Μη μου λες τι είπαν για μένα, αλλά γιατί είχαν το θάρρος να το πουν σ’ εσένα “φίλε” μου…
Είπαν, είπαν, είπαν…
Ο κόσμος πάντα θα λέει μάτια μου, ακόμα κι όταν δεν ξέρει τίποτα.
Ειδικά τότε, θα βρει, θα ανακατέψει, θα σκαλίσει.
Είπαν αλλά δεν βρήκαν αυτί για να ακουστούν.
Γιατί είχαν όμως τόση άνεση να το πουν σ’ εσένα;
Γιατί τους έδωσες χώρο!
Αλλά σκέφτομαι ότι σε έναν κόσμο γεμάτο από ανακρίβειες και διάσπαρτες ημιμάθειες, είναι καλύτερα να ανακαλύπτεις το δρόμο μόνος σου. Γιατί μόνο τότε βλέπεις την πραγματικότητα τη δική σου, αυτήν που εσύ οραματίζεσαι, αυτήν που νιώθεις, αυτήν που άγγιξες με τη δική σου ψυχή.
Κι ότι αγγίζω και αγαπάω, μαθαίνω να το προστατεύω. Δεν δέχομαι να γίνει έρμαιο των κορακιών. Και να θυμάσαι.. Τίποτα δε γίνεται τυχαία. Όλα έχουν ένα σκοπό κι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα ή… τα ανάμεσα! Κι αν ανάμεσα σ’ εμένα και σ’ εσένα δεν υπάρχει αγάπη, εμπιστοσύνη και φροντίδα τότε να ακούς τους άλλους τι λένε για μένα κι όχι την ψυχή σου. Αυτή που άφησες να μ’ απαρνηθεί.
Γιατί ακόμα υπάρχει μια χειροβομβίδα στη δική μου ψυχή. Ίσως να μοιάζει με τον πόλεμο που μαινόταν από καιρό, γι’ αυτό και καταριέμαι τον άνεμο που δε μου μοιάζει καθόλου. Φοβάμαι να μοιραστώ τον αγώνα, γιατί ακούω τις σιωπές και συνεχίζω να παλεύω μοναχή μου.
Εσύ εκεί κι εγώ εδώ, σ’ έναν κόσμο που αρνήθηκε το μαζί μας.