Από μικρά παιδιά μας μάθαιναν να μη λέμε ψέμματα αλλά ακόμα κι αν το κάναμε μας έλεγαν πως στο τέλος η αλήθεια θα αποκαλυφθεί. Μεγαλώνοντας συνηθίσαμε να λέμε μικρά, αθώα ψέμματα κατ’ ανάγκη. Ξέρεις, απ’ αυτά τα τάχα μου “θα κοιμηθώ στη φίλη μου” ενώ ξενυχτούσες μέχρι αργά με το αγόρι που σου άρεσε, κι αργότερα εκείνα τα δήθεν “ψήνομαι στον πυρετό” για να πάρεις έστω και μια ολιγόωρη άδεια απ’ τη δουλειά σου. Τέτοιου είδους ψέμματα όμως δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν, παρά μόνο εσένα που τα έλεγες γιατί ανέβαζες παλμούς σε κάθε ντριν του κινητού σου με την αγωνία μην τυχόν και αποκαλυφθεί η αλήθεια.
Ίσως τα λόγια που θα ακολουθήσουν να σε μπερδέψουν λιγάκι, μα κάπως έτσι μπερδεμένα και ανάμεικτα είναι και τα συναισθήματά μου. Δεν ξέρω αν αυτό το γράμμα θέλω να κατακλύζεται από θυμό, ειρωνεία, χλευασμό ή αγανάκτηση, ξέρω όμως σίγουρα πως θέλω να στάζει φαρμάκι. Φαρμάκι σαν αυτό που κάποιοι εδώ και χρόνια με κερνάν κι εγώ η ανόητη καταπίνω γουλιά γουλιά χωρίς να καταλαβαίνω πως δηλητηριάζεται το μέσα μου, γιατί βλέπεις αυτοί οι “κάποιοι” φρόντισαν να το σερβίρουν σαν το πιο γλυκόπιοτο κρασί στην πιο ακριβή, περίτεχνη και καλογυαλισμένη καράφα.
Ναι καλά διαβάζεις, μην ανησυχείς, δε με απήγαγαν εξωγήινοι, ούτε κάτι σατανικό έχει καταβάλει τον εγκέφαλό μου. Είμαι η ίδια η ρομαντική και γλυκομίλητη η καλοπροαίρετη και ερωτευμένη με τη ζωή. Απλά είναι κάποια πραγματάκια που με ενοχλούν κι εμένα. Ποια είναι αυτά; Πάρε μολύβι και χαρτί και γράφε. Με ενοχλεί η αδικία, η εκμετάλλευση, η κτητικότητα, η ζήλια, μα πιο πολύ απ’ όλα με ενοχλούν η αχαριστία, ο φθόνος και τα πισώπλατα μαχαιρώματα. Ναι, ξέρω είναι πολλά κι αν δε βάλω λίγο νερό στο κρασί μου δε θα σταθεί ποτέ άνθρωπος δίπλα μου. Λυπάμαι, μα δε ζω στο 3.000 π.Χ για να προτιμήσω τον οίνο μου κεκαρμένο.
Αν λοιπόν σε διακατέχει κάποιο απ’ τα παραπάνω χαρακτηριστικά- ελαττώματα καλά θα κάνεις να μη βρεθείς στο διάβα μου γιατί όλο αυτό θα έχει άσχημη κατάληξη. Δυστυχώς ή ευτυχώς πάνε χρόνια που πέρασα για τελευταία φορά την πόρτα του σχολείου και κάθισα σε κάποιο θρανίο ανταλλάσσοντας ραβασάκια με κουτσομπολιά για συμμαθητές μου. Κακιά συνήθεια γι’ αυτό και όλοι μας φροντίσαμε μεγαλώνοντας να την αποβάλλουμε. Καλά εντάξει, όχι και όλοι. Ένας απ’ τους ανθρώπους που διατήρησε αυτή την κακιά συνήθεια έτυχε να βρεθεί και στο δικό μου δρόμο με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή βρίσκομαι εδώ να σας λέω τον πόνο μου πάνω από ένα πληκτρολόγιο.
