Βράδυ Σαββάτου κι εσύ είσαι κάπου…
Εγώ πάλι μένω σπίτι, μέχρι να γυρίσει ο διακόπτης και να κάνω εξόρμηση.
Απόψε δε θα βγω να πνίξω τον καημό μου στα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια, διότι έχουν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια. Βασικά αναρωτιέμαι τι ακριβώς να πνίξω κρεμάμενη στα μπαρ, γιατί πόνο ή καημό δεν έχω κανέναν. Μόνο ένα μούδιασμα, κι αυτό αρχίζει και περνάει με τον καιρό και αρχίζω να έχω επαφή με το εσωτερικό μου περιβάλλον.
Διερωτώμαι τι θέλω, πριν απευθύνω αυτή την ύπουλη ερώτηση σ’ εσένα γιατί θα στην κάνω αργά ή γρήγορα.
Λοιπόν, πού έμεινα; Α, ναι! Τι θέλω ε; Θα σου μιλήσω σαν να είσαι εδώ. Σώπα κι άκουσε -τουλάχιστον ένα μέρος αυτής της συζήτησης θα έχει ένα πραγματικό στοιχείο, εσένα να μη μιλάς.
Θα ήθελα να μου μιλήσεις έξω απ’ τα δόντια κι όχι να μασάς τα λόγια σου σαν τσίχλα που έχασε τη γεύση της.
Μην ψάχνεις να βρεις μηνύματα με ουσία. Αυτά τα μηνύματα δεν τα διαβάζεις στην οθόνη του κινητού σου, αλλά στα μάτια που έχεις απέναντί σου.
Δεν ντύνονται με πομπώδεις λέξεις, τέτοιες ώστε να μπορεί να κρυφτεί ο Αλέξης -κι επιτέλους ας βγει κάποιος αρμόδιος να μου πει ποιος είναι αυτός ο δόλιος ο Αλέξης που μπορεί και κρύβεται πίσω από τις λέξεις.
Αυτά τα μηνύματα ψάχνεις. Και γεμίζει εμένα ο φάκελος των εισερχόμενων με ανούσιους διαλόγους.
Δε μου φτάνει να ζω με μια αίσθηση σαν ψευδαίσθηση, να μαδάω μαργαρίτες και να μασάω τα κοτσάνια μήπως και μου ‘ρθει καμία επιφοίτηση και λύσω το αίνιγμα. «Με θέλει ή δε με θέλει;». Δεν είμαι η Πυθία, αυτή μασούσε δάφνες -έχεις μασήσει δάφνη; Εκεί να δεις πίκρα.
Εδώ είμαι. Έλα και μίλα μου. Ξέρασε τα όλα. Κοίταξε με και διάβασε με, όπως εγώ εσένα.
Μπορείς; Αντέχεις; Κάθε σελίδα μου μέχρι σήμερα. Εκεί σε θέλω, μάγκα μου.
Να δω τις αντοχές σου σε κεφάλαια που ούτε εγώ δεν θέλω να θυμάμαι.
Να με νιώσεις θέλω. Να νιώσεις ποια είμαι. Γιατί όσο ίδιοι κι αν είμαστε κάπου διαφέρουμε, πίστεψέ με.
Και σ’ εκείνα τα σημεία θέλω να σε μετρήσω. Σ’ αυτές τις λεπτομέρειες που τράβηξαν την προσοχή μου σ’ εσένα, θέλω να δω αν μπορείς κι εσύ να πράξεις αντίστοιχα.
Γιατί στο λέω, δεν είμαι τέλεια. Δεν είμαι τόσο έξυπνη όσο πιστεύεις όταν με κυριεύει το πάθος και το συναίσθημα. Κυριευμένος δεν είσαι όταν στις οθόνες του μυαλού σου παίζει σε επανάληψη το πρόσωπό του; Όταν το σώμα δεν θέλει να αφεθεί σε ξένα χέρια; Όταν τα όλα σου, από τις ρίζες των μαλλιών σου μέχρι και το μικρό σου νυχάκι, φωνάζουν σαν σε προεκλογική εκδήλωση «εσένα θέλουμε»; Δηλαδή αν δεν είσαι τότε κυριευμένος, πότε είσαι; Είναι κι άλλα, σύμφωνοι, αλλά προς το παρόν ας αρκεστούμε σε αυτά γιατί θα χαρακτηριστώ γλυκανάλατη και δεν το θέλω.
Δεν είμαι ενθουσιασμένη. Αυτό συνέβη ίσως την πρώτη φορά που αναβόσβησε στην οθόνη του κινητού μου το όνομά σου.
Οι ενθουσιασμοί κρατάνε μέχρι να περάσεις στην επόμενη πίστα ή να σου βγάλει το μηχάνημα insert coin κι εσύ να μην έχεις budget να επενδύσεις στο παιχνίδι.
Στην περίπτωσή μας, budget έχω και καλή παίκτρια είμαι, αλλά δεν έχω χρόνο μάνα μου για τον πόνο του άλλου, όταν αυτός δεν έχει διάθεση να γίνει καλύτερα και καλύτερος. Δεν είμαι παστίλια «για τον πόνο του άλλου».
Για τη χαρά σου και τη λύπη, εδώ. Ούτε ένα βήμα μπροστά ούτε ένα βήμα πίσω. Θα είμαι εδώ, αλλά θέλω να είσαι κι εσύ.
Γι’ αυτό σου λέω… Πάρε το ρίσκο κι έλα.