Το έχουμε στο DNA μας, έτσι γεννιόμαστε ρε παιδί μου, με μια αυτοκαταστροφή στο αίμα και μια τρέλα στο μάτι. Λογική εξήγηση μην ψάξεις, δεν πρόκειται να βρεις, κι εδώ που τα λέμε γενικότερα «λογική» δεν πρόκειται να βρεις όταν μιλάμε για μια γυναίκα. Περίεργα όντα, ανεξήγητα, κυκλοθυμικά, αναποφάσιστα, συναισθηματικά, ευάλωτα, ανασφαλή, δυναμικά, με μία λέξη «γυναίκες».
Εκτός όλων των άλλων κάθε γυναίκα κρύβει μέσα της μια drama queen, όσο αντίθετο κι αν σου φαίνεται κι αν θέλει να φαίνεται, έστω κι ένα κύτταρο της ψοφάει για δράμα. Κι αν εσύ θεωρείς πως οι υπερβολικές αντιδράσεις της και το μελόδραμα είναι για να τραβήξει την προσοχή και τα βλέμματα, έρχομαι εγώ να σου χαλάσω το όνειρο και να σου πω πως κάνεις λάθος, μέγιστο λάθος. Όλο αυτό το «κλάμα» πηγάζει από μέσα μας, αυτόματα και πολλές φορές χωρίς καν να υπάρχει λόγος. Ο διάλογος του τύπου «τι έχεις;», «τίποτα!», μερικές φορές ισχύει, όχι, δεν είμαστε τρελές, δεν χρειαζόμαστε άμεσα επίσκεψη σε ψυχίατρο, ούτε χορήγηση αντικαταθλιπτικών, αυτό το ρημάδι το DNA τα φταίει όλα.
Κι έλα και πες μου εσύ τώρα ποια γυναίκα δεν έχει θρηνήσει σχέση χειρότερα κι από θάνατο; Για να στο κάνω πιο απλό πάρε παράδειγμα τους άντρες με την μπάλα. Πόσες φορές έχει κοπανηθεί άντρας σε τοίχους, πόρτες και πατώματα για ένα γκολ που τελικά ήταν οφσάιντ; Άπειρες! Για πόσες μέρες το συζητάει ξανά και ξανά με τους φίλους του πιστεύοντας πως θα ακούσει κάτι διαφορετικό; Για χρόνια ολόκληρα. Κάπως έτσι κοπανιόμαστε κι εμείς για μια σχέση που τελείωσε πριν καν ξεκινήσει το δεύτερο ημίχρονο. Υπερβολικές; Ε όχι δα, και θα σου αναλύσω ευθύς αμέσως το λόγο. Όταν μια σχέση κρατάει ήδη 3 χρόνια plus σαφώς και θα μας πονέσει το τέλος, σαφώς και θα στεναχωρηθούμε και θα κλάψουμε και θα χτυπηθούμε, θα ξέρουμε όμως πως ένας παράγοντας ήταν η τριβή μέσα στο χρόνο. Όταν όμως είσαι στο πρώτο 3μηνο, μες στα μέλια και ξαφνικά σου βγάζει ο άλλος κόκκινη κάρτα εκτός όλων των άλλων κυριαρχεί κι ένα τεράστιο «γιατί» στο μυαλουδάκι μας που δεν πρόκειται ποτέ να βρούμε μια απάντηση που να μας καλύπτει.
Εδώ που τα λέμε όμως, είμαστε κι εμείς μαζόχες, τον ευχαριστιόμαστε αυτόν τον «μίνι θάνατο» και καθόλου απίθανο να ξέραμε απ’ την πρώτη χειραψία την κατάληξη. Κι ενώ ένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα έμπαινε καν σε διαδικασία διεκδίκησης μιας ήδη τελειωμένης κατάστασης εμείς θα πάμε κόντρα, μη ρωτήσεις το γιατί, είπαμε, «ένας φυσιολογικός άνθρωπος», είμαστε οι γυναίκες φυσιολογικοί άνθρωποι;
Εν ολίγοις, μιας και κανείς δεν πρόκειται να βγάλει οδηγίες χρήσης γι’ αυτό το ανθρώπινο ον, από εμένα, μια συμβουλή προς τους απανταχού άντρες «Ου μπλέξεις», αλλά επειδή είμαστε αναγκαίο κακό, εφοδιαστείτε με γερά νεύρα και γαϊδουρινή υπομονή. Καλά κουράγια!