Αν υπήρχε τοπ τεν πιο εκνευριστικής ατάκας, αυτή επάξια θα διεκδικούσε θέση στην τριάδα. Όπως και το πολύ σοφό και σκέτο “Μην αγχώνεσαι”. Ναι, μισό λεπτό να πατήσω το διακόπτη. Οκ, τώρα που μου το είπες ηρέμησα. Κοίτα να δεις πόσο εύκολο ήταν τελικά.
Πάτε καλά; Πιστεύετε πως υπάρχουν άνθρωποι με υπερδυνάμεις που δεν τους αγγίζει κανείς και τίποτα; Πραγματικά τώρα. Για να πειστείτε πως κάποιος έχει πραγματικά ένα πρόβλημα ή αντιμετωπίζει μια δυσκολία πρέπει να γκρινιάζει απ’ το πρωί ως το βράδυ και να κάνει φασαρία. Θα θυμηθώ τώρα εκείνη τη συνάδελφο προ αμνημονεύτων χρόνων όταν ξεκίνησα να δουλεύω που όλο έπηζε, έπηζε και καθόταν μέχρι αργά και φρόντιζε όλους να τους ενημερώνει για το φόρτο εργασίας της μην τυχόν και τη χώσουν πουθενά και αν πραγματικά έβλεπες την παραγωγικότητά της μέσα στην ημέρα θα σε έπιαναν τα γέλια ή θα ήθελες να χειροδικήσεις. Εντάξει, το παράδειγμα είναι λίγο άσχετο. Άσχετο, σχετικό βασικά γιατί αυτός ο χαρακτήρας με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζει τα πάντα στη ζωή, με μια υπερβολή. Και υπάρχουν και οι άλλοι, οι Κινέζοι εργάτες όπως λέω εγώ, που κάθονται στη γωνία τους, δουλεύουν μεθοδικά και αθόρυβα (δώσε έμφαση στο “αθόρυβα”) και κανείς δεν καταλαβαίνει πόση δουλειά βγάζουν.
Δεν υπάρχει λοιπόν κανένας που δεν έχει ανάγκη. Έχουν όλοι ανάγκη σε αυτή τη ζωή σε κάποιες φάσεις. Ακόμα και αυτός που σου φαίνεται δυναμικός, τσαμπουκάς, ήσυχος, αυτός που δεν γκρινιάζει από το πρωί μέχρι το βράδυ, θα αντιμετωπίσει δυσκολίες. Κάποιες στιγμές ίσως και να λυγίσει, να χάσει το φόκους του και να έρθει σε στιγμή αδυναμίας που όλα του φαίνονται μάταια. Έχει ανάγκη και το να του λες το αντίθετο για να τον ενθαρρύνεις και καλά είναι σκληρό και απόλυτα αδιάφορο. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να πέσει στα τάρταρα και στη μαύρη κατάθλιψη. Μπορεί όμως να έχει ανάγκη λίγη τρυφερότητα και προσοχή γιατί ο σούπερμαν προς το παρόν είναι προϊόν φαντασίας.
Επίσης, αν και καλό είναι να έχουμε μια προοπτική στη ζωή μας και να μη μας συνθλίβουν τα πάντα, να πούμε ότι αυτό έχει να κάνει με την ηλικία, την ωριμότητα, την προσωπικότητα και πολλά άλλα. Οπότε αν έρθει κάποιος στα πατώματα γιατί έφαγε χυλόπιτα ή γιατί ζει μια ερωτική απογοήτευση το να του πεις ότι κάποιος χαροπαλεύει στο νοσοκομείο δεν τον βοηθά και πολύ. Το ξέρει. Απλά, εκείνη τη στιγμή το πρόβλημα που αντιμετωπίζει είναι συγκεκριμένο και δε θα λυθεί απλά και μόνο επειδή κάποιος άλλος έχει ανίατη ασθένεια.
Μπορείς βέβαια να κάνεις και το ακόμα πιο σπαστικό, να σου λέει ο άλλος το πρόβλημά του και να απαντάς με το δικό σου υποτιμώντας την κατάσταση που βιώνει λες και υπάρχει άτυπος διαγωνισμός ποιος έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα. Σόρρυ αλλά δε θα κερδίσεις κανένα βραβείο, ίσως μόνο του πιο παπάρα ακροατή. Κάποιες φορές είναι καλό απλά να ακούμε και να αφήνουμε τον εαυτό μας απ’ έξω.
Υπάρχει και όλη αυτή η μανία της positive thinking παπαρολογίας που το μόνο που καταφέρνει είναι να σε κάνει να νιώσεις ενοχικά για τα συναισθήματά σου. Γιατί είναι πολύ φυσιολογικό κάποιες φορές να θυμώνεις, να στεναχωριέσαι, ενίοτε να πέφτεις και στα πατώματα. Θα περάσει, όπως περνάνε όλα και αν δεν περάσει, υπάρχουν οι ειδικοί να βοηθήσουν.
Αυτά μου ήρθε να γράψω τούτο το συννεφιασμένο βράδυ για να στείλω αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όσους αντιμετωπίζουν το οποιοδήποτε πρόβλημα. Να στείλω μια αγκαλιά, ένα φιλί και να βροντοφωνάξω “Ναι! Έχετε ανάγκη! Και ναι δεν πειράζει καθόλου!”