Αναλλοίωτη φιγούρα. Μαύρο μαλλί, καταγάλανα μάτια, τονισμένα φρύδια και κατακόκκινο κραγιόν.
Φιγούρα που ίσως δεν πρόδιδε το μεγαλείο και την οξύτητα του μυαλού της, που κατέληγε σε λόγο καθαρό, ατρόμητο, σταράτο. Με όποιο θέμα και να καταπιανόταν θα το σχολίαζε αναλυτικά, με το γνωστό ιντελλεκτουέλ ύφος. Πλάσμα πολυτάλαντο.
Με μόρφωση τόσο πνευματική, αλλά και του δρόμου, καθώς μπορούσε και στα σαλόνια αλλά και στα αλώνια. Μπορούσε να σε αποστομώσει σε πολιτικές συζητήσεις και στα καπάκια να σου δώσει τη συνταγή για το πως φτιάχνουν το κοτόπουλο στη Σανγκάη.
Ολυμπιακός δήλωνε, αλλά ένα ματς ποτέ δεν παρακολούθησε. Τρελαινόταν για μεταμεσονύχτιες συζητήσεις στο τηλέφωνο, που συνήθως τελείωναν με τη φράση “Με νύσταξες. Καληνύχτα αγάπη μου.”
Ήθελε να έχει πάντα τον τελευταίο λόγο. Πληθωρική προσωπικότητα και ήθελε να λύνει το πρόβλημα του άλλου. Οποιουδήποτε. Τιμούσε τη φιλία και αν σε αγαπούσε κιόλας ήσουν από τους τυχερούς. Και την αγάπη τίμησε και ας δήλωνε αντιφατικά πως δεν πίστευε πως υπήρχε αγάπη, αφού και την αγκαλιά που είναι μια ένδειξη αγάπης, έδειχνε σαν να τη φοβάται.
Κι όμως, αυτή τη γυναίκα από την άλλη δεν την ένοιαζε να τσαλακωθεί, να λυγίσει, να κλάψει και να διεκδικήσει. Όταν αγαπούσε, αγαπούσε, τέλος. “Είμαι πάνω απ’ όλους και κάτω από αυτόν”, έλεγε. Λάτρεψε απόλυτα και τη λάτρεψαν.
Εμείς σαν αναγνώστες, άλλοι την αγαπήσαμε κι άλλοι τη μισήσαμε. Όμως, όταν στις 7 Ιουνίου του 2002 σιώπησε για πάντα, έχοντας παλέψει θαρραλέα, αλλά παράλληλα δείχνοντας και το φόβο του τέλους, από τη μάχη ενάντια στον καρκίνο, δεν υπήρχε πιστεύω ούτε ένας που δεν σκέφτηκε πως… Μαλβίνα ήταν μόνο μία.
" Ή είμαι ερωτευμένη και δυστυχώ με τρόπο αστείο,
ή είμαι λογική και πλήττω θανάσιμα... "
-Μαλβίνα Κάραλη-