“Άνοιξέ μου, είμαι κάτω. Ήρθα για μια αγκαλιά, σαν εκείνη την τελευταία. Εκείνη που μου είπες πως δεν πρέπει να ξανανιώσουμε”.
Δε θα διαλέξω να είναι βράδυ. Ξέρω πως δε σε απασχολεί η ώρα. Δε θα διαλέξω να είναι Σαββατοκύριακο. Ξέρω πως δεν ακολουθείς ποτέ το ρεύμα. Δε θα φοράω τίποτα “καλό”. Ξέρω πως σου αρέσουν οι φόρμες. Θα έχω διαλέξει μουσική και δεν θα σε ρωτήσω που θες να πάμε. Ξέρω πως είναι η ώρα να αφήσεις κάποιον άλλο όχι να αποφασίσει για σένα, αλλά να κάνει για σένα.
Είναι η ώρα να αφεθείς και να μη χρειαστεί να είσαι ο δυνατός της ιστορίας. Δε χρειάζεται να αποδείξεις άλλο πως είσαι αυτόνομος, ανεξάρτητος, δυνατός. Τα ξέρω όλα αυτά. Τώρα θα μάθεις κι εσύ πως τόσο καιρό, σε άκουγα. Κι αυτά που έλεγες κι αυτά που δεν έλεγες. Τα άκουγα.
Γι’ αυτό τώρα ξέρω εκείνα που σου αρέσουν, εκείνα που έχεις ανάγκη κι εκείνα που δεν αντέχεις άλλο. Πριν κατέβεις θα σου ζητήσω να αφήσεις πίσω σου τη μάσα του σούπερ ήρωα. Μπορείς να είσαι εσύ. Όπως είσαι. Όπως νιώθεις. Χωρίς να φτιάξεις τα μαλλιά σου, χωρίς πουκάμισα και γραβάτες.
Θα έρθω ξαφνικά, χωρίς να με περιμένεις. Θα έρθω να σε πάρω να φύγουμε για μια βόλτα. Με το χέρι σου να μένει σφιχτά μέσα στο δικό μου. Με τον ήλιο να μας τυφλώνει. Θα σε πάω κάπου που δε θα έχεις αναμνήσεις. Κι όταν φτάσουμε εκεί, στο όπου, δε θα σου υποσχεθώ τίποτα. Μόνο θα σου ζητήσω να ανοίξεις τα χέρια σου για να μπω. Να με κλείσεις εκεί που ξέρω πως για λίγο ένιωσα ασφάλεια και ηρεμία. Να μου δώσεις αυτό που χρειάζομαι. Χωρίς να χρειάζομαι να είμαι άλλο δυνατή. Χωρίς να χρειάζεται άλλο να με προσέχω. Τώρα, θα με προσέχεις εσύ.
Τώρα, θα έρθω για εκείνη την αγκαλιά, που βάφτισες το πιο σωστό μας λάθος. Γιατί ξέρεις πότε το λάθος αξίζει; Όταν το επαναλαμβάνεις ξανά και ξανά. Μέχρι να είναι άλλο πια λάθος.
“Μην αργείς, είμαι ήδη εδώ”.