Από μια ηλικία και μετά τα Σαββατόβραδα μοιάζουν με την χειρότερη πληγή της εβδομάδας. Γιατί; Μα, δεν υπάρχει γιατί, είναι απλά ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΟ! Συνεπώς πρέπει να βγεις, να πας κάπου, να δεις κάποιον και αν είναι να κάτσεις ένα ακόμα βράδυ στο κρεβάτι σου καλύτερα άναψε air condition, άραξε και περίμενε να σε βρουν όταν πια θα έχεις βρομίσει.
Οπότε, αρχίζεις να ψάχνεις για παρέα, κάτι που αν είσαι λίγο πριν τα 30 ή ακόμα χειρότερα λίγο μετά τα 30 (όχι τα 30 της Σαπουντζάκη, τα μουσαντένια), είναι πιο δύσκολο κι απ’ το να βρεις καλό γκόμενο σε μπαρ. Κατ΄αρχήν οι μισοί σου φίλοι έχουν ήδη πάθει κατάθλιψη, ψωμολυσσάξει, μαζέψει τα κουβαδάκια τους κι έχουν μεταναστεύσει, οι άλλοι μισοί που μένουν για να επιλέξεις χωρίζονται στις εξής απεχθείς κατηγορίες: α) τους σχεσάκηδες, β) τους χωρισμένους, γ) τους γονείς, δ) τους άνεργους, ε)τους εργαζόμενους και τέλος, στ) τους στερημένους.
Οι «σχεσάκηδες» έχουν μόνιμη σχέση, πιθανότατα να συγκατοικούν κιόλας εδώ και καιρό, οπότε η πρότασή σου για Σαββατιάτικη έξοδο πρέπει να περάσει από ψηφοφορία μεγαλύτερη κι από αυτή όλων των μνημονίων μαζί. Όταν τελικά γίνει αποδεκτή, αν γίνει, οι όροι που θα τη συνοδεύουν θα είναι τέτοιοι που θα σε κάνουν να προτιμήσεις να μείνεις στο σπίτι σου, στον καναπέ φορώντας το τρύπιο σορτσάκι σου και κάνοντας το απόλυτο τίποτα, και όλα αυτά αν υποθέσουμε ότι συμπαθής το έτερον ήμισυ του «σχεσάκια», γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις είναι μια αντιπαθητική ξινή γκόμενα (βλέπε κάτι σαν την Μέρκελ) και ας μην ξεχνάμε ότι όλοι τους καλύτερους μας φίλους από μια ξινή γκόμενα τους χάσαμε.
Οι χωρισμένοι (δε γιορτάζουνε ποτέ, ωπα!), είναι οι φίλοι που συνήθως δεν δοκιμάζεις καν να πάρεις τηλέφωνο για να βγείτε μαζί Σάββατο βράδυ γιατί περνάνε το χρόνο τους κάνοντας δοκιμές με μια αυτοσχέδια θηλιά στο σπίτι τους. Αν τελικά τους το προτείνεις, πειστούν και έρθουν μαζί σου θα σου χαλάσουν τη διάθεση τόσο πολύ που θα νιώσεις μετά την ανάγκη να ζητήσεις να σου δανείσουν την αυτοσχέδια θηλιά για να την χρησιμοποιήσεις εσύ ο ίδιος.
Οι φίλοι που μόλις έγιναν γονείς, είναι φίλοι που πρέπει να τους αποχαιρετήσεις, να τους κλάψεις και να αποδεχτείς ότι δεν θα τους ξαναδείς τουλάχιστον όχι πριν ασπρίσουν όλα τα μαλλιά στο κεφάλι σου. Όπως και να το κάνουμε, έχεις περισσότερες πιθανότητες να βγεις για ποτάκι με το φίλο που πήγε στην Αγγλία και πλένει σκάλες γιατί εδώ του ζητούσαν μεταπτυχιακό για να τον προσλάβουν στη συγκεκριμένη θέση, παρά με το φίλο που έγινε γονιός.
Οι άνεργοι φίλοι σου τώρα, (άνεργος είμαι, κανά 8άρι χρόνια να πούμε), είναι επίσης μια κατηγορία στην οποία δεν μπορείς να υπολογίζεις ακόμα και να θέλουν δεν έχουν λεφτά για να βγουν. Όμως, δεν μπορείς να υπολογίζεις ούτε σε αυτούς που έχουν μόλις πιάσει δουλειά γιατί όταν φτάσει πια το Σάββατο, είναι τόσο κουρασμένοι που δεν ξέρουν αν ζουν ή αν πέθαναν, οπότε προφανώς και δεν έχουν καμία όρεξη για μπαρότσαρκα.
Τέλος, οι στερημένοι (κάτι σαν τον τυπάκο στο American pie που πήδαγε μηλόπιτες), είναι οι τύποι οι οποίοι έχουν πάρα πολύ καιρό να πηδήξουν οπότε, το μόνο που τους ενδιαφέρει όταν θα βγουν είναι να σκανάρουν Ό,ΤΙ κινείται στο μαγαζί και να μοιράζουν το τηλέφωνό τους σε όσο περισσότερο κόσμο γίνεται λες και είναι ψηφοδέλτιο. Αν σταθούν τυχεροί στο τέλος της βραδιάς και φύγουν με παρέα θα σε παρατήσουν μόνο σου ενώ πιθανότατα, σύμφωνα πάντα με το νόμο της αιώνιας γκαντεμιάς έχετε βγει με ένα αυτοκίνητο το οποίο φυσικά και δεν είναι το δικό σου. Κοινώς, καλή τύχη στην επιστροφή!
Σε απλά ελληνικά, δε βαριέσαι, άραξε σπίτι! Πού να τρέχεις Σαββατιάτικα;
https://youtu.be/XkVJCTpkHp4