Η σοκολάτα που μου έφερες βρίσκεται ακόμα στη γωνιά του γραφείου μου, την κοιτάω κάθε μέρα, κάθε πρωί που ξυπνάω, κάθε μεσημέρι που γυρνάω απ’ τη δουλειά και κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ. Όχι, δε φταίει αυτή η καταραμένη δίαιτα που δε με αφήνει να τη φάω, ούτε έχω κάνει κάποια συμφωνία με το χημείο του κράτους και περιμένω να δω την εξέλιξη της σήψης της. Φταίει που αυτή τουλάχιστον θέλω να την έχω ολόκληρη, φταίει που ήταν ο τρόπος σου να μου δείξεις πως με σκέφτηκες, φταίει που είναι ακόμα μια αφορμή για να σε σκεφτώ εγώ. Φταίει που είναι κάτι από εσένα…
Δεν έχω τίποτ’ άλλο δικό σου εδώ, τίποτα που να σε θυμίζει, τίποτα που να αφήνει το παραμικρό στίγμα της ύπαρξης σου στη ζωή μου. Τίποτα πέρα από αυτή τη σοκολάτα και το άρωμα σου στα μαξιλάρια μου. Ένα μπουκάλι κρασί που είχα το ήπιαμε… Μαζί. Εκείνο το βράδυ που ήρθαμε πιο κοντά, το βράδυ που κάναμε έρωτα για πρώτη φορά, το βράδυ που έστω και για λίγες ώρες σε ένιωσα ολοδικό μου και μέσα στη ζάλη του αλκοόλ, της μυρωδιάς σου, του φιλιού σου και του κορμιού σου λίγο έλειψε να αρχίσω τις αποκαλύψεις. Σου έχω πει, όταν βρίσκομαι υπό την επήρεια αλκοόλ τα λόγια φτάνουν αβίαστα στην άκρη της γλώσσας μου και ένας χείμαρρος ξεχύνεται απ’ το στόμα μου. Ευτυχώς, πρόλαβες κι έφυγες, με φίλησες για καληνύχτα κι έκλεισες την πόρτα πίσω σου πριν μετανιώσω.
Τίποτα δεν πρέπει να φανερώσει την παρουσία σου εδώ μέσα. Κανείς δεν πρέπει να υποπτευθεί το παραμικρό. Το ποτήρι σου δε μένει ούτε στιγμή στο νεροχύτη μην τυχόν και αναρωτηθεί κανείς για ποιο λόγο υπάρχουν δυο ποτήρια κρασιού, το κρεβάτι απ’ την πλευρά σου δε μένει ξέστρωτο και το μαξιλάρι σου καταχωνιάζεται στη ντουλάπα. Τουλάχιστον δεν καπνίζεις κι έτσι δεν χρειάζεται να αδειάζω πανικόβλητη τα τασάκια μην τυχόν και παραπέσει καμία γόπα σου. Τα μηνύματα και οι κλήσεις σου διαγράφονται σχεδόν αυτόματα πλέον και το σπίτι εξετάζεται απ’ άκρη σ’ άκρη μην τυχόν και ξέχασες κάτι που να αποκαλύπτει το ένοχο μυστικό μας. Όπως εκείνη την φορά που είχες ξεχάσει το ρολόι σου, θυμάσαι; Τα μόνα που μένουν είναι η σκέψη σου, η γεύση του φιλιού σου και το όνομά σου στα χείλη μου. Όχι, δεν είμαι εγώ αυτή που έχει κάποιον άλλο στη ζωή της. Εσένα προστατεύω. Εσένα και την προσωπική σου ευτυχία. Τόσο γενναιόδωρη; Τόσο ανασφαλής; Τόσο ερωτευμένη; Τίποτα απ’ αυτά. Απλά συνειδητοποιημένη.
Είπα, δε θα δεθώ, δε θα κολλήσω, δε θα ερωτευτώ και το εννοώ. Το έβαλα στόχο απ’ την πρώτη στιγμή να υψώσω τείχος σε οποιοδήποτε συναίσθημα χτυπήσει την πόρτα μου και μέχρι στιγμής, τουλάχιστον, το καταφέρνω άκοπα. Δέχομαι να σε μοιράζομαι, δέχομαι το γεγονός πως όλα σου τα «νιώθω» ανήκουν αλλού, δέχομαι τα βράδια που δίνεσαι αλλού, που κοιμάσαι σε άλλη αγκαλιά, δέχομαι να πρωταγωνιστώ σε ένα γαϊτανάκι ψεμμάτων και θεάτρου ακόμα και στους ίδιους μας τους εαυτούς. Ένα πράγμα μόνο δεν μπορώ να δεχτώ, το πάθος που ενώνει εμάς τους δυο απ’ το πρώτο κιόλας άγγιγμα να το αφήνεις έρμαιο στα χέρια κάποιας άλλης.
Τα βράδια που κοιμάμαι στη δική σου αγκαλιά τίποτα δε με ενοχλεί, ούτε αν με το άκουσμα του ξυπνητηριού θα πρέπει να συνεχίσω το ρόλο μου, ούτε αν στη σκέψη σου τριγυρνάει κάποια άλλη, ούτε καν το γεγονός πως αύριο μπορεί να διαγραφώ δια παντός σαν κεφάλαιο απ’ τη ζωή σου. Είσαι εδώ κι αυτό είναι αρκετό. Κι εκείνα τα βράδια που δεν έχω τα χέρια σου να με κρατούν σφιχτά πάνω σου, βγάζω το μαξιλάρι σου απ’ τη ντουλάπα και βουλιάζω μέσα του ανακτώντας με το άρωμα σου τις στιγμές μας.
Γιατί αυτό είσαι μάτια μου, λίγες στιγμές, μικρές δόσεις ευτυχίας. Σαν κάποιος να σου δίνει μια σοκολάτα σε δόσεις, κάθε μέρα κι από ένα κομμάτι ώσπου να μείνει μόνο το περιτύλιγμα, να το τσαλακώσεις και να το πετάξεις στον πρώτο κάδο που θα βρεθεί μπροστά σου. Αν μη τι άλλο, θα έχεις περισσότερες στιγμές απόλαυσης να αναπολείς.
Ένα πράγμα να θυμάσαι, ποτέ δεν θα απαιτήσω την ολοκληρωτική προσοχή σου, την αφοσίωσή σου και την αποκλειστικότητα σου. Αυτά να τα δώσεις εκεί που πρέπει, εγώ δεν τα αξίζω. Δεν είμαι εγώ για τέτοια, μωρό μου, δε θα συμβιβαστώ και δε θα οριοθετηθώ ποτέ, δε θα μπω σε καλούπια ούτε σε δήθεν καθωσπρεπισμούς. Εγώ για σένα θέλω να πρεσβεύω το πάθος και την τρέλα. Γι’ αυτό κοίτα να εκμεταλλευτείς όλες μας τις στιγμές σαν η κάθε μια απ’ αυτές να είναι η τελευταία. Ίσως κάποια απ’ αυτές τελικά να είναι…