Όταν ακούτε τη λέξη παιδί, άραγε τι σας έρχεται πρώτα στο μυαλό; Έχετε συνδυάσει αυτή την ηλικία με κάτι όμορφο και αθώο ή με κλάματα και γκρίνια; Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων. Η μία είναι αυτή που αγαπάει τα παιδιά να ασχολείται μαζί τους και η άλλη είναι αυτή που τα βλέπει και αλλάζει δρόμο. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Κάποιοι έχουν υπομονή και αντοχές. Κάποιοι όχι. Κάποιοι θεωρούν το κλάμα και τη γκρίνια φυσιολογικό και γλυκό και έχουν τον τρόπο τους να τα ηρεμούν, κάποιοι άλλοι στο πρώτο “ουά” τα κοιτάνε περίεργα και απομακρύνονται διακριτικά από κοντά τους.
Προσωπικά θεωρώ ότι τα παιδιά μπορούν να σου μάθουν πολλά. Είναι τόσο αθώα και τα βλέπουν όλα τόσο απλά και όμορφα. Εντυπωσιάζονται με πράγματα που εσύ θεωρείς δεδομένα. Οι αντιδράσεις τους είναι απρόβλεπτες. Μπορούν να σε δουν και να τρέξουν καταπάνω σου, να σε γεμίσουν με φιλιά ή να έρθουν ξαφνικά και να σε κάνουν αγκαλιά και σου πουν πόσο σ’ αγαπάνε. Από την άλλη αν δεν σε συμπαθούν ή τους βγάζεις κάτι αρνητικό θα αρχίσουν να κλαίνε και θα κρύβονται πίσω από τους γονείς τους. Τα παιδιά πλησιάζουν μόνο ανθρώπους που νιώθουν ασφάλεια μαζί τους. Αν ασχοληθείς και παίξεις μαζί τους, τα έχεις κερδίσει. Δε ζητάνε τίποτα παραπάνω πέρα από την προσοχή σου και την αγάπη σου. Ειλικρινά μου φαίνεται πολύ παράξενο όταν ακούω από ανθρώπους ότι το παιδί τους δεν είναι καλό ή δεν είναι ήσυχο. Καταρχάς τα παιδιά δε γεννήθηκαν για να είναι ήσυχα. Τα παιδιά είναι για να σου γεμίζουν το σπίτι με τις φωνές τους, με τις ζωγραφιές τους και τα γέλια τους. Δε θα άρεσε σε κανέναν να έχει ένα παιδί-ρομπότ. Να του δίνεις εντολές και απλά να τις εκτελεί. Το κάθε παιδί πρέπει να έχει τη δική του προσωπικότητα και δεν είναι σωστό να προσπαθούμε να την αλλάξουμε. Απλά να του δείχνουμε το σωστό δρόμο και να δίνουμε τα εφόδια για να μεγαλώσει καλά.
Νομίζω ότι είναι αρκετοί άνθρωποι εκεί έξω που λατρεύουν να δουλεύουν με παιδιά. Είναι τόσο αυθόρμητα που ακόμα και αν δεν είσαι καλά με μια τους κουβέντα, σου φτιάχνουν τη διάθεση. Είναι ανέμελα, δεν τους νοιάζει τίποτα και κανένας. Παίζουν, ζωγραφίζουν, χορεύουν, λένε ατάκες που θα σε κάνουν να πεθάνεις στα γέλια. Τα ματάκια τους σε κοιτάνε με τόση καλοσύνη, αθωότητα και θαυμασμό. Εσύ μπορεί να κάνεις κάτι αυτονόητο και εύκολο για σένα αλλά για αυτά φαίνεται τεράστιο κατόρθωμα. Τα παιδιά μπορούν να σου μάθουν να σηκώνεσαι όταν πέφτεις. Να προσπαθείς για να καταφέρεις αυτό που θέλεις. Να μην το βάζεις κάτω ακόμα κι αν έχεις πολλά εμπόδια να ξεπεράσεις. Να λες τη γνώμη σου ακόμα και όταν δεν είναι σύμφωνη με των υπολοίπων. Να διεκδικείς αυτό που σου ανήκει και να εκφράζεις τα συναισθήματα σου. Είτε είναι θυμός είτε είναι χαρά.
Ζουν τη στιγμή στο έπακρο. Είναι αφοσιωμένα στο παιχνίδι τους ή στη ζωγραφιά τους. Εργάζονται για να το τελειοποιήσουν και να είναι όμορφο στα δικά τους μάτια. Δεν τους νοιάζει η γνώμη των άλλων. Λένε “ευχαριστώ, συγγνώμη, παρακαλώ, σ΄αγαπώ”. Δεν κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους, γελάνε δυνατά και διασκεδάζουν με ότι κάνουν. Έχεις παρατηρήσει ποτέ παιδιά να παίζουν σε πάρκο; Έχεις δει πόσο αληθινό είναι το γέλιο τους; Μακάρι όλοι εμείς οι ενήλικες να ήμασταν έτσι. Να είχαμε κρατήσει λίγη από την παιδικότητα και την αθωότητα που είχαμε μικροί. Γιατί όλοι κάποτε ήμασταν παιδιά αλλά οι περισσότεροι το έχουμε ξεχάσει.
Όσο είμαστε δίπλα σε παιδιά, οφείλουμε να είμαστε αυθεντικοί. Να τους εξηγούμε τα πράγματα και τις καταστάσεις που συμβαίνουν γύρω με απλά λόγια και όχι να τους λένε ψέματα για να μην πληγωθούν. Όταν μάθουν την αλήθεια θα θυμώσουν και θα έχουν δίκιο. Τα παιδιά δεν είναι χαζά. Είναι πανέξυπνα και ειλικρινά πιστεύω ότι σκέφτονται πολύ πιο υπεύθυνα και ώριμα από πολλούς ενήλικες. Καταλαβαίνουν τι γίνεται μόνο που θα σε κοιτάξουν στα μάτια. Δεν τους νοιάζει η εμφάνισή σου, το χρώμα των μαλλιών σου, τα κιλά σου. Τα νοιάζει μόνο η αγάπη. Αν τα αγαπάς και τους δείξεις εμπιστοσύνη τα έχεις κερδίσει για πάντα.
Κάθε φορά που σου λένε ότι κάνεις σαν παιδί, να χαίρεσαι. Είναι όμορφο να είσαι παιδί χωρίς να έχεις έγνοιες και ανασφάλειες. Να ζεις σε έναν πολύχρωμο κόσμο που όλα φαντάζουν ιδανικά. Χωρίς σκοτούρες, τσακωμούς, άγχος. Μόνο με παιχνίδια και ζωγραφιές. Σε έναν κόσμο που η Σταχτοπούτα παντρεύεται τον πρίγκιπα, που ο κακός λύκος δεν στέκεται εμπόδιο πουθενά και το τέρας μεταμορφώνεται σε πανέμορφο πρίγκιπα και ζει μαζί με την Πεντάμορφη. Σε έναν κόσμο που δεν θα κυριαρχεί το ψέμα και η κακία αλλά η αλήθεια και η αγάπη. Ας μιμηθούμε λοιπόν τα παιδιά μήπως και καταφέρουμε να κάνουμε αυτό τον κόσμο λίγο καλύτερο. Λίγο πιο όμορφο. Λίγο πιο ανθρώπινο.