Εντάξει, τα πράγματα στη ζωή μου δεν είναι τέλεια αλλά δεν είναι και τόσο τραγικά όσο ακούγονται ή όπως φαντάζεται κανείς.
Δεν είμαι single εξ επιλογής, αλλά όπως συμβαίνει με τους χωρισμούς επειδή μου το επέβαλλαν (εν προκειμένω ο πρώην και όχι οι συνθήκες). Ωστόσο ο πανδαμάτωρ χρόνος την έκανε σωστά τη δουλειά του για μια ακόμη μια φορά και πλέον δηλώνω πως είμαι single και είμαι καλά!
Εννοείται πως πέρασα τις κρισάρες μου, τη λεγόμενη “περίοδο του πένθους” όπου δε σηκωνόμουν για κανένα λόγο από το ζεστό μου κρεβατάκι, άκουγα όλη μέρα Ρέμο, Πλούταρχο και λοιπούς αοιδούς ή αηδούς ενίοτε, που κάπνιζα σα φουγάρο, έπινα σα λιμενεργάτης θάλασσες αλκοόλ κι έτρωγα ή λίγο σαν το πουλάκι ή άλλες φορές σαν το βόδι ότι έβρισκα μπροστά μου, που με μαζεύανε απ’ τα πατώματα, που έβριζα όλους τους άντρες και γενικότερα όποιον έβρισκα μπροστά μου, που μίλαγα στο κινητό (όχι στους φίλους μου στην ίδια τη συσκευή) και το έβριζα και το παρηγορούσα που δε χτυπούσε ή όταν χτυπούσε που δεν ήταν αυτός κ.τ.λ. αλλά το κλείσαμε κι αυτό το κεφάλαιο.
Και πλέον εγκατέλειψα την ασφάλεια του κρεβατιού μου και την αγκαλιά των πατωμάτων και βγαίνω από το σπίτι και πηγαίνω για ποτό με φίλους, παλιούς και νέους και περνάω καλά και αμαρτίες αν τύχει θα κάνω κι εννοείται πως θα παίξει κι εμένα το ματάκι μου, άντε και στο τσακίρ κέφι θα φλερτάρω κιόλας…
Αλλά ως εκεί… Νιώθω να με βαραίνουν πλέον τα χρόνια μου… Πόσες αμαρτίες, λάθη και σχέσεις μπορεί να αντέξει ένα κορμί; Νιώθω να έτρεχα όλα αυτά τα χρόνια να προλάβω να μεγαλώσω και πριν καλά καλά πατήσω τα τριάντα με πάτησαν αυτά πιο πολύ… Για την ακρίβεια με ξενύχιασαν! Και όχι μόνο αυτό… Πλέον αναρωτιέμαι για ποιον λόγο έτρεχα, ενώ ο φόβος των γυναικών όλου του κόσμου είναι να προλάβουν πριν τα τριάντα τους να έχουν κάτι στη ζωή τους για να μην είναι μόνες (σχέση, γάμο, παιδιά κτλ) εγώ μπορεί παιδί να έχω αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι παραμένω single! Κι αναρωτιέμαι… Τι έκανα λάθος; Ή μήπως, ακόμα χειρότερα, τι δεν πάει καλά με εμένα;
Γιατί κακά τα ψέματα, το να είσαι single σε αυτή την ηλικία φαντάζει παράξενο στον περίγυρό μας… Ειδικότερα όταν δεν είσαι single από επιλογή σου για να μπορείς να το υποστηρίξεις κιόλας! Κι εκεί που τόσα χρόνια ψυχαναλυόμουν με τους φίλους μου για τους μαλάκες που είχα στη ζωή μου και για τους χωρισμούς μου, για τα πατώματα που έπεφτα εξαιτίας τους, για τα ατελείωτα μπουκάλια τεκίλας που είχα κατεβάσει εξαιτίας τους, για τα μεγάλα “ποτέ ξανά” που ούρλιαζα στον εαυτό μου κάποια βράδια που κάποια άλλα βράδια έγιναν “πάμε πάλι” εξαιτίας τους, για τις απίστευτες υποσχέσεις που έδινα στον εαυτό μου ότι δεν θα αφήσω κανέναν μελλοντικό μου γκόμενο να με ξαναπληγώσει, ότι θα γίνω μια άλλη, καλύτερη, ότι δεν θα σηκώνω μύγα στο σπαθί μου, ότι δεν θα ξανακάνω ΠΟΤΈ εκείνον πρώτη μου προτεραιότητα, ότι δεν θα ξανακάνω ΠΟΤΈ τα ίδια λάθη εξαιτίας του κτλ. κτλ. κτλ., πλέον συζητάω μαζί τους και ψυχαναλύω εμένα εξαιτίας τους. Γιατί είμαι σχεδόν τριάντα και είμαι μόνη… Γιατί ενώ είμαι τόσο όμορφη, έξυπνη, μορφωμένη κτλ είμαι μόνη. Γιατί ενώ δεν φαίνεται να έχω κανένα προφανέστατο κουσούρι είμαι μόνη… Γιατί η λέξη “μόνη” σηκώνει από μόνη της ψυχανάλυση.