Δε μ’ αρέσει να χάνω ανθρώπους απ’ τη ζωή μου, με πονάει η απώλεια, η απουσία και πίστεψε με πιο πολύ θα με πονέσει το να είμαι εγώ αυτή που θα διαλέξει να σε βγάλει απ’ τη ζωή της. Κάπως έτσι λοιπόν έχασα έναν τόσο σημαντικό άνθρωπο πριν μερικά χρόνια με δική μου πρωτοβουλία. Δε μιλάμε για απλή γνωστή ή φίλη μα για πολλά παραπάνω, ούτε απ’ αυτές τις φιλίες που φαίνονται με hastag τύπου #mabestie #masis και άλλα τέτοια για τα μάτια του κόσμου. Μιλάμε για κομμάτι του εαυτού μου, καθημερινότητά, το άλλο μου μισό, το στήριγμα μου, η οικογένεια μου τις ώρες που η εξ αίματος οικογένεια απουσίαζε. Ούτε που κατάλαβα πώς κατάφεραν κάποιοι “καλοπροαίρετοι” να με πείσουν πως όλο αυτό το μεταξύ μας ήταν απλά ένα καλοστημένο έργο κι εγώ χωρίς καν να το ψάξω, χωρίς καν να της δώσω την ευκαιρία να μου μιλήσει, να ακούσω και τη δική της πλευρά την έδιωξα με συνοπτικές διαδικασίες, της ευχήθηκα τα χειρότερα και την πέταξα σαν την τρίχα απ’ το ζυμάρι και την επόμενη κιόλας μέρα έκανα σαν να μην υπήρξε ποτέ. Έμεινα για χρόνια ολόκληρα να πιστεύω λεγόμενα τρίτων που τελικά όπως αποκαλύφθηκε στην πορεία δεν ήταν τίποτα άλλο παρά καθαρή κακία και ζήλια.
Όμως, για καλή μου τύχη η μαμά μου με έμαθε να μην κρατάω κακία σε κανέναν, να μην έχω εχθρούς και να συγχωρώ. Και περάσαν τα χρόνια και τόσο παρορμητικά και αυθόρμητα ήμουν εγώ εκείνη που έκανε την κίνηση της επανασύνδεσης. Ευτυχώς! Το κουβάρι ξετυλίχτηκε και για ακόμη μια φορά η αλήθεια βγήκε στην επιφάνεια! Μάντεψε! Δεν ήμουν μόνο εγώ η ευκολόπιστη στα λόγια των τρίτων μα κι εκείνη δεν είχε ακούσει λίγα. Γιατί; Γιατί να θες τόσο πολύ το κακό των άλλων;
Και κάπου εκεί ήταν η στιγμή που το μάτι μου γυάλισε και παράκουσα τις συμβουλές της μαμάς μου και απέκτησα το μεγαλύτερο εχθρό! Τον άνθρωπο που ήθελε το κακό μου, τον άνθρωπο που με κράτησε μακριά απ’ την πολύτιμη μου, τον πιο διπρόσωπο άνθρωπο που γνώρισα ποτέ μου. Ξέρεις κάτι όμως; Δε θα γίνω το ίδιο κακιά, δε θα ρίξω καμία κατάρα, θα ευχηθώ μόνο να ζει με τις τύψεις, να βλέπει κάθε στιγμή πως δεν τα κατάφερε, πως η σχέση μας πέρασε αλώβητη και τώρα πια είναι σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα.
Έχω ξανά την πολύτιμη μου στην ζωή μου, στην καθημερινότητα μου, στο πλευρό μου και χαμογελάω κι αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία για μένα. Όλα τα άλλα θα τα βρουν μπροστά τους με το πλήρωμα του χρόνου, κάρμα το λένε και ξέρει να κάνει τη δουλειά του άψογα, εγώ δε θα κουνήσω ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι. Σιγά μη χαλάσω το μανικιούρ μου για φθηνούς και ρηχούς ανθρώπους.
Αφιερωμένο… Ξέρεις εσύ!