Γεννήθηκα και μεγάλωσα δύο βήματα από την πλατεία Εξαρχείων, μια περιοχή παρεξηγημένη για όσους δεν την έχουν ζήσει σε αντίθεση με εμάς που τη βιώνουμε που την έχουμε μες στην καρδιά μας και ξέρουμε ότι τα Εξάρχεια δεν είναι απλά μια περιοχή, είναι τρόπος ζωής.
Το πρόβλημα ξέρεις ποιο είναι; Ότι δε θέλουμε να ξυπνάμε κι αντί να χαιρετάμε τον καλοσυνάτο γείτονα να βλέπουμε μπροστά μας τον μπάτσο (ναι μπάτσος είναι για μένα και αστυνόμος ή όργανο της τάξης δεν θα θεωρηθεί ποτέ!) με την ασπίδα το κράνος και το γκλομπ να μας στραβοκοιτάει χωρίς κανέναν προφανή λόγο!
Όχι δεν είμαι αναρχική, δεν ανήκω σε γενιά αντιεξουσιαστών αλλά έτσι δεν θα μάθω ποτέ να ζω, δεν θα δεχτώ ποτέ τη δήθεν νοοτροπία τους και ξέρεις γιατί; Γιατί ουσιαστικά δεν υπάρχει καμία νοοτροπία, καμία λογική και καμία παιδεία.
Μισώ να τσουβαλιάζουμε ανθρώπους και να τους κατηγοριοποιούμε, ο κάθε άνθρωπος είναι μια κατηγορία από μόνος του, ίσως να ανήκει σε μια ομάδα, σε ένα σύνολο αλλά τίποτα δεν τον καθιστά όμοιο. Κι όμως, για μένα όλοι οι μπάτσοι ίδιοι είναι, έχουν τα ίδια μυαλά, τα παλαιολιθικά, τα κομπλεξικά, τα γεμάτα ανασφάλεια.
Δεν με απασχολεί αν αυτό το άρθρο πέσει στα χέρια κάποιου απ’ αυτούς και να σου πω την αλήθεια το αποκλείω γιατί δεν νομίζω πως κανείς απ’ αυτούς μπαίνει στη διαδικασία να διαβάσει κάτι περαιτέρω από αθλητική εφημερίδα κι αυτό μετά βίας. Μια κατηγορία μόνοι τους λοιπόν, παιδάκια που μεγάλωσαν στην Κάτω Περδικούλα Αιτωλοακαρνανίας και νόμισαν πως φορώντας μια στολή και κρατώντας ένα όπλο έγιναν μεγάλοι και τρανοί.
Εσύ που λύσσαξες να μπεις στο αστυνομικό σώμα για να πουλάς μούρη ξέρεις τι σημαίνει αστυνόμος; Ξέρεις τι θα πει όργανό της τάξης; Ο αναλυτικός ορισμός που δίνει ο Μπαμπινιώτης στο λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας για τη λέξη “αστυνομία” έχει ως εξής: είναι η κρατική υπηρεσία που μεριμνά για την προστασία και ασφάλεια των πολιτών, την εξασφάλιση της δημόσιας τάξης και γενικότερα την εφαρμογή των νόμων που θεσπίζει η πολιτεία, την καταπολέμηση του εγκλήματος και ενίοτε την αντιμετώπιση έκτακτων περιστατικών.
Για ποια προστασία και ασφάλεια μου μιλάς; Για ποια καταπολέμηση του εγκλήματος; Καταπολεμάς το έγκλημα με έγκλημα; Όχι, τον νόμο δεν τον εφαρμόζετε, τον ορίζετε εσείς, νόμος για εσάς είναι να σκοτώνετε αθώα παιδιά γιατί εκεί σας παίρνει να το παίξετε άντρες.
