Με ρωτάς τι έχω… Μου μιλάς, μου λες τα νέα σου, για τον καιρό, μου κάνεις παράπονα μεταξύ σοβαρού κι αστείου μα στην άλλη γραμμή του ακουστικού το μόνο που ακούς είναι σιωπή και μονολεκτικές απαντήσεις. Δεν τα έχω βάλει μ’ εσένα ψυχή μου, δε μου φταις πουθενά. Κανείς απ’ τους δυο μας δεν είναι άνθρωπος του προγράμματος, μα μια φορά κι εγώ αποφάσισα να κανονίσω κάτι, κάτι για εμάς. Και ξέρεις εμάς τους “απρογραμμάτιστους” να μας φοβάσαι λίγο παραπάνω όταν κάνουμε σχέδια γιατί στο μυαλό μας φτιάχνουμε πλάνο ξεκάθαρο ακόμα και για το τελευταίο δευτερόλεπτο.
Επιμένεις να μάθεις τι έχω λοιπόν; Μου λείπεις! Αυτό είναι όλο. Κι είναι νωρίς, είναι τόσο νωρίς για να μου λείπεις τόσο πολύ. Είναι μόλις το πρώτο 24ωρο. Είναι η στιγμή που απ’ το μυαλό μου περνάνε όλες μας οι στιγμές, οι μικρές, οι καθημερινές, οι πιο απλές. Θυμάσαι το view master που είχαμε παιδιά; Αυτό που χάζευες με τις ώρες εικόνες πότε από καρτούν με το Μίκυ και πότε τα αγαπημένα σου παραμύθια; Έτσι περνάνε μπροστά απ’ τα μάτια μου και οι στιγμές μας.
Νιώθω τα μάτια σου καρφωμένα πάνω μου, τα χέρια σου τυλιγμένα στη μέση μου, τα χείλη σου κολλημένα στα δικά μου, μα τελικά τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι αληθινό, γιατί λείπεις, γιατί μου λείπεις. Γιατί δεν είσαι εδώ όλα αυτά να γίνουν ξανά πραγματικότητα, γιατί το χαμόγελο μου έσβησε μαζί με την πόρτα του αυτοκινήτου που έκλεισε σήμερα το πρωί έξω απ’ το σπίτι σου, μαζί με το τελευταίο σου φιλί και εκείνο το “να προσέχεις”. Δε θέλω να προσέχω, θέλω να με προσέχεις εσύ. Θέλω να είσαι εδώ, ή εγώ εκεί, λίγο με νοιάζει το μέρος, με νοιάζεις εσύ κι αυτό είναι αρκετό.
Στο υποσχέθηκα, θα ερχόμουν, γι’ αυτό δε σε χαιρέτισα όπως σου άρμοζε, εξάλλου σε λίγες μέρες πάλι μαζί θα ήμασταν και το χαμόγελό μου θα ξανάπαιρνε τη θέση του απέναντι στο δικό σου. Μα ήρθαν έτσι οι καταστάσεις που δε μου το επιτρέπουν να είμαι δίπλα σου. Συγγνώμη αγάπη μου, συγγνώμη σ’ εμάς!
Μ’ έμαθες να μην κοιμάμαι πια μόνη, να νιώθω ένα χέρι να μου χαϊδεύει τα μαλλιά για να με πάρει ο ύπνος, να βυθίζομαι στο στέρνο σου, να μπλέκω τα πόδια μου με τα δικά σου. Και τώρα; Τώρα κοιμάμαι ελάχιστα, ίσως σχεδόν καθόλου, γιατί λείπεις, γιατί μου λείπεις.
Όσα χιλιόμετρα κι αν μας χωρίζουν νοητά θα είμαι εκεί, να σε νοιάζομαι, να σε φροντίζω, να σε προσέχω, γιατί το αξίζεις, γιατί ξέρω πως κι εσύ το ίδιο κάνεις για μένα. Από εσένα θέλω μόνο μια χάρη, να μου προσέχεις τον εαυτό σου μέχρι τη στιγμή που θα το κάνω πάλι εγώ για σένα. Δε θ’ αργήσει αυτή η στιγμή μάτια μου, στο υπόσχομαι κι αυτή τη φορά θα την κρατήσω την υπόσχεσή μου. Μέχρι τότε θα κάνω αυτό που εσύ μου ζήτησες, θα σου γράφω για να με νιώθεις κοντά σου…