Την κοιτάς με αυτό το βλέμμα που μοιάζει σαν να είδες εξωγήινο. Τι έγινε; Δεν έχεις ξαναδεί γυναίκα; Όχι κοριτσάκι, ούτε κακέκτυπο γυναίκας. Γυναίκα, αληθινή, κανονική, γνήσια, δεν έχεις ξαναδεί;
Ξέρεις από εκείνες που κουβαλάνε στην ψυχή τους θησαυρούς και δεν τους ξεπουλάνε στον κάθε περαστικό σαν να είναι η πραμάτεια της λαϊκής αγοράς. Βλέπεις, εκείνη δεν ψάχνει ούτε την αποδοχή, ούτε την αναγνώρισή σου. Ξέρει ποια είναι, ξέρει τι αξίζει, ξέρει τι είναι και δεν διατίθεται στις εκπτώσεις. Έχει μια περπατησιά που την κάνει να ξεχωρίζει μέσα στο πλήθος. Σε κοιτάει πάντα στα μάτια και δεν τα χαμηλώνει ποτέ, παρά μόνο μπροστά στο θεό της.
Είναι περήφανη γυναίκα κι ότι κάνει, το κάνει γενναία. Γενναία κλαίει, γενναία ζητά συγγνώμη, γενναία φεύγει από εκεί που νιώθει πως δε χωράει. Δεν θα σου δώσει ποτέ το λόγο της, αν δεν ξέρει πως μπορεί να τον κρατήσει. Δεν θα σου επιτρέψει ποτέ να απλώσεις τα χέρια σου πάνω της αν πρώτα δεν κερδίσεις το σεβασμό της και το θαυμασμό της. Δεν θα την δεις να πουλάει ψευτοτσαμπουκάδες. Δεν θα την δεις να είναι ο άντρας της ζωής της. Δεν θα τη δεις να προσπαθεί να γίνει ούτε μάγκας, ούτε αρχηγός.
Είναι γυναίκα κι αυτή είναι η δύναμή της. Είναι γυναίκα ατόφια και δεν είναι η εξαίρεση. Είναι ο κανόνας. Μόνο που εσύ φίλε έμαθες στα φασαριόζικα υποκατάστατα και στις φανταχτερές απομιμήσεις…
Βλέπεις, αυτή η γυναίκα, έχει χρώμα βαθύ, ξεκάθαρο. Δεν είναι πρόσμιξη στοιχείων. Είναι φτιαγμένη από τα λάθη της, από τα πάθη της, από τις επιθυμίες της και σε κάθε δυσκολία της ζωής της λύγιζε, μα δεν έσπαγε.
Έπαιρνε χρόνο και ξανασηκωνόταν…
Φόραγε τα σημάδια της περήφανα, κράταγε το κλάμα της ψυχής για παράσημο, αρνούταν τα δεκανίκια και σηκωνόταν. Ελευθέρωνε όποιον ήταν λίγος στις πράξεις του και πολύς στα λόγια του και τον αποχαιρετούσε με ένα μεγάλο χαμόγελο. Αυτό χάριζε στο τέλος για την θυμούνται.
Ένα μεγάλο χαμόγελο και μια ευχή… Να την θυμούνται πάντα!
Κι εσύ φίλε, αυτό κάνεις σήμερα. Την θυμάσαι, δεν την ξέχασες. Μόνο που εκεί που ψάχνεις δε θα τη βρεις. Στο σωρό, δε χώρεσε ποτέ.