Φονιάς είσαι, ούτε αστυνόμος, ούτε ειδικός φρουρός, ούτε καν μπάτσος, απλός, αδίστακτος φονιάς. Αλλά ξέρεις ακόμη κι οι εγκληματίες έχουν δική τους κατηγορία, μπορώ να δικαιολογήσω έναν φονιά που αν δεν σκότωνε θα τον σκότωναν, που θα βρισκόταν σε νόμιμη άμυνα, εσύ σε τι βρισκόσουν; Τι θα σου έκανε ένα άοπλο 15χρονο παιδί; Ήταν παιδί, ένα παιδί που έβραζε το αίμα του, ένα παιδί στην εφηβεία που η αντίδραση στις φλέβες του δε σταματάει να ρέει κι εσύ βρε γελοίε του τα στέρησες όλα! Γιατί; Για ποιο λόγο εσύ που όπλισες και αφαίρεσες έτσι μια ανθρώπινη ζωή να ζεις ελεύθερος αυτή τη στιγμή και μια μάνα να κλαίει πάνω από ένα άψυχο μάρμαρο;
Δεν θα σε καταραστώ, δεν θα ευχηθώ να σάπιζες στη φυλακή, ένα πράγμα μόνο σου εύχομαι, να παραδεχτείς στον ίδιο σου τον εαυτό το λάθος σου κι ας ήταν στιγμιαίο, κι αφού το κάνεις, να μετανιώσεις, να ζεις με τύψεις και αυτό είναι η μεγαλύτερη ποινή για έναν φονιά. Δεν μετάνιωσες, δεν παραδέχτηκες, μόνο είχες το θράσος να πεις πως δεν πρόκειται να ζητήσεις καμία συγγνώμη από κανένα 15χρονο, πως πέρασες ταλαιπωρία τόσα χρόνια στη φυλακή. Μιλάς εσύ για ταλαιπωρία; Τολμάς να ξεστομίζεις τέτοια λόγια μπροστά σε μια μάνα που της στέρησες το ίδιο της το παιδί; Μην απορείς μετά γιατί όλοι εναντιώνονται μπροστά σου, γιατί έχεις θράσος, κι αυτό το θράσος είναι που σου όπλισε και το χέρι εκείνο το μοιραίο βράδυ.
Ήμουν 17 χρονών και εξοργίστηκα γιατί αυτό το παιδί μπορεί να ήμουν εγώ, ο φίλος μου, ο αδερφός μου και τώρα πια 11 χρόνια μετά και έχοντας ήδη ένα παιδί μπορώ να καταλάβω αυτή τη μάνα, μπορώ να καταλάβω την ψυχραιμία της. Δεν έχει νόημα να κλάψει, να ουρλιάξει να φωνάξει γιατί τίποτα δεν θα ξαναφέρει πίσω το παιδί της, ούτε να σε δει να σαπίζεις στη φυλακή έχει νόημα. Να μην κοιμάσαι τα βράδια όπως εκείνη, αυτό έχει νόημα! Γιατί να νιώθει τύψεις εκείνη που επέτρεψε στο παιδί της εκείνο το βράδυ να βγει και όχι εσύ; Γιατί να θεωρεί εκείνη τον εαυτό της υπαίτιο και να αναρωτιέται μήπως κάτι δεν έκανε σωστά και όχι εσύ;
Δικαίωση δεν θα έρθει ποτέ, η αλήθεια δεν θα μαθευτεί ποτέ κι αυτό είναι που πονάει και εξοργίζει. Μπορεί να μην κατεβαίνω πια σε πορείες και να μην πετάω μολότοφ, να μην είμαι τόσο “γενναία”, αλλά μπάτσο δεν θα κοιτάξω ποτέ στα μάτια, γιατί μόνο ψευτιά, υποκρισία και άνευ λόγου έπαρση θα δεις.
Όσο για τον Αλέξη… Δεν θα μιλήσω γιατί δεν είμαι αρμόδια, θα αφήσω τον Γιάννη Ρίτσο να τα πει καλύτερα!
Ποτέ δεν φεύγουν τα νεκρά παιδιά από τα σπίτια τους, τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει σαν να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί-
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια. Δεν φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι κι έχουν μια ξεχωριστή προτίμηση να παίζουν στον κλειδωμένο διάδρομο και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας, δεν είναι πια από τη στέρηση μα από την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους, είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι…