Από νωρίς έλεγα να το ξεκινήσω σήμερα αυτό το άρθρο κι όταν λέω νωρίς εννοώ πολύ νωρίς, εκεί γύρω στις 9 που ο ήλιος έχει βγει για τα καλά, τα πουλάκια τιτιβίζουν, τα πιτσιρίκια στον παιδικό σταθμό (κάτω απ’ το σπίτι μου ακριβώς!!) να ουρλιάζουν και άλλα τέτοια ευχάριστα, αλλά το κυριότερο είναι ότι εκείνη είναι η ώρα που το δικό μου το βλέφαρο δεν ανοίγει με τίποτα και κάπως έτσι ξανακοιμήθηκα. Και θα μου πεις εσύ τώρα «καλά μαντάμ πόσες ώρες κοιμόσουν πια; Νύχτωσε!» και δίκιο θα έχεις, αλλά είπαμε δουλειές μανίτσα μη λέμε πάλι τα ίδια, πιο γραφική κι απ΄το Ρέθυμνο έχω καταντήσει.
Νύχτωσε λοιπόν, η ιδανική ώρα για να πιάσω λάπτοπ και να μην το αφήσω μέχρι η μπαταρία να γίνει τατουάζ στα μπούτια μου, δεν υπολόγισα όμως έναν σημαντικό παράγοντα, ξαφνικός παράγοντας θα έλεγα, όμως είναι μια μάστιγα που συνηθίζει να εμφανίζεται τις στιγμές που εσύ έχεις αποφασίσει να κάνεις κάτι σημαντικό, να πλύνεις τα πιάτα ας πούμε. Και θα μου ξαναπείς εσύ «ποια μάστιγα μαντάμ; το κύκλωμα σου χτυπάει την πόρτα;». Μία είναι η μάστιγα, η πιο σκληροτράχηλη και η πιο οργανωμένη, οι Ελληνίδες μάνες. Στις 8 χτύπησε το τηλέφωνο στις 9μιση το κλείσαμε, χρόνος ρεκόρ για μια μάνα ή τουλάχιστον για τη δική μου μάνα. Ξέρετε είναι αυτό που κάποτε μια μάνα είπε «ένα μόνο θα σου πω» και μιλάει ακόμα.
Η αλήθεια είναι ότι σήμερα έτσι κι αλλιώς ήθελα να σας μιλήσω για τις αξιαγάπητες μανούλες αλλά όχι τις δικές μας, δεν θα τις χαρακτηρίσω «παλιές» γιατί μπορεί να διαβάζει κι η δική μου η μανούλα και ποιος την ακούει μετά, ήθελα να αναφερθώ στις σύγχρονες, αλλά πού μυαλό; Κουρκούτι έγινε με τόση ραδιενέργεια. Τι; δεν έχει ραδιενέργεια το σταθερό; Αυτά είναι λόγια της μάστιγας μη σας πιάνουν κορόιδα.
Αλλά δεν θα μακρηγορήσω φίλη και φίλε αναγνώστη (βοήθεια σου εδώ που έμπλεξες!), τι να πει κανείς εξάλλου για την κατηγορία αυτή; Ναι, κατηγορία είναι και μάλιστα όχι ό,τι κι ό,τι, κατηγορία Champions League που φτάνει τελικό και κερδίζει κιόλας. Ξέρεις πώς; Τους χτυπάει στο φιλότιμο, μαγική συνταγή,σίγουρη επιτυχία, δύο υπάρχουν στον κόσμο αυτή για το φιλότιμο και μια για κέικ του Παρλιάρου.
Τι να πω για άνθρωπο που μέχρι πρότινος πίστευε ότι το USB ήταν κάτι για τα φρένα του αυτοκινήτου (το abs εννοούσε) και τώρα στέλνει emojis; Τι; Που πιστεύει ότι θα μείνεις στο ράφι αν πάτησες τα 30 αλλά για να μείνεις μόνος είσαι μικρός ακόμα. Τι; Που τη ρωτάς που είναι το «αυτό», που κατά βάθος ούτε εσύ ξέρεις τι ψάχνεις, και σου απαντάει στο δεύτερο συρτάρι; Τι;
Εν πάση περιπτώσει, πολλά είπα, άρθρο δεν το λες αυτό που έγραψα, για ένα γεια πέρασα. Μην περιμένετε συμβουλές για τη μάστιγα αυτή, τεχνική επιβίωσης δεν υπάρχει, κάντε κουράγιο, υπομονή κι αν είστε και καλά παιδάκια μπορεί να φάτε και κανένα ταψί παστίτσιο απ’ τη μανούλα.
Υ.Γ: Το άρθρο (ο Θεός να το κάνει) καθυστέρησε άλλη μισή ώρα να φτάσει στα ματάκια σας γιατί η μάστιγα που λέγαμε έμαθε να κάνει βιντεοκλήση στο messenger. Ένα μικρό βήμα για την ανθρωπότητα, ένα μεγάλο για τη Βασούλα!
Υ,Γ 2 : Love you Mummy!!!