Ας γυρίσουμε λίγα χρόνια πίσω. Στα χρόνια της εφηβείας μας συγκεκριμένα. Σίγουρα έχουμε περάσει όλοι την ερωτική εκείνη φάση που θέλαμε να περιγράψουμε στα κολλητάρια μας τι τρέχει με το «αμόρε» και ξεστομίζαμε όλο ενθουσιασμό εκείνη τη χαρακτηριστική, ηλίθια φράση «τα φτιάξαμε» ή «τα έχουμε».
Εντάξει, θα μου πεις, τότε δεν ξέραμε, ήμασταν μικρά ό,τι ακούγαμε το λέγαμε κι εμείς, έτσι για τη μαγκιά και για την αλητεία. Έλα όμως, που το ίδιο γίνεται και τώρα που μεγαλώσαμε. Λέμε, είμαστε σε σχέση, τα έχουμε. Άντε πάλι αυτό το «τα έχουμε». Τι έχουμε, ρε παιδιά; Τι φτιάξαμε; Γιατί βάζουμε τίτλους και ταμπέλες στα πάντα;
Υπάρχουν, που λέτε, κι εκείνοι οι άνθρωποι οι οποίοι δε θέλησαν ποτέ να ορίσουν καταστάσεις γύρω τους. Εκείνοι οι άνθρωποι που συναντήθηκαν κι απ’ το πουθενά άρχισε να γράφεται η δική τους ιστορία, μια ιστορία αλλιώτικη από αυτές που ακούμε συνήθως. Είναι τα άτομα που απ’ την πρώτη στιγμή κούμπωσαν σαν κομμάτια από παζλ ο ένας με τον άλλον, που τα χαμόγελα του ήταν συγχρονισμένα, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν μπήκαν στην ύπουλη διαδικασία να δώσουν όνομα σε αυτό που ζούσαν.
Ακούνε τις ίδιες μουσικές, γελάνε με τα ίδια αστεία, πίνουν ωραίο κρασί, κάνουν έρωτα, αλλά δεν υπεραναλύουν -ούτε καν αναλύουν- τη φάση που περνάνε. Τα τηλέφωνα δεν χτυπάνε μέρα νύχτα λέγοντας ο ένας στον άλλον πόσο πολύ αγαπιούνται ή πόσο ερωτευμένοι είναι. Η επικοινωνία μέσω τηλεφώνου βασίζεται σε γραπτά μηνύματα, συνήθως για κάτι ανούσιο ή για να συμφωνήσουν πότε θα βρεθούν.
Δε θα ήθελα να παρερμηνεύσετε αυτό το γεγονός, ωστόσο. Δεν τίθεται θέμα αδιαφορίας. Πρόκειται καθαρά για θέμα ελευθερίας. Είναι ανεξάρτητοι. Δεν γαζώνονται ο ένας πάνω στον άλλο σαν να πρόκειται να χορέψουν ταγκό που έχει δύσκολες φιγούρες κι υπάρχει ο κίνδυνος να πέσουν. Αν πέσει κάποιος απ’ τους δύο θα πέσει μόνος του και μόνος πάλι θα σηκωθεί.
Σχεδόν σχέση δε σημαίνει σχεδόν ζωή. Όλο αυτό το «μυστήριο» που πλανάται στην ατμόσφαιρα είναι η μαγιά και η μαγεία που τους κάνει και τους δύο να αισθάνονται ολοκληρωμένοι. Τα πολλά λόγια και οι εξομολογήσεις δεν είναι το φόρτε τους. Ως επί το πλείστον δύο τέτοιοι άνθρωποι είναι ελεύθερα πνεύματα και στη ζωή τους γενικότερα.
Ξέρουν ποιοι είναι, ξέρουν πού πατούν, που βρίσκονται και τι ζητάνε. Δε ζηλεύουν και δεν κάνουν μικροπρέπειες. Όχι, γιατί δεν ποθούν έντονα τον άλλον, αλλά γιατί τα έχουν βρει πολύ καλά με τον εαυτό τους. Κι αυτό φαίνεται.
Την ουσία δεν την βρίσκουν στο να φορέσουν ταμπέλα στη ζωή τους και τα συναισθήματά τους. Είναι ακομπλεξάριστοι κι απόλυτα συνειδητοποιημένοι. Μοιράζονται το χρόνο μαζί γιατί περνούν γαμάτα και γουστάρουν, κι όχι για να καλύψουν κάθε είδους ανασφάλεια. Η λέξη αυτή δεν υπάρχει καν στο λεξιλόγιό τους. Είναι σίγουροι γι’ αυτό που κάνουν και δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να το καλουπώσουν και να το ορίσουν.
Και τι σημαίνει σχέση σε τελική ανάλυση; Ποιος την ορίζει; Ο έρωτας, η αγάπη, τα τηλεφωνήματα, οι γκρίνιες, οι ζήλιες κι οι τσακωμοί ή η μονογαμία; Πού υπάρχει γραμμένο το πότε κάποιος είναι «σε σχέση»; Υπάρχουν κανόνες στον έρωτα και στη ζωή;
Ρωτώ, γιατί πιστεύω ότι ο έρωτας ειδικά είναι κάτι άπιαστο, κάτι άυλο, κάτι μαγικό. Φθείρεται όταν πας να τον μεταποιήσεις σε κάτι που πρέπει ντε και καλά να το διαπερνά η λογική που πάντα θα πρέπει να απαντάει στα δικά σου ερωτηματικά του τύπου «τι είμαστε τώρα εμείς, τι έχουμε, πού βαδίζουμε;».
Οι άνθρωποι, λοιπόν, που κρατάνε τις αποστάσεις τους από αυτές τις κομπλεξικές ερωτήσεις, είναι κι αυτοί που έχουν βρει το πραγματικό νόημα σε αυτό που αποκαλούμε έρωτα. Ζουν τις στιγμές και τις κάνουν μοναδικές όπως μόνο εκείνοι ξέρουν.
Δε ζουν στο κενό, παρά μόνο δημιουργούν το μυστήριο. Και το μυστήριο πολλές φορές είναι αυτό το βασικό συστατικό που σε κρατά ζωντανό, ενεργοποιεί τη φαντασία σου και σου επιτρέπει να αφεθείς ολοκληρωτικά.
Βάλτε ένα τέλος, τέλος πάντων, στις ταμπέλες και στους ορισμούς και θα δείτε ότι κάποια ζητήματα που πριν σας έμοιαζαν βουνό, ίσως να είναι και πιο απλά απ’ όσο νομίζατε.