Έχετε παρατηρήσει ότι οι κοντές γυναίκες είμαστε ως επί τω πλείστον γεμάτες νεύρα και τσαμπουκά; Για να μη σταθώ μόνο στη γκρίνια μας -πράγμα που δε θα ‘ταν καθόλου δύσκολο. Όσο ύψος μας λείπει τόσο φωνή και παράπονο μας περισσεύει.
Προσωπικά γκρινιάζω για τα πάντα. Για τον καφέ που δεν πέτυχε, για τα μαλλιά μου που δε βγήκαν όπως τα ήθελα, για τη γραμμή του eyeliner που δε λέει να ισιώσει. Και ταυτόχρονα οι παραπάνω λόγοι αποτελούν κύρια πηγή -και- για τα νεύρα μου. Συχνά, μοιάζω με παιδάκι που θύμωσε επειδή χάλασε το αγαπημένο του παιχνίδι.
Νομίζω πως αυτό είναι το χειρότερο -ξέρω πως όλοι οι μικροκαμωμένοι θα με καταλάβουν-. Όταν είσαι κάτω του μετρίου σε ύψος, είναι δύσκολο να σε πάρουν στα σοβαρά ακόμη κι αν ο λόγος που νευρίασες είναι σημαντικός. Πάντοτε θα μοιάζεις με θυμωμένο δεκάχρονο. Κι αυτό -για να ξέρετε- μας τσαντίζει ακόμη περισσότερο.
Κοντή παρ’ όλα αυτά δε σημαίνει ακίνδυνη. Αντιθέτως μπορώ να πω. Ξέροντας ότι η μάζα μου δεν είναι υπολογίσιμη θα σκεφτώ πολύ πιο ραδιούργους τρόπους να στη φέρω. Κι εκεί είναι που πρέπει να αρχίζεις να φοβάσαι. Γιατί παρόλο που νευριάζω εύκολα και γκρινιάζω πολύ, πάντοτε κρατάει πολύ λίγο. Δε θυμώνω ουσιαστικά καθόλου εύκολα, αλλά αν το κάνω να είσαι σίγουρος, πως δε θα μου περάσει εύκολα. Τα υπόλοιπα νευράκια και παιχνίδια, είναι για να ‘χουμε και κάτι έντονο να θυμόμαστε απ’ τη στιγμή.
Μάθε να ανέχεσαι λοιπόν τη γκρίνια μου, να διαχειρίζεσαι τις εκρήξεις νεύρων μου και να αγαπάς το ύψος μου. Όποιο κι αν είναι αυτό. Αλλά μη με θυμώσεις. Γιατί αν το κάνεις, τότε μάλλον θα πρέπει να αρχίσεις να φοβάσαι την κοντή, κοντούλα, μικροσκοπική κοπελίτσα.