Πατρικό σπίτι. Ναι μπορεί να ακούγεται μια παλαιολιθική λέξη, που χρησιμοποιούσαν οι μεγαλύτερες ηλικίες και στους εφήβους να ακούγεται τόσο αστείο και παλιό αλλά πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις το σπίτι που γεννήθηκες, μεγάλωσες και ζούσες μέχρι κάποια χρόνια πριν. Είναι αυτό το σπίτι που έχεις τις πρώτες σου αναμνήσεις, τα γενέθλιά σου, το διάβασμα, τους γονείς, τα ξαδέρφια κλπ. Πρόκειται για το χώρο που έκανες τα πρώτα σου βήματα, έγραψες την πρώτη σου ορθογραφία, κόλλησες την πρώτη σου αφίσα στα δώδεκα σου, έκλαψες μετά τον πρώτο χωρισμό.
Τόσες πολλές μνήμες μέσα σε αυτό το χώρο, τόσες αναμνήσεις, τόσα γέλια, καβγάδες, συναισθήματα. Πολλά συναισθήματα. Και μπορεί στην παιδική σου ηλικία να σου φαίνεται τόσο ονειρικός ο χώρος και να πιστεύεις ότι δε θα απομακρυνθείς ποτέ και να μην σκέφτεσαι ότι κάποια στιγμή θα φύγεις από αυτό το δωμάτιο που θεωρείς ότι ανήκει σ’ εσένα και μόνο σ’ εσένα, αλλά στην εφηβεία σου -σε αυτή την τόσο περίπλοκη και γεμάτη μπερδεμένα και αντιφατικά συναισθήματα ηλικία- το να πάρεις τα πράγματα σου και να τρέξεις μακριά γίνεται στόχος ζωής- ίσως είναι ένα από τα κίνητρα να διαβάσεις και για τις πανελλήνιες-.
Και μετά από πολλές προσπάθειες και όνειρα, με κάποιον δικό σου τρόπο κατάφερες να κάνεις το όνειρό σου, στόχο και μετά να το πραγματοποιήσεις. Και φεύγεις, βρίσκεις το χώρο σου, τον διαμορφώνεις όπως θες, τον διακοσμείς. Και νιώθεις περήφανος που ο χώρος σου θυμίζει εσένα, και επικρατεί ησυχία, γαλήνη και ένα πρόγραμμα που εσύ θέτεις και άμα το τηρείς .
Αλλά όχι, εγώ δε θα σου δημιουργήσω αυταπάτες. Δε θα σου πω ότι όλα είναι όμορφα, τέλεια και ήρεμα. Η ενήλικη ζωή δεν είναι εύκολη. Έχει πολλές ευθύνες , πολλές δουλειές και λίγο χρόνο. Και ειδικά στους ρυθμούς της κοινωνίας μας το 2019, όπου το άγχος και η ρουτίνα μας κάνουν ανθρώπινα ρομπότ, νιώθεις εξουθενωμένος σωματικά αλλά και ψυχικά. Γεμίζεις με αρνητικά συναισθήματα, που σε καμία περίπτωση δεν είναι τόσο απλά σαν αυτά που ένιωθες στα δέκα σου.
Και τότε είναι που περνάει απ’ το μυαλό σου η γλυκόπικρη σκέψη του γιατί ήθελες να μεγαλώσεις, να μείνεις μόνος, να πάρεις ευθύνες -και δε σου λέω ότι δεν έπρεπε να το κάνεις-. Και οι αναμνήσεις, τα άσχημα συναισθήματα και τα προβλήματα που σε πνίγουν σαν ενήλικα σε οδηγούν εκεί. Σε οδηγούν στο πατρικό σου, όπου όλα θυμίζουν οικογένεια και την παιδική σου ξέγνοιαστη ιστορία. Και ναι, γυρίζεις, εκεί.
Απλά εγώ σου λέω ότι πάντα θα γυρνάς εκεί. Πάντα εκεί θα ηρεμείς και θα γαληνεύεις, θα χαλαρώνεις και θα αναζητάς τη σωματική αλλά κυρίως την ψυχική ξεκούραση. Αυτό θα είναι το καταφύγιό σου. Εκεί ένιωθες, νιώθεις και θα νιώθεις πάντα ένα μικρό ξέγνοιαστο και χαρούμενο παιδί.