Έρχονται ώρες που χάνομαι, νεφελοβατώ και δραπετεύω σε σκέψεις που γίνονται όνειρα και στιγμές που εξαφανίζονται μπροστά μου σαν σκηνές από την αγαπημένη μου ταινία. Και ξαφνικά το σύμπαν συνωμοτεί και πάλι με τα θέλω μου και την αλήθεια μου που προσπαθώ να αποφύγω, αφού η εικόνα σου για άλλη μια φορά εμφανίζεται μπροστά μου σαν να μην έφυγες ποτέ. Σαν να σταμάτησε ο χρόνος σε μια μόνο σκηνή, σε εκείνη που δώσαμε το τελευταίο μας φιλί τη μέρα που γυρνούσα πίσω, σε μια καθημερινή ρουτίνα, αποχαιρετώντας σε απλά με ένα “θα τα πούμε”.
Πού να ήξερα όμως τότε ότι μια απλή φράση θα γινόταν ευχή και θα ζωντάνευε ξανά μέσα στα χρόνια; Ότι τον έρωτα που ένιωσα θα τον ζούσα από την αρχή! Ότι τα τελευταία λόγια που είχαν ειπωθεί δεν ήταν απλά λόγια του αέρα κι ότι οι ζωές μας θα συναντιόνταν ξανά χωρίς εμπόδια, χωρίς τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν να αποτελούν και τόσο μεγάλο πρόβλημα, χωρίς λεπτά που γίνονταν ώρες μακριά σου και χωρίς δάκρυα που στέγνωναν στα μάτια και γυρνούσαν πίσω σαν να μην ήθελαν να βγουν.
Εκείνη την αγάπη που αφήσαμε λοιπόν, την πιάσαμε ξανά απ’ την αρχή. Τη δώσαμε πνοή και την αναζωπυρώσαμε βάζοντας φωτιά σε όλα τα λάθη που αποδείχθηκαν μικρά και σε όλο τον καιρό που μας κρατούσε χώρια. Σε όλα τα ψέματα που ειπώθηκαν δήθεν πάνω στη στιγμή και σε εκείνα που είπαμε ακόμα και στους ίδιους μας τους εαυτούς.
Κάψαμε τα πάθη μας για να γνωριστούμε από το μηδέν. Μειώσαμε τον εγωισμό μας αυτή τη φορά και βάλαμε μπροστά τα θέλω μας σαν να ήταν όλα αυτά που είχαμε ανάγκη! Ζωγραφίσαμε ξανά τη ζωή μας με χρώματα του δειλινού και γεμίσαμε το μέσα μας με όμορφες στιγμές, μετατρέποντας τη νύχτα μας σε μέρα και τη ζωή μας σε αυτή που είχαμε ονειρευτεί.
Και όσο η ιστορία μας συνεχίζεται, μια μικρή ζωή μεγαλώνει στο μυαλό, στην καρδιά και σε κάθε σκέψη μου σαν να περίμενε να έρθεις!