Είσαι πανέξυπνος. Το ξέρεις και το ξέρω. Γι’ αυτό άλλωστε εντυπωσιάστηκα. Καλώς ή κακώς έχω τον εαυτό μου ψηλά και εντυπωσιάζομαι μόνο από ανθρώπους που θεωρώ το ίδιο έξυπνους ή εξυπνότερους από εμένα. Ψώνιο; Μπορεί. Λίγοι άνθρωποι πάντως μπορούν να με βάλουν στη θέση μου, να μου πουν ότι είμαι λάθος και να το υποστηρίξουν μ’ επιχειρήματα, να με κάνουν ζάφτι. Και κατάλαβα ότι είσαι ένας από αυτούς όταν έπιασα τον εαυτό μου να αγχώνεται κατά τη διάρκεια των διαλόγων μας.
Κάθε σου πρόταση έτρεχε ξανά και ξανά στο μυαλό μου και για πρώτη φορά στη ζωή μου απαντούσα κι ύστερα το ξανασκεφτόμουν. Εγώ που είχα μάθει να καθοδηγώ τις κουβέντες και να τις πηγαίνω όπου με βολεύει, να έχω το πάνω χέρι, να κάνω τους άλλους να τρέχουν στους δικούς μου ρυθμούς και να τους σταματάω όταν και όποτε θέλω εγώ, βρέθηκα ξαφνικά από την άλλη πλευρά. Αυτού που δεν είναι τόσο άνετος, αυτού που υπεραναλύει, αυτού που αγχώνεται. Πρώτη φορά με ενδιέφερε πώς φαινόταν σε κάποιον άλλο η δική μου σκέψη. Μήπως ακούγομαι μικρή; Ανώριμη; Χαζή; Ωπ, ανασφάλεια!
Καταλαβαίνεις πάντα πολύ περισσότερα από όσα δείχνεις και παρατηρείς τους άλλους πολύ περισσότερο από όσο καταλαβαίνουν κι αυτό με τρομάζει και με γοητεύει ταυτόχρονα. Αν μπορείς να καταλάβεις ποιος με γουστάρει πριν καν μου μιλήσει, αν μπορείς να καταλάβεις πότε αγχώνομαι και πότε όχι από τη στάση του σώματός μου, πόσα άραγε ξέρεις ήδη για μένα; Τις ώρες που με κοίταζες προσεκτικά αγχωνόμουν ότι θα είναι γραμμένα στο πρόσωπό μου όλα όσα αποφεύγω να σου πω. Ότι θα δεις όλο το θαυμασμό και το σεβασμό που τρέφω για σένα και θα γελάσεις που έπεσα τόσο εύκολα, ενώ σου είχα πει ότι δε νιώθω τόσο απλά.
Φοβήθηκα ότι θα δεις ότι δένομαι, ότι θα καταλάβεις ότι νοιάζομαι, ότι ίσως να θέλω κάτι παραπάνω. Φοβήθηκα ότι θα δεις όσα επιμελώς σου κρύβω. Γιατί τα κρύβω; Είπαμε, ανασφάλειες. Και μου βγαίνουν πρώτη φορά και δεν έχω ιδέα πώς να τις διαχειριστώ γιατί πρώτη φορά με αμφισβητώ. Πρώτη φορά προσπαθώ να δω τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου, πρώτη φορά θέλω τόσο πολύ να μπω στο μυαλό κάποιου κι όχι για να δω μόνο πώς σκέφτεται για μένα. Μ’ ενδιαφέρει να μπω στο μυαλό σου για να δω πως σκατά σκέφτεσαι τα πάντα. Πώς επεξεργάζεσαι τόσο αποτελεσματικά κάθε ερέθισμα και καταλήγεις σε συμπέρασμα που είναι 99% σωστό.
Μπορώ να σκεφτώ ένα εκατομμύρια πράγματα που με γοητεύουν σ’ εσένα και μπορώ να σου βρω άλλα τόσα που αποδεικνύουν την ευφυΐα σου. Το σημαντικότερο όλων όμως, αυτό που με κάνει να φουσκώνω από υπερηφάνεια, είναι ότι με ξεχώρισες. Ότι είδες ότι είμαι διαφορετική, ότι σου αρέσει που δε συμπλέω, ότι την ξεχωριστή διαχείριση την κέρδισα με το σπαθί μου.
Το θέμα ξέρεις, δεν είναι η ποσότητα των ανθρώπων που σου δείχνουν το ενδιαφέρον τους, αλλά η ποιότητα. Χίλιες φορές ένα σαν εσένα κι ας μη συναντήσω άλλον, παρά εκατό αδιάφοροι, συνηθισμένοι, χιλιοφορεμένοι τύποι. Χίλιες φορές οι μετρημένοι, σχεδόν με το ζόρι συναισθηματισμοί, παρά τα συνεχόμενα σαλιαρίσματα. Και το γεγονός ότι αυτό το μυαλό, αυτή η προσωπικότητα κατάλαβε πόσα αξίζω χωρίς να χρειαστεί να εξηγήσω, μου αποδεικνύει απλώς πόσο σωστή ήταν η επιλογή μου.