Τι μετριότητα είναι αυτή πάλι στην οποία θέλεις να με ντύσεις; Πιστεύεις ότι αν μου βάλεις το φόρεμα που σου αρέσει εσένα και το θεωρείς κάτι λιγότερο από ευτυχία ξαφνικά θα με κάνεις όμορφη; Άκου καλέ μου εαυτέ, και πάρε μολύβι και χαρτί να σημειώσεις προσεκτικά… Τα βήματά σου θα πρέπει να σε οδηγούν μόνο μπροστά. Και όταν λέω μπροστά εννοώ πως οι δρόμοι σου είναι στρωμένοι με λουλούδια που σε περιμένουν να τα μυρίσεις και χρώματα που δεν είχες μέχρι τώρα στην παλέτα σου για να ανακαλύψεις.
Δράκοι και φαντάσματα του παρελθόντος κάποιες μέρες θα σε ακολουθούν και θα σέρνονται σιωπηλά και ήσυχα πίσω σου. Θα γεμίζουν το υποσυνείδητό σου και θα περιμένουν μέχρι να επιπλεύσουν για λίγο στην επιφάνεια οι ανασφάλειες σου. Μόνο με αυτές έχουν την ικανότητα να συνεννοούνται καλά και με τις μνήμες. Μόνο τότε μπορούν να εισχωρήσουν μέσα σου και να σε βλάψουν.
Όμως εγώ δε σε φοβάμαι καλέ μου εαυτέ, πιστεύω σ’ εσένα και ξέρω πως δεν είσαι για τα μέτρια, τα απλά, τα υπομονετικά, τα ήσυχα και τα ασφαλή. Είσαι για τα μεγάλα, τα ουσιώδη, τα λίγο τρελά, τα δυνατά και τα ωραία. Δε θέλω πια να περπατάς, θέλω να τρέχεις. Δε θέλω πια να μιλάς, ούτε να εξηγείς, θέλω να φωνάζει η σιωπή σου. Δε θέλω πια να φοβάσαι, θέλω να τολμάς. Δε θέλω να σκέφτεσαι, θέλω να ονειρεύεσαι. Δε θέλω να αγαπάς τους άλλους πια, αλλά εσένα.
Δεν πιστεύεις πως είναι καιρός τα βήματά σου να δημιουργούν μια υπέροχη χορογραφία στην άσφαλτο και όχι πια απλώς να ακολουθούν άβουλα και μονότονα το ρυθμό της μετριότητας; Τα μέτρια στους μέτριους εαυτέ μου. Μέτριο οτιδήποτε επαναλαμβάνεται και μένει ίδιο. Μέτριο οτιδήποτε σε εκμεταλλεύεται για το εγώ του. Μέτριο οτιδήποτε θέλει να σε βλέπει πιο δυστυχισμένο από εκείνο. Μέτριο οτιδήποτε σε παρατάει και τρέχει μετά να σε βρει. Μέτριο ό, τι σου μαραίνει τα λουλούδια στο δρόμο σου. Μέτριο αυτό που δε σε σέβεται.
Κάνε πιο ‘κει… Θέλω να περάσει ο εαυτός μου. Του κόβεις το δρόμο!