Ψοφάμε για έρωτα. Όλοι. Πεθαίνουμε, καιγόμαστε, λιώνουμε σαν γρανίτες ξεχασμένες στον ήλιο. Κι όμως, επιμένουμε, οι μαλάκες, πως δεν τον έχουμε ανάγκη, πως είμαστε καλύτερα χωρίς αυτόν. Στην πραγματικότητα, απλώς κωλώνουμε.
Τρέμουμε, οι κοτάρες, μη μας προδώσουν, μη μας πληγώσουν, μη μας θίξουν τον εγωισμό. Και μένουμε να βράζουμε στο ζουμί μας, να σκάνε σαν κύμα και να μας πνίγουν όλα αυτά που έχουμε μέσα μας και δεν αποφασίζουμε να δώσουμε, να νιώσουμε, να ζήσουμε.
Φοράμε φίμωτρα στα πάθη και τις επιθυμίες, ράβουμε κι ένα πρόχειρο χαμόγελο στα μούτρα μας, δήθεν άνετο και πλήρες και βουλιάζουμε περήφανα μες στη μετριότητά μας. Περήφανοι και μόνοι ή “μαζί” μα κλειδωμένοι, άρα και πάλι μόνοι.
Μα εγώ, μωράκι, ό,τι φοβάμαι, θέλω να το ζω -πριν προλάβει να με πεθάνει αυτό. Έτσι και στον έρωτα, κάνω βουτιά από ψηλά χωρίς αλεξίπτωτο. Μα ίσως εσύ να φοβάσαι και δε λέει να τρέχει ο ένας με 200km κι ο άλλος να πηγαίνει με 50 km, κάπου θα πάρουν λάθος τη στροφή και θα χαθούν. Γιατί ο ένας και να θέλει, τώρα πια δεν προλαβαίνει κι ο άλλος δεν έμαθε ποτέ να περιμένει.
Εγώ, μωράκι, θέλω απλώς να το ζήσουμε. Απόλυτα, έντονα και αμοιβαία. Θέλω να ρίξω τις άμυνες σου, να μην κρατήσεις πισινές, να μη μετράς τι θα δώσεις και τι θα πάρεις πίσω. Θέλω να αφεθείς, να χάσεις τον έλεγχο, να πετάξεις στα σκουπίδια τα “πρέπει” και τους ηλίθιους κανόνες τους, που κρατάνε τους ανθρώπους μακριά εκφοβίζοντάς τους με την ιδέα ενός πιθανού αποχωρισμού -σκέτη παράνοια.
Θέλω να κάνουμε μαζί πράγματα τρελά, από αυτά που κάποια θα τα γνωρίσουν βολεμένοι σε μια πολυθρόνα χαζεύοντας μικρές ή μεγάλες οθόνες ή στην καλύτερη φυλλομετρώντας κιτρινισμένες σελίδες. Να ανεβαίνουμε σε ταράτσες τα καλοκαίρια για να χαζεύουμε τα αστέρια και να πηγαίνουμε εκδρομές στη θάλασσα τους χειμώνες.
Να κάνουμε ταξίδια ή να μουχλιάζουμε με επιτραπέζια και πίτσα στον καναπέ. Να βγαίνουμε βόλτα στη βροχή ή να πίνουμε ζεστό καφέ χουχουλιάζοντας στο κρεβάτι. Να διαβάζουμε βιβλία και να βλέπουμε ταινίες. Να κλαίω σχεδόν σε κάθε σκηνή κι εσύ αντί να με κοροϊδεύεις, να με αγκαλιάζεις. Να γελάμε με το τίποτα, να παριστάνουμε τους σεφ σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να δηλητηριάσουμε ο ένας τον άλλον.
Να συζητάμε με τις ώρες και να μη βγάζουμε άκρη πουθενά, να μη συμφωνούμε σχεδόν σε τίποτα, μα να διαφωνούμε τόσο ωραία. Να μην κάνουμε ούτε μισό βήμα πίσω στις απόψεις μας, να επιμένουμε στο άσπρο και το μαύρο μας, μα κατά βάθος να γουστάρουμε το πείσμα με το οποίο υπερασπίζεται ο καθένας τον κόσμο του.
Να μην υπάρχει στιγμή που να μην είμαι ο εαυτός μου, να μη με νοιάζει αν θα δεις τα χειρότερα κομμάτια μου, να με σέβεσαι για ό, τι είμαι , να με εκτιμάς για όσα κάνω. Να είμαι καθημερινή επιλογή κι όχι συνήθεια. Να κάνω λάθη, να κάνεις κι εσύ, να τα κάνουμε σκατά, να σκέφτομαι πως δε σε αντέχω, να σκέφτεσαι πως ώρες-ώρες δε με μπορείς, μα να μου λείπεις στο πεντάλεπτο και να μην μπορείς να κοιμηθείς αν δε γεμίζω το διπλανό μαξιλάρι.
Μη ρωτήσεις τι παραπάνω θέλω. Τα θέλω όλα!
(Αφιερωμένο…)
https://www.youtube.com/watch?v=b7wR-ujiSn8