Επειδή όποτε σε βλέπω χάνω τα λογικά μου και μου είναι παντελώς ακατόρθωτο να βάλω όλες μου τις σκέψεις σε μια σειρά πήρα την απόφαση όλα όσα σκέφτομαι να στα πω γραπτώς και δημοσίως…. Βλέπεις μου είναι πιο εύκολο να εκφραστώ μπροστά από μια οθόνη κι ένα πληκτρολόγιο παρά αντικρίζοντας το αφοπλιστικό χαμόγελό σου.
Πάνε χρόνια από την πρώτη μας γνωριμία. Πόσα να ναι άραγε; 10; Καλοκαίρι ήταν όπως και τώρα. Εγώ 18 κι εσύ… Εντάξει δε θα σε εκθέσω, ας πω πως δε θυμάμαι. Εσύ στην ασφάλεια της μπάρας σου κι εγώ στη σιγουριά του αλκοόλ. Κανείς μας δεν έδειξε ενδιαφέρον. Δε σε κατηγορώ, άλλωστε το μυαλό μου ήταν αλλού και απαγορευόταν να δείξεις το οτιδήποτε πέραν του φιλικού προς το άτομό μου. Και κάπως έτσι δημιουργήσαμε μια φιλική σχέση.
Πάντα με γοήτευες. Αντικειμενικά μιλώντας κάνεις πολλά γυναικεία κεφάλια να γυρνάνε στο πέρασμα σου. Λίγο το ύψος, λίγο τα μούσια, λίγο η φωνή. Κι αν σε γνωρίσουν, εκεί σίγουρα σε ερωτεύονται. Η ευθύτητα σου, το χαμόγελό σου, το βλέμμα σου, η γλύκα σου, ο τρόπος που σκέφτεσαι, που μιλάς, που κινείσαι στο χώρο. Ψάχνω να βρω κάτι αρνητικό πάνω σου μα μάταια, όλα φαντάζουν τόσο ονειρικά.
Και κάπως έτσι 9 χρόνια μετά την πρώτη χειραψία μη γνωρίζοντας πως και γιατί ήρθες και μου έκανες την πιο βαθιά ερωτική εξομολόγηση που μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους, μου μίλησες με τα πιο γλυκά λόγια, με χάιδεψες με το πιο απαλό χάδι, με φίλησες με το πιο τρυφερό φιλί, μου έκανες το πιο αισθησιακό έρωτα. Λόγια και πράξεις που στο διάβα τους θα λύγιζε ακόμα και ο πιο σκληρός και άκαρδος χαρακτήρας. Θυμάσαι κάτι βράδια στη βεράντα σου; Αγκαλιά σου να μου τραγουδάς και να μου παίζεις στην κιθάρα. Οι δυο μας, η κιθάρα σου και δυο μπύρες. Και μετά…
Μετά μου τα κατέστρεψες όλα, μου γκρέμισες τα όνειρα που εσύ μου επέτρεψες να χτίσω, κράτησες όμως τον τρόπο. Πάλι στα ξαφνικά, πάλι απ’ τη μια στιγμή στην άλλη.
Είμαι απ’ τους ανθρώπους που δεν κρατούν κακίες. Δεν μπορώ, δεν είναι του χαρακτήρα μου, δε μου το επιτρέπουν τα τσάκρα μου. Μ’ εσένα όμως ήταν αλλιώς. Ήταν ανήμερα των γενεθλίων μου κι εσύ δεν εμφανίστηκες ποτέ. Όλο το βράδυ έπινα και έκλαιγα. Μια γουλιά τεκίλα και ένα δάκρυ να κυλάει. Είχα διοργανώσει το μεγαλύτερο πάρτι, ήταν όλοι εκεί, όλοι εκτός από εσένα. Την επόμενη μέρα το πρωί και μετά από αμέτρητα αναπάντητα τηλεφωνήματα, σκούπισα τα δάκρυά μου και για πρώτη φορά στη ζωή μου έβαλα μπροστά τον εγωισμό μου, σου έστειλα ένα μήνυμα-μυθιστόρημα και προσπάθησα να σε βγάλω απ’ τη ζωή μου. Μάταια για ακόμα μια φορά.
Δεν ξέρω πως το καταφέρνεις μα κάθε φορά που σου μιλάω είναι σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα απ’ την τελευταία. Σε κάθε μήνυμα σε αγαπάω και λίγο περισσότερο. Είσαι όλα όσα θα μπορούσα να ζητήσω από έναν άντρα, όμορφος, έξυπνος, ευφυής, γοητευτικός, γλυκός, προστατευτικός, τρυφερός. Ξέρω πως τα παρακάτω λόγια ίσως να σε σοκάρουν μα θα το ρισκάρω… Έχω φανταστεί πολλές στιγμές μαζί σου. Εσύ σε μια άκρη του καναπέ με την κιθάρα σου κι εγώ στην άλλη με ένα βιβλίο στα χέρια, να επικοινωνούμε μόνο με τα μάτια. Οι δυο μας σε μια κουζίνα να μαγειρεύουμε τις πιο περίεργες συνταγές του κόσμου. Πρωινά Κυριακής να ξυπνάμε αγκαλιασμένοι και να σου φέρνω πρωινό στο κρεβάτι. Καλοκαίρια διακοπές για ελεύθερο κάμπινγκ αγκαλιασμένοι γυμνοί μες στη θάλασσα να με φιλάς με πάθος και αλμύρα. Roadtrips με Massive Attack και Madrugada στη διαπασών να γυρνάς το βλέμμα σου και να μου γελάς κι αυτό το χαμόγελο να μου λέει όλα όσα με λόγια δεν μπορείς να πεις. Θέλω ένα βράδυ να μεθύσω και να κάνω μαζί σου κάθε τρέλα που θα μας περάσει απ’ το μυαλό, μα πρώτα απ’ όλα πάνω στη ζάλη και στο θάρρος που θα μου προσφέρει το αλκοόλ να σου πω με κάθε δυνατό τρόπο το πόσο πολύ σε αγαπάω, πόσο σε ερωτεύτηκα και πόσο πολύ φοβάμαι μη σε χάσω.
Δεν ξέρω αν δειλιάζεις, δεν ξέρω αν φοβάσαι, δεν ξέρω τι είναι αυτό που σε κρατάει να τα ζήσουμε όλα αυτά. Ξέρω όμως σίγουρα πως μ’ αγαπάς, το δείχνεις με κάθε δυνατό τρόπο και μου αρκεί. Ξέρω πως με νοιάζεσαι, ξέρω πως ζηλεύεις οποιοδήποτε αρσενικό κινείται δίπλα μου. Ξέρω πως με λες “μάτια σου, κοριτσάκι σου και ψυχή σου” και τα εννοείς. Ξέρω πως είσαι ο ροκσταρ μου κι είμαι το ερωτάκι σου. Ξέρω πως θα διαβάσεις αυτό το γράμμα-άρθρο και θα νιώσεις έστω και λίγο περήφανος, όχι επειδή είναι αφιερωμένο σ’ εσένα αλλά επειδή θαυμάζεις κάθε ασχολία μου, όπως θαυμάζω εγώ το μυαλό και το ταλέντο σου.
Ξέρω πως μια μέρα θα αφήσουμε στην άκρη κάθε εμπόδιο και θα είμαστε μαζί όπως πραγματικά μας αξίζει. Γιατί, αγάπη μου, κάποιος εκεί πάνω μας το χρωστάει. Γιατί, μωρό μου, δε συναντήθηκαν τυχαία οι δρόμοι μας. Να το θυμάσαι…