Θυμάμαι από μικρή τη μητέρα μου να μου λέει μια ιστορία για την αγάπη της μάνας για τα παιδιά της.
Κάποτε, ένα αγόρι τσακώθηκε πολύ άσχημα με τη μητέρα του. Αφού γύρισε από εδώ κι από εκεί, αποφάσισε να πάει σπίτι με σκοπό να τα ξαναβρούν. Μόλις όμως γύρισε, ο καβγάς φούντωσε περισσότερο και ο γιος τράβηξε ένα μαχαίρι και σκότωσε τη μάνα, ξεριζώνοντας την καρδιά της.
Μόλις συνειδητοποίησε τι έκανε, άρχισε να κλαίει μετανιωμένος, πήρε λοιπόν, την καρδιά στα χέρια με σκοπό να πάει κάπου να τη θάψει. Στο δρόμο όμως, μέσα στον πανικό του σκόνταψε και έπεσε. Τότε, ακούστηκε μια φωνή από την καρδιά, η φωνή της μάνας που μόλις είχε σκοτώσει, και τον ρώτησε ανήσυχη: «Αγόρι μου, είσαι καλά; Χτύπησες;».
Πιστεύω ότι αυτή η ιστορία, όσο παραδοσιακή και φανταστική και να είναι περιγράφει στο έπακρο τη σχέση αυτή, μάνας – παιδιού. Η σχέση αυτή δεν περιγράφεται με απλούς χαρακτηρισμούς. Ίσως και να είναι η μόνη εντελώς ανιδιοτελής αγάπη που θα νιώσεις στη ζωή σου. Όχι ίσως. Σίγουρα!
Γι΄αυτό λοιπόν μαμά ήθελα να σου πω ένα ευχαριστώ. Ευχαριστώ που ακόμα κι όταν βριζόμαστε για λόγους ανούσιους κι ενώ έχεις χίλια δυο στο κεφάλι σου, τελικά με παίρνεις μια αγκαλιά και όλα ξεχνιούνται.
Σ’ ευχαριστώ που με ρωτάς τι έχω όταν δεν είμαι καλά και ανησυχείς αν ξεκουράζομαι κι αν τρώω καλά. Που με παίρνεις 38 τηλέφωνα σε περίπτωση που δεν απαντάω γιατί είμαι στο μπάνιο και δεν το ακούω ή έχω πολλή δουλειά.
Σ’ ευχαριστώ πολύ, που με πίεζες να κάνω τα μαθήματά μου και που πάντα ερχόσουν στις παραστάσεις του μπαλέτου μου. Και που ενώ απεχθάνεσαι τα piercings και τα tattoos δέχτηκες το κρικάκι στη μύτη μου και όλους τους υπόλοιπους χαλκάδες -όπως τους αποκαλείς- που έχω πάνω μου, όπως και όλες τις καλλιτεχνικές «μουντζούρες» που γεμίζω το σώμα μου.
Σ’ ευχαριστώ που κάθε καλοκαίρι με κυνηγούσες να μου βάλεις αντηλιακό και που μου έλεγες να κάνω λίγο κράτη στα παγωτά για να μην παχύνω. Σ’ ευχαριστώ που με άντεξες και με αντέχεις 27 χρόνια τώρα, με γκρίνιες, νεύρα, εφηβεία, ερωτικές απογοητεύσεις, επαναστάσεις.
Όχι, δεν είναι αυτονόητα όλα αυτά. Μην τα κοιτάτε με σνομπ ύφος «ποια μάνα δεν τα κάνει αυτά;». Γιατί, αλήθεια, υπάρχουν κι αυτές που δεν τα κάνουν.
Σ’ ευχαριστώ που μόνη σου λοιπόν, με έκανες ένα -σχετικά- φυσιολογικό άνθρωπο και παρ’ όλες τις υπερβολές σου και τα όρια που μου έθετες, παρ’ όλο που εγώ νιώθω κατά καιρούς πιεσμένη και μπουχτισμένη, με άφησες να καλλιεργήσω την προσωπικότητά μου, δίνοντας μου όποια βοήθεια χρειαζόμουν, είτε στη ζητούσα είτε όχι.
Μια από τις μεγαλύτερες φοβίες μου είναι να σε απογοητεύσω. Η θέση του παιδιού να ξέρεις, είναι δύσκολη και απαιτητική. Πάντα προσπαθεί και πάντα ένα μέρος του εαυτού του προσπαθεί για τους γονείς του.Προσπαθεί για να δει μετά αυτό το βλέμμα ικανοποίησης για το γιο ή την κόρη τους. Κι εγώ έτσι ήμουν, έτσι είμαι κι έτσι θα είμαι.
Κατάλαβα όμως μετά από καιρό και όντας κι εγώ μαμά πλέον, ότι η θέση της μάνας είναι η πιο δύσκολη απ’ όλες στον κόσμο. Απαρνιέσαι πολλά, θυσιάζεις άλλα τόσα και όλα αυτά τα κάνεις και με ικανοποίηση.
Σ’ ευχαριστώ μαμά! Σ’ ευχαριστώ που είσαι ένας άνθρωπος που θαυμάζω. Σ’ ευχαριστώ γιατί τον όρο «μητέρα» τον κέρδισες.