Και θέλω με όλο μου το είναι να με πείσω πως οκ, δεν έγινε κάτι, θα μου περάσουν όλα, μπορεί κι αυτός ο ηλίθιος πρίγκιπας που τόσα χρόνια περιμένω επιτέλους να τον βρει το δρόμο του και να έρθει σε έμενα, πόσα βατράχια ακόμα θα φιλήσω! Το λέει και η Χαρούλα άλλωστε ” Τα καλύτερα είναι αυτά που ακόμα δεν έχουν έρθει”.
Κι εκεί που τα μουσικά μου ακούσματα ξεφεύγουν από τους ανωτέρω αοιδούς και αηδούς και στρέφονται πιο πολύ στο έντεχνο με Χαρούλα κι Αρβανιτάκη, αρχίζω να παραμυθιάζομαι και πάλι κι εγώ και να καρτερώ τον πρίγκιπα μου (που όταν θα έρθει θυμίστε μου να του σπάσω το κεφάλι που την είδε Οδυσσέας!), να πιστεύω πως τα καλύτερα έρχονται, πως έχω για σπίτι μου τη γη τον ουρανό ταβάνι, πως μπορώ να πηγαίνω για ποτό με φιλικά ζευγάρια κι ας κρατάω εγώ το φανάρι, δεν έγινε και κάτι ή να κλείσουμε τραπέζι για μονό αριθμό ατόμων και να μη με νοιάζει τόσο, να βλέπω ζευγάρια στους δρόμους να κρατιούνται χέρι-χέρι και να μην πρασινίζω από τη ζήλια μου ή να πηγαίνω σε γάμους και βαφτίσια μόνη μου χωρίς συνοδό και να είμαι μια χαρά.
Κι ενώ, λοιπόν, γίνονται όλα αυτά κι έχω αρχίσει να νιώθω πια καλά και πιο ήρεμη, έχω αποκτήσει ύφος femme fatale και βλέμμα αλά Μέριλιν (το τελευταίο με δυσκόλεψε λιγάκι ομολογουμένως, ήθελε πολλές ενέσεις αυτοπεποίθησης και πολλές ώρες κοιτάγματος στον καθρέφτη) και να κυκλοφορώ με στυλ του τύπου ναι!! είμαι σχεδόν τριάντα, είμαι single και είμαι καλά, όμορφη, σέξι και ότι αυτό συνεπάγεται, ακούω τις θείες να μου εύχονται σε γάμους “με τον καημό να σε δούμε νυφούλα θα πάμε!”
Και καταλήγω να βρίσκομαι σε σύγχυση για μια ακόμη φορά. Γιατί πάνω που με όσα έχω περάσει, έχω καταφέρει και με έχει πείσει πως είναι σέξι και trendy να είσαι σχεδόν τριάντα και single, πως το πρόβλημα το έχουν οι άλλοι και όχι εγώ, πως όλοι οι γάμοι των συγγενών και γνωστών μου που έγιναν από φόβο μην πατήσουν τα τριάντα και είναι μόνοι τους θα καταλήξουν άνευ αμφιβολίας σε διαζύγια, πως όλοι αυτοί οι πρώην μου ήταν ψυχανώμαλοι και με χώριζαν άνευ προφανή λόγου και αιτίας, γιατί εγώ παραήμουν καλή για αυτούς, γιατί αυτοί φοβόντουσαν τη δέσμευση, ξαφνικά μου αστράφτουν ένα χαστούκι τα λόγια των θείων που συναντούσα σε γάμους και σκέφτομαι πως πρέπει να επιστρέψω στο ζεστό μου κρεβατάκι και να ξαναπέσω με τα μούτρα στο πάτωμα και να κλαίω για τον χαμένο μου χρόνο, τους χαμένους μου έρωτες και να βάλω τις θείες να πετάνε απ’ το μπαλκόνι κανάτια για να μου βρει επειγόντως γαμπρό ως μια σύγχρονη Βασιλειάδου σε ρόλο “η θεία απ’ τα Εξάρχεια” (καθώς στο Σικάγο δεν έχω συγγενείς) ή να βάλω άμεσα μια πινακίδα στο μέτωπο που να γράφει “SINGLE!!ΒΟΉΘΕΙΑ!!”.
Αλήθεια, πότε το τριάντα και single άρχισε να σημαίνει “προσοχή!γεροντοκόρη”; Και το κυρίοτερο… Πότε ρε γαμώτο άρχισα να το πιστεύω κι εγώ;