Κλειτοριδεκτομή ήταν ο τίτλος του άρθρου που έπεσε στα χέρια μου. Την έχω ξεχάσει αυτή τη λέξη, σκέφτηκα. Αν και στο παρελθόν είχα διαβάσει με μανία παρόμοια άρθρα και δε θα κρύψω ότι διαβάζοντας τα, θέλησα να τα απωθήσω απ’ το μυαλό μου. Δεν ήθελα να πιστέψω ότι το 2000+ μ.Χ. υπάρχουν ακόμα τέτοιες εθιμοτυπίες στον πλανήτη. Μου ήταν αδιανόητο πως η γυναίκα ακόμα στις μέρες μας, υπόκειται σε έναν τόσο βάναυσο ακρωτηριασμό. Έτσι και τώρα.
Το ίδιο δέος λειτούργησε μέσα μου, αλλά υπερίσχυσε η δύναμη του φύλου και δεν σκέφτηκα λεπτό να μην προχωρήσω στην ανάγνωση.
Κλειτοριδεκτομή και αληθινές μαρτυρίες.
Αυτό προσπαθούσε να μας παραθέσει το κείμενο για να μπούμε τελείως ρεαλιστικά στις λεπτομέρειες της τελετουργίας. Κορίτσια ανήλικα που δε γνωρίζουν τι τα περιμένει. Τι πρόκειται να συμβεί στο σώμα τους. Κορίτσια που πάνε σαν πρόβατα στη σφαγή. Που παραμορφώνονται τα γεννητικά τους όργανα. Που μολύνονται, που δεν μπορούν να κάτσουν ή να περπατήσουν.
Κορίτσια που αιμορραγούν μέχρι θανάτου, προκειμένου να μην χαρακτηριστούν “ακάθαρτα” από την κοινωνία τους και παραμείνουν ανύπαντρα ή αποκτήσουν την ταμπέλα της πόρνης.
“Όταν μεγαλώσω δε θέλω να γίνω γυναίκα” γράφει ένα από αυτά. Τι θλιβερή σκέψη είναι αυτή; Ρωτώ αμέσως τον εαυτό μου και σχεδόν ανακλαστικά κάνω share το άρθρο στην αδερφή μου και ευχαριστώ αυτή την ανώτερη δύναμη που γεννηθήκαμε στην Ελλάδα.
Και χαίρομαι που έχω ένα γιο και κάποια στιγμή θα του μιλήσω για αυτό το βάρβαρο έθιμο. Γιατί πρέπει επιτέλους όλοι να μάθουν. Και οι άντρες και οι γυναίκες. Και τα αγόρια και τα κορίτσια.
Δεν πρέπει άλλο ο πλανήτης να σιωπά στη βία. Δεν πρέπει άλλο να κλείνουμε τα μάτια και το στόμα μας επειδή κάτι τόσο νοσηρό δεν συμβαίνει στη δική μας ζωή. Καμία τέτοια τελετή δεν θα πρέπει να βαπτίζεται έθιμο, στέλνοντας στην γκιλοτίνα αθώα κορίτσια.
Είναι τιμή να είσαι γυναίκα. Είναι τιμή να ορίζεις και να χαίρεσαι το σώμα σου. Είναι τιμή να φέρνεις στον κόσμο παιδιά. Είναι καθήκον όλων μας να έχουμε άποψη, φωνή και ηθική απέναντι στο συνάνθρωπό μας. Η υγιής αντίδραση είναι η δύναμή μας. Ας μη μένουμε άλλο στη σιωπή!