Υπάρχουν μέρες που δεν προλαβαίνει να πάρεις ανάσα. Σε κυνηγάνε εκατοντάδες υποχρεώσεις. Η δουλειά που δεν είναι σχεδόν ποτέ ένα απλό 8ωρο, το σπίτι, τα παιδιά, οι λογαριασμοί, τα ψώνια. Γενικά τρέχεις, τρέχεις να τα προλάβεις όλα. Και είναι σαν να τρέχουν όλα γύρω σου. Μπαίνεις για ένα λεπτό στο facebook και περνάς εκατοντάδες δημοσιεύσεις γιατί πρέπει να είσαι και απντέιτεντ, μη χάσεις κάτι σημαντικό. Στο επόμενο λεπτό, οι δημοσιεύσεις αλλάζουν. Ειδήσεις, κουτσομπολιά, φωτογραφίες, λάιφ χακς (αυτή η μάστιγα).
Προσπαθείς να είσαι μέσα σε όλα. Να είσαι καλός σε όλα. Να μη χάσεις τίποτα. Να βγαίνεις και έξω, να βλέπεις φίλους, να δοκιμάζεις αυτό το καινούριο εστιατόριο για το οποίο όλοι έχουν τουιτάρει και κάνει τσεκ ιν, να πας σε εκείνο το τρέντι μπαράκι που άνοιξε στο οποίο έχουν όλοι κάνει ινστα στόρις. Και θα προσπαθήσεις να βρεις χρόνο για όλα.
Και κάπου εκεί που θα χαζεύεις δημοσιεύσεις από τις γαμάτες σελίδες που έχεις κάνει λάικ στο facebook (γιατί εννοείται ότι έχεις κάνει λάικ, μόνο σε ψαγμένες σελίδες, τι είσαι, κανένα μπιθουλάκι) θα βρεις και μερικά άρθρα με τίτλο ” οι δέκα συνήθειες των πιο επιτυχημένων ανθρώπων”, “οι πέντε πρωινές συνήθειες για να έχεις μια παραγωγική ημέρα” κτλπ. Κι εκεί που τρέχεις να τα προλάβεις όλα και η αλήθεια είναι πως υπάρχουν στιγμές που νιώθεις την αποτυχία να σου κάνει πατ πατ στην πλάτη, λες κάτσε να ρίξω ένα βλέφαρο, τι στο καλό, είμαι στα πιο παραγωγικά μου χρόνια, γιατί να πάω αδικοχαμένος. Και διαβάζεις μεταξύ άλλων πως πρέπει να ξυπνάς το πρωί απ’ το αξημέρωτο, να πηγαίνεις για τρέξιμο με την αυγούλα (γιατί δεν ξέρω αν το έχεις εμπεδώσει αλλά αν θες κάτι πολύ βρίσκεις χρόνο και όλα τ’άλλα είναι δικαιολογίες), να κοιμάσαι γενικά λίγο (γιατί ο ύπνος είναι για τους τεμπέληδες), να ξεκινάς τη βδομάδα σου από την Κυριακή το βράδυ διαβάζοντας τα μέιλ σου και άλλα τέτοια χαριτωμένα.
Και δεν ξέρω αν μόνο εμένα μου περνάει ένα τεράστιο σιχτίρι από το μυαλό και ο κυνισμός μου χτυπάει κόκκινο αλλά ΠΑΜΕΚΑΛΑ; Εκτός κι αν μου πεις πως είσαι ρομπότ. Από πότε η ρομποτοποίηση είναι δείγμα επιτυχίας; Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι πιο απολαυστικό και αναγκαίο από το να κάθεσαι στον καναπέ σου και να μην κάνεις τίποτα… ναι ξέρω, σοκαριστικό αλλά ΤΙΠΟΤΑ! Να ξυπνάς, να φτιάχνεις μια τεράστια κούπα καφέ και να τη βγάζεις στον καναπέ. Χαζεύοντας, κάνοντας ταβανοθεραπεία, να σκέφτεσαι ότι θέλεις, να διαβάζεις βλακείες στο ίντερνετ, να χαζολογείς, να μιλάς με τις ώρες στο τηλέφωνο, να μην κάνεις τίποτα σημαντικό. Να μην κάνεις τίποτα. Να κάνεις ένα διάλειμμα από την τρέλα που σε περιβάλει, να χαίρεσαι την ηρεμία σου.
Και εντάξει, δε λέω να είσαι έτσι κάθε μέρα. Αλλά όχι, σου αρέσει να κοιμάσαι και δε θα ξυπνήσεις ψυχαναγκαστικά από το αξημέρωτο για να πας να τρέξεις. Θα πας αν θες, όποτε θες.
Στην τελική θα χαίρεσαι λίγο χρόνο με τον εαυτό σου. Γιατί τελικά ίσως εκεί έγκειται το πρόβλημα. Γιατί αν εσύ δεν μπορείς να σε κάνεις παρέα, γιατί να μπορεί κάποιος άλλος αγαπητέ πετυχημένε;