Παντού υπάρχουν ταμπελίτσες κι ετικέτες. Σε όλα τα είδη προς πώληση τουλάχιστον. Έτσι γίνεται και με τις σχέσεις. Ρίχνεσαι στην αγορά, ψάχνεις τον καλύτερο αγοραστή και πουλάς έρωτα. Τον θέλεις πακέτο με την ταμπελίτσα του και νομίζεις πως αυτή εξασφαλίζει την καλή ποιότητα της σχέσης. Ή τουλάχιστον έτσι ισχυρίζονται κάποιοι.
Πολλοί νομίζουν όμως πως οι γυναίκες είναι αυτές που κατά κανόνα θέλουν τις ταμπελίτσες τους. Ίσως γιατί έτσι μας το πάσαρε η μάνα και ο πατέρας ή ακόμα και ο μεγάλος αδερφός, ίσως να φταίει ακόμα και το ότι απλώς μας διευκολύνει να γενικεύουμε τα πράγματα.
Κάτι τέτοιο όμως είναι σαν να λέμε πως όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες κι όλοι οι άντρες είναι μαλάκες.
Δεν μπορεί να στέκει.
Κι όντως, δεν ισχύει. Είναι απλώς μια γενικολογία που μας βολεύει να λέμε, όταν τα έχουμε πάρει στο κρανίο με κάποιον που ανήκει στο αντίθετο φύλο.
Με τον ίδιο σκεπτικό, δε σκέφτονται όλες οι γυναίκες τη δέσμευση και το γάμο, ούτε είναι όλοι οι άντρες δεσμοφοβικοί και υπέρ της ξεπέτας.
Τι νομίζατε; Ότι οι γυναίκες γνωρίζουν κάποιον και πριν καλά-καλά περάσουν δυο εβδομάδες τρώγονται να διαλαλήσουν σε όλους πως είναι σε σχέση πια με αυτό το καλό παιδί (και μελλοντικός “μαλάκας” στην περίπτωση χωρισμού) κι όλα αυτά ενώ ταυτόχρονα ξεφυλλίζουν περιοδικά για νύφες;
Λάθος, λάθος, λάθος.
Υπάρχουν αμέτρητες γυναίκες εκεί έξω που φοβούνται τη δέσμευση. Γυναίκες που θα ακούσουν για σχέση και θα γίνουν καπνός. Δεν είναι κατεξοχήν ανδρικό το άθλημα.
Και για όσες σκεφτήκατε πως λογικά, για να μη θέλει σχέση μια κοπέλα, πληγώθηκε από το ρεμάλι που την παίδευε τόσο καιρό, ας μη διαιωνίζουμε τη μιζέρια μας. Δεν είναι πάντα οι γυναίκες το θύμα. Ποιος ξέρει τι τράβηξε το ρεμάλι και την παράτησε;
Κι εσείς, αρσενικά που φουντώσατε και μόνο στη σκέψη μιας γυναίκας που δεν ψάχνεται να δεσμευτεί, μαζέψτε τα σάλια. Τσάμπα χαρήκατε. Δεν το κάνει γιατί απλώς θέλει να πηδιέται δεξιά κι αριστερά, αν και παίζει και αυτό το σενάριο.
Συνήθως συμβαίνει γιατί νιώθει πως θέλει να αφιερώσει χρόνο και χώρο στον εαυτό της και τους φίλους της ή να ασχοληθεί με τις σπουδές και την καριέρα της, χωρίς να σκέφτεται πως ίσως χρειαστεί να πετάξει μοναδικές ευκαιρίες, για να μην αφήσει πίσω τη σχέση της.
Δεν νιώθει έτοιμη να σκέφτεται “εμείς”, να συνδυαστεί το όνομά της με κάποιου άλλου, και σύντομα να ακούσει να λένε: “να, η Κατερίνα του Γιώργου”. Σιγά μην την πουν και “Γιώργαινα”. Και γιατί η Κατερίνα του Γιώργου; Δική του είναι; Του ανήκει; Δε θέλει να ανήκει σε κανέναν, ούτε να τη ρωτάνε όλοι πού είναι ο Γιώργος όταν γουστάρει να βγει χωρίς αυτόν.
Δε χρειάζεται κανέναν πάνω από το κεφάλι της να την ελέγχει. Πού πάει, τι κάνει, γιατί να βγει, γιατί να βάλει μπλούζα με ντεκολτέ, γιατί να ταξιδέψει μόνη της και όχι μαζί του.
Ίσως ακόμα απλώς να απεχθάνεται τα μελιστάλαχτα μηνύματα και τα “καλημέρα έρωτά μου” κάθε πρωί, γιατί είναι άνθρωπος πρακτικός, που γουστάρει τις πράξεις κι όχι τα λόγια. Γουστάρει την ουσιαστική επικοινωνία και τη βάζει πάνω από ετικέτες.
Υπάρχουν κι εκείνες οι γυναίκες που τρέμουν τις δεσμεύσεις γιατί δε γουστάρουν να χρειάζεται να χωρίσουν πριν καλά-καλά “τα φτιάξουν” με κάποιον. Προτιμούν να βγουν με τον άλλον, να τον γνωρίσουν καλά, να του δώσουν ό,τι μπορούν και να πάρουν ό,τι τους δοθεί. Και όταν πια νιώσουν πως έμαθαν ό,τι ήταν να μάθουν και είδαν όσα ήθελαν να δουν, προχωράνε μαζί ή συνεχίζουν χώρια.
Όλες οι παραπάνω γυναίκες ούτε μισούν τους άντρες, ούτε είναι κρυόπλαστες που αποφεύγουν κάθε ιδέα τρυφερότητας και δοτικότητας. Ίσως είναι πολύ πιο αληθινές από αυτές που ξυπνάνε και κοιμούνται ψάχνοντας να βρουν αυτόν που θα βάλει μαζί τους την ίδιο ταμπελίτσα.
Και για να τελειώνουμε, το καλό το ρούχο, είτε την έχει την ετικέτα είτε όχι, θα παραμείνει καλό και θα ξεχωρίσει. Κι επειδή υπάρχουν αρκετές γυναίκες που δε θέλουν να γίνονται έρμαια της μόδας και να αγοράζουν το ρούχο με βάση την ετικέτα του, αν συναντήσετε κάποια, σας συνιστώ να μην την κρίνετε αρνητικά μόνο και μόνο επειδή μπορεί να μην ταιριάζει στο δικό σας στιλ.