεις. Το κατάλαβες από την πρώτη στιγμή γιατί με το που με ακούμπησες ήταν σαν να ξεκλείδωσες τον άλλο μου εαυτό, τον ρομαντικό, τον εαυτό τον απαιτητικό, τον αχόρταγο, αυτόν που ζητάει χάδια φιλιά και αγκαλιές και όλο θέλει και λίγο παραπάνω.
Ούτε τότε ήθελα πολλά, δεν ήθελα να μοιράζομαι το κρεβάτι μου ούτε τις ελεύθερες ώρες μου. Ήθελα στο νεροχύτη μου να υπάρχει ένα ποτήρι και το κρεβάτι να ξεστρώνεται απ τη μία πλευρά. Οι πιτζάμες μου να μυρίζουν το δικό μου μαλακτικό κι η πόρτα να μένει ξεκλείδωτη επειδή πάλι με πήρε ο ύπνος και τρέχω να προλάβω να φτάσω στην ώρα μου.
Και τώρα έμαθα αλλιώς… Με έμαθες αλλιώς… Με έμαθες να ζητάω πέντε λεπτάκια ακόμη το πρωί όχι για να κοιμηθώ αλλά για να μείνω λίγο ακόμα στην αγκαλιά σου, να με ξυπνάς στον ύπνο μου για ένα φιλί κι όχι απλά να μην παραπονιέμαι αλλά να χαίρομαι κιόλας, να μοιράζομαι το κρεβάτι μου στο έπακρο έως και να το παραχωρώ ολόκληρο για να κοιμάμαι στον ώμο σου, να ξεκινάω τη μέρα μου με χαμόγελο γιατί κοιμήθηκα με χαμόγελο και ξύπνησα αντικρίζοντας το δικό σου.
Ξέρεις τι είναι να αποζητάς μια αγκαλιά; Να κυριεύεται το μυαλό σου από δυο μάτια; Να θέλεις να ποτίσει κάθε κύτταρο σου με το άρωμα εκείνου; Να λιώνεις όταν ακούς εκείνο το “έρωτά μου” κι ένα “σε λατρεύω” κάπου μεταξύ ύπνου και ξύπνιου; Να τρέμει όλο σου το σώμα σε ένα και μόνο άγγιγμα; Να θες να αφήσεις τον εαυτό σου στα χέρια κάποιου άλλου; Να αφεθείς και να πεις “ναι, παραδίνομαι, είμαι δική σου”;
Ούτε εγώ ήξερα και ούτε ήθελα να μάθω, αλλά ξέρεις τι κατάλαβα; Αυτά τα πράγματα δεν τα ζητάς, έρχονται, έτσι απρόσκλητα και απροειδοποίητα. Έρχονται και κάθονται στον καναπέ σου σαν εκείνους τους συγγενείς που πάντα απέφευγες αλλά τελικά σαν να τους συμπάθησες λιγάκι.
Έτσι ήρθες κι εσύ, κάθισες στον καναπέ μου, ανοίξαμε ένα μπουκάλι κρασί κι αυτή ήταν η αρχή του “τέλους”… Και τώρα; Τώρα θέλω ο καναπές να κάνει λακούβα από τον έρωτά μας, τα σεντόνια μου να μυρίζουν το δικό σου άρωμα, τα πρωινά μου να ξεκινούν με ένα φιλί και μια καλημέρα σου και τα βράδια μου να τελειώνουν στην αγκαλιά σου με το φως του κεριού να τρεμοπαίζει και τη μουσική να παίζει μέχρι να μας πάρει ο ύπνος, κι ύπνος μου να διακόπτεται συχνά πυκνά γιατί ούτε εκεί δεν αντέχει κανείς απ’ τους δυο μας χωρίς ένα φιλί και μια αγκαλιά παραπάνω…
Αλλάζουν λοιπόν τα δεδομένα και ναι… ίσως όπως λένε, να γίνονται ζητούμενα. Και το δικό μου ζητούμενο είσαι εσύ, ολόκληρος, τα μάτια σου που λάμπουν, το χαμόγελο σου που φωνάζει “ευτυχία”, τα χέρια σου που με κλειδώνουν και δε θέλω να βγω, το γέλιο σου, τα φιλιά σου, η φωνή σου… Αχ αυτή η φωνή σου, να την ακούω στον ύπνο μου να μου λέει “μωρό μου, σε λατρεύω”… Αχ αυτή η φωνή… Το πρώτο πράγμα που ερωτεύτηκα! Ωχ! Τι είπα; Ερωτεύτηκα; Το ξεστόμισα;
Ε ναι λοιπόν, το παραδέχομαι! Σε ερωτεύτηκα!