Ένιωσα την ανάγκη να γράψω αυτό το άρθρο ορμώμενη από ένα τραγούδι, δυο στίχους… «πώς γεννάει στο σκοτάδι η λύπη χαρά». Πόσες φορές ονειρεύτηκες στο σκοτάδι; Τις ώρες που όλα τα φώτα σβήνουν, μα το λαμπάκι του μυαλού τότε λειτουργεί; Αναρωτήθηκες όμως ποτέ αν με τον ίδιο τρόπο σε ονειρεύεται κι εσένα κάποιος άλλος;
…Μπήκα στη ζωή σου σχεδόν αθόρυβα, σαν μια απλή γνωστή κι έτσι πίστευα ότι παρέμεινα για σένα για χρόνια ολόκληρα. Συγγνώμη! Συγγνώμη που δεν κατάλαβα, που δεν σε άφησα ποτέ να μου δείξεις αληθινά συναισθήματα, που προχώρησα μη γνωρίζοντας, που δεν αφέθηκα, που ίσως να μην πίστεψα. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν το λάθος είναι δικό μου που δεν προσπάθησα να μάθω ή δικό σου που δεν προσπάθησες να μου δείξεις. Συγγνώμη που ξαφνιάζομαι σε κάθε σου λέξη, που ίσως να αμφισβητώ λόγια ή ακόμα και πράξεις, που κομπιάζω όταν σε ακούω. Συγγνώμη που σε πόνεσα ακόμα και εν αγνοία μου, που τρύπωσα στο μυαλό σου άθελά μου. Μα, πάνω απ’ όλα σου οφείλω την πιο μεγάλη συγγνώμη για την απουσία μου απ’ τη ζωή σου.
…Ξέρεις μερικές φορές το κάλλιο αργά παρά ποτέ είναι η καταλληλότερη φράση που μπορεί κανείς να πει. Ποτέ δεν είναι αργά, ποτέ μη θεωρήσεις ότι έχασες την ευκαιρία σου, ποτέ μην απογοητευτείς πριν επιμείνεις, ποτέ μην αφήσεις τα πρέπει να κυριαρχήσουν στα θέλω σου.
Σε τέτοιες περιπτώσεις τα λόγια είναι περιττά κι εκτός αυτού εξαφανίζονται, χάνονται ανάμεσα σε σκέψεις, όνειρα και μελωδίες. Κάτι τελευταίο μόνο…
Σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις…