Πότε γνωρίζουμε καλύτερα τον άλλον; Όταν είμαστε μαζί του ή όταν έχουμε χωρίσει; Όταν τον κρατάμε στην αγκαλιά μας και αισθανόμαστε κατάβαθα τη γλύκα της ασφάλειας ή όταν πια έχει φύγει χτυπώντας με οργή την εξώπορτα πίσω του; Ειλικρινά δεν ξέρω. Αν και γνώρισα στα αλήθεια κάποιους ανθρώπους όταν πια είχε μπει ανάμεσα μας, σαν σύννεφο ομίχλης, η απόσταση και ο χρόνος. Τους είδα όπως ήταν όταν δεν τους έβλεπα πια! Για να συνειδητοποιήσω, κάπως αργά, ότι ήμουν μαζί με κάποιον άλλον. Ίσως και για χρόνια. Κάποιον που δεν υποπτευόμουν και που ο συναισθηματισμός μου -αλλιώς εθελοτυφλία- μ’ εμπόδιζε να γνωρίσω. Απ’ την άλλη, πιστεύω πως κάθε γνωριμία, κάθε σχέση είναι ένα είδος άσκησης για τη μεγάλη σχέση που θα ‘ρθει κάποτε. Αν έρθει. Έτσι είναι… Χρησιμοποιούμε τους άλλους και μας χρησιμοποιούν ανεπίγνωστα ώσπου να εμφανιστεί εκείνος ο άλλος που θα γίνει δικός μας. Για το ελάχιστο διάστημα που διαρκεί η αιωνιότητα των ανθρώπων.
Έτσι είναι… Ως τότε θα ερωτευόμαστε ένα φάντασμα, το μανεκίνο εκείνο, σαν τα ανθρωποειδή του De Chirico, που έχουμε φτιάξει τόσο με τα χέρια, δηλαδή με τα πραγματικά γεγονότα, όσο και με τη φαντασία μας. Τον πραγματικό σύντροφο όμως θα τον γνωρίσουμε, αν τον γνωρίσουμε, μόνο μετά. Μόνο με την απόσταση ανάμεσά μας. Χωρίς τα γλαρωμένα βλέμματα ή τα υγρά χείλια. Χωρίς τα λόγια, προπάντων αυτά, αλλά με τη σιωπή. Προπάντων αυτή. Όπως απομακρυνόμαστε για να βλέπουμε καλύτερα έναν πίνακα. Για να τον δούμε συνολικά. Και είναι τότε που η γνώση του άλλου, η ουσιαστική του γνωριμία, δεν έχει καμία σημασία πια.
Ένα ποίημα του Μάνου Στεφανίδη