Θυμάμαι κάτι Σάββατα παλιά που ξεχειλίζαμε από νιάτα. Κάτι Σάββατα πολλά υποσχόμενα. Που φτιαχνόμασταν, γκράντε ντύσιμο, γκράντε βάψιμο κι ήταν τόσο αυτονόητο ότι θα βγούμε όσο αυτονόητο είναι πως η γη είναι στρογγυλή (εντάξει το τελευταίο κάποιοι το αμφισβητούν). Και μετά από 3 ώρες στο τηλέφωνο και 528 sms για το πού θα πάμε και τι θα φορέσουμε, τελικά βγαίναμε. Γιατί πολύ απλά δεν υπήρχε περίπτωση να μη βγεις το Σάββατο.
Θυμάμαι κάποτε που η Αθήνα είχε κλαμπ. Από αυτά τα μεγάλα, με τις τεράστιες μπάρες, τα τραπέζια, τις παρέες που είχαν στάνταρ τραπέζι, τους ντι τζέι, το πρόγραμμα που ξεκινούσε στη 1 κι από κάποια στιγμή και μετά το ήξερες απέξω κι ανακατωτά. Και το στριμωξίδι. Αυτό το ανελέητο στριμωξίδι γιατί πολύ απλά ήταν Σάββατο και το Σάββατο έβγαιναν όλοι. Και όλοι φορούσαν τα καλά τους και γκομένιζαν και έπιναν και γενικώς γινόταν χαμός. Δεν υπήρχε κρίση βέβαια τότε, εν αντιθέσει υπήρχαν λεφτά.
Και μετά τα χρόνια πέρασαν, η διασκέδαση άλλαξε, ξεπετάχτηκαν σαν μανιτάρια ωραία, μικρά μπαρ, πιο ψαγμένα, όχι τόσο mainstream και μετακινηθήκαμε, αλλάξαμε στέκια, αλλάξαμε και ντύσιμο. Και σιγά σιγά αλλάξαμε και μέρα. Τα Σάββατα πια δεν ήταν τόσο τρέντι, γιατί τα Σάββατα βγαίνουν όλοι, σαν τα νησιά τον Αύγουστο. Όχι, τώρα θα βγαίνουμε την Πέμπτη, γιατί η Πέμπτη είναι το νέο Σάββατο και την Παρασκευή στη δουλειά θα κοιμόμαστε όρθιοι αλλά δε βαριέσαι μια μέρα είναι θα περάσει κι έρχεται το ευλογημένο Σαββατοκύριακο (αν είσαι απ’ τους τυχερούς που δε δουλεύουν ΚΑΙ το Σάββατο). Το Σάββατο όμως τους τη βγήκε από αριστερά και άλλαξε το ωράριό του και σου λέει βγήκες για ψώνια στο κέντρο; Μείνει και για ποτό από το απόγευμα και γίνει ντίρλα από τις 9 το βράδυ. Γιατί το Σάββατο ξέρει να μοιράζει την τράπουλα από την αρχή.
Και τώρα πια όλοι ρωτάνε για τα νέα στέκια και κάνουν τσεκ ιν γιατί χωρίς τα τσεκ ιν είναι σαν να μην υπάρχουν ή μάλλον σαν να μην πήγες ποτέ. Και το τηλέφωνο στην χαρτοπετσέτα έχει αντικατασταθεί από το facebook profile και δώστου φωτογραφίες και insta stories και feeling blessed με την παρέα και yolo, η ζωή είναι ωραία και η πρωινή τυρόπιτα μετά από ξενύχτι ακόμα πιο νόστιμη.
Και μετά, τα χρόνια περνούν, μεγαλώνεις, δεν αντέχεις το ξενύχτι, έχεις γνωρίσει το πρόσωπο και που να τρέχεις στα κλαμπ και στα μπαρ με την αγάπη. Θα μέινετε σπίτι, θα παραγγείλετε φαγητό απ’ έξω και θα δείτε σειρές. Κι αν βγείτε θα προτιμήσετε να πάτε για φαγητό γιατί ώχου ποιος αντέχει τη βαβούρα. Κι αν πάτε για ποτό θα είναι κάπου με τραπέζι γιατί έλα παναγία μου που θα στηθείς όρθια.
Και μετά μπορεί να έρθει κανά παιδί και ξεχνάς την έξοδο του Σαββάτου και γίνεσαι θαμώνας σε παιδικά πάρτι και το σπίτι σου μεταμορφώνεται σε παιδότοπο. Κι αν καταφέρεις και παρκάρεις τα τέκνα, θα θυμηθείς τα νιάτα σου και θα πας κομμωτήριο, θα φτιάξεις νύχι και θα βγεις. Γιατί πια δε βγαίνεις συχνά, βγαίνεις πιο σπάνια και όταν αυτό συμβαίνει είσαι λίγο σαν τις θειάδες στα πανηγύρια στο χωριό που φοράνε πάνω τους όλη την μπιζουτιέρα μέρα που ‘ναι και τι τα ‘χουν τα σετ κρυμμένα στα κουτιά. Όπου σετ βλέπε ασορτί βραχιόλι, δαχτυλίδι, κολιέ, σκουλαρίκια κι άμα λάχει και καμιά αλυσίδα απ’ το μηχανάκι του γιου τους που μπορεί να ταιριάζει.
Και όπως και να ‘χει, το Σάββατο, είναι Σάββατο. Είτε μείνεις σπίτι, είτε βγεις έχει αυτή την ελευθερία του κάνω ότι θέλω χωρίς ωράριο. Την επομένη δε δουλεύεις,θα κάνεις ότι θες και η Δευτέρα ακόμα φαντάζει μακριά. Κρίση, ξεκρίση, ο κόσμος να χαλάσει, τα Σάββατα θα είναι πάντα πολλά υποσχόμενα ακόμα και αν αποφασίσεις ή αν τύχει να κάνεις το απόλυτο τίποτα. Και μη μου πεις για την Πέμπτη ή για άλλο μεσοβδόμαδο γιατί την επομένη έχει πρωινό ξύπνημα.
Εσύ τι θα κάνεις απόψε; Μέσα ή έξω; Πυτζάμα ή εμφάνιση πάρτι; Ω ναι, είναι Σάββατο (κι ας ρίχνει καρεκλοπόδαρα)!