«Τι θα γίνει με την περίπτωσή σου;» Με ρωτάς κι ανοίγεις διάπλατα αυτές τις ματάρες που με υπνώτισαν απ’ το πρώτο βράδυ, όλο προσμονή για μια ενθαρρυντική απάντησή μου. Και τότε, θέλω να σε αρπάξω, να σε κλείσω στην αγκαλιά μου, να σε ηρεμήσω, να ησυχάσω την ανάσα σου και σου πω ψιθυριστά στο αφτί «είσαι εδώ, και αυτό φτάνει». Και θα το εννοώ.
Δεν έχω ιδέα πώς και γιατί, δεν έχω ιδέα με τι θα τα βάλουμε, πόσο θα χρειαστεί να παλέψουμε, με τι όρους και με ποιους αντιπάλους. Η ζωή δεν είναι συμβόλαιο, βλέπεις. Ούτε οι ανθρώπινες σχέσεις υπογεγραμμένες συμβάσεις. Μα θα το εννοώ. Και ξέρεις γιατί;
Γιατί πιστεύω σε όλα όσα θέλουμε πολύ. Γι’ αυτό όσο και να φοβάσαι δε θα σου πω να μην το κάνεις. Θα σου πω ότι γράφω τους φόβους μας στ’ αρχίδια μου και το ίδιο θα σου ζητήσω να κάνεις κι εσύ. Θα σου ζητήσω να κοροϊδεύεις κατάμουτρα κάθε φοβία που σου φυτεύουν στο μυαλό πότε η λογική, πότε το συναίσθημα και πότε οι άλλοι.
Θα σου ζητήσω να ακούς μόνο τις πραγματικές σου επιθυμίες με το κεφάλι ψηλά και τις ματάρες σου καρφωμένες στους στόχους σου. Πολλοί από αυτοί ίσως να συμπίπτουν με κάποιους απ’ τους δικούς μου. Τουλάχιστον προς το παρόν. Μα ούτε το μέλλον μην αφήσεις να σε νοιάξει. Γιατί το ορίζεις ίσως μόνο εν μέρει και μόνο μέσω του παρόντος σου και των στιγμών που τολμάς. Με κανέναν άλλο τρόπο.
Κι όλα αυτά θα σου τα ζητήσω. Δεν πρόκειται να απαιτήσω από εσένα τίποτα γιατί αλλιώς θα ακύρωνα τον αυθορμητισμό με τον οποίο εμείς οι δύο ήρθαμε κοντά. Τον αυθορμητισμό της ίδιας της ευτυχίας που μόνο εκείνη μπορεί να σου πει εμπιστευτικά πώς γίνεται να φοβάσαι, αλλά να μη σε νοιάζει καθόλου στην τελική. Μόνο η ευτυχία ξέρει να σου πει πώς γίνεται όλα όσα σε τρομάζουν να τα κάνεις πράξη την αμέσως επόμενη στιγμή χωρίς ο εαυτός σου να το σκεφτεί δεύτερη φορά. Γιατί ο ευτυχισμένος άνθρωπος, αυτός που χαμογελάει χωρίς ουσιαστικό λόγο, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Ο ευτυχισμένος είναι ασταμάτητος. Ειδικά όταν φοβάται.
Πάρε με εσύ αγκαλιά λοιπόν και σου υπόσχομαι πως οι φόβοι σου από εδώ και πέρα θα έχουν να κάνουν μαζί μου και με την ίδια την ευτυχία. Σου υπόσχομαι πως θα προσπαθήσω να είμαι για σένα πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από κάθε φοβία ή απορία σου κι ένα κλικ περισσότερο ευτυχισμένη από πριν κάθε στιγμή που περνάει μόνο και μόνο επειδή εσύ μου το ζήτησες.
Έλα να χαμογελάσουμε λίγο παραπάνω απόψε, έτσι, χωρίς λόγο, και να φοβηθούμε λίγο λιγότερο από χτες. Έλα να κάνουμε έρωτα κι έτσι δε θα ξεχάσουμε ποτέ τι σημαίνει πάθος για ζωή. Τα κορμιά μας ξέρουν να τα δίνουν και να τα παίρνουν όλα. Κι όταν το μυαλό σκαλώνει ένα κοκτέιλ ουσιών απόσταση είναι μέχρι να ξαναπάρει ο εγκέφαλος το δρόμο ενός πάθος που δεν κολλάει πουθενά προκειμένου να έχει αυτό που θέλει.
Γι’ αυτό, τίποτε δεν είναι τυχαίο. Όταν φοβάσαι, απλώς κοίτα με πως χαμογελώ και χαμογέλα κι εσύ ξανά απ’ την αρχή. Όταν θα φοβάμαι θα σε κοιτάζω και θα χαμογελάω κι άλλο. Ώσπου εγώ κι οι φόβοι σου να μη χωράμε πια μαζί μέσα σου. Ώσπου να τους κάνω να με βλέπουν και να αλλάζουν πεζοδρόμιο στο κεφάλι σου.
«Στ’ αρχίδια μου οι φόβοι σου. Θα τους κρεμάσω έναν έναν στον τοίχο απέναντι. Να τους χαμογελάσεις και να κοιμάσαι ήσυχη. Στο κρεβάτι μου». – Κωνσταντίνος Παπαπρίλης Πανάτσας.