Τα καλοκαίρια μου; Αχ, τα καλοκαίρια μου είναι εικόνες ανεξίτηλες φωλιασμένες στην παιδική καρδιά μου. Είναι χρώματα έντονα και ολοζώντανα, είναι αισθήσεις, είναι επαφές, είναι ουρανοί γεμάτοι με αστέρια αμέτρητα και ημέρες που ακόμη ζεσταίνουν την ψυχή μου. Τα δικά μου παιδικά καλοκαίρια είναι αρώματα!
Τα καλοκαίρια μου μυρίζουν γνήσια ανθρωπιά, νοσταλγία, αθωότητα και μπέσα απέραντη. Τα δικά μου καλοκαίρια μυρίζουν φέτα από καρπούζι γινωμένο, που κυλάει απρόσεκτα στο παιδικό μου στήθος και πεπόνι δροσερό που το έχω κλέψει κρυφά ένα απομεσήμερο απ’ το ψυγείο. Έχουν φυλακίσει μες στα ρουθούνια μου τη μυρωδιά από γλυκό του κουταλιού και το άρωμα που βγάζουν στη γλάστρα τα ολάνθιστα νυχτολούλουδα.
Τα καλοκαίρια μου μυρίζουν σύκο, καπνό απ’το φιδάκι που καίει για να διώχνει μακριά τα κουνούπια και καφέ ελληνικό πρωί πρωί. Μυρίζουν σπιτικό παγωτό καϊμάκι και βανίλια, λαχταριστούς λουκουμάδες με μέλι και κανέλα κι αγκαλιά σφιχτή απ’ τη γιαγιά.
Μυρίζουν φρεσκοκομμένη ντομάτα από τον κήπο και πατάτες που κολυμπάνε στο ελαιόλαδο απ’ το τηγάνι. Σαπούνι πράσινο από την μπουγάδα. Τα καλοκαίρια τα δικά μου, μυρίζουν ιδρώτα, μετά από παιχνίδι ξέφρενο.
Μυρίζουν πρωινά δίπλα στη θάλασσα, με τζιτζίκια φλύαρα, βελόνες από αρμιρίκια και ρευστό ρετσίνι. Τα καλοκαίρια μου, φοράνε ακόμα εκείνη την κολόνια από λεμόνι κι έχουν άρωμα τσιχλόφουσκας.
Τα καλοκαίρια αυτά δε σβήνουν ούτε από μυρωδιές ούτε από εικόνες κι όσα χρόνια κι αν περάσουν θα αρκεί μια λέξη, μια νότα, ένα κύμα για να τα φέρει όλα ξανά μπροστά στα μάτια μου.