Δεν ξέρεις τι σημαίνει για τον άλλον ευτυχία, δεν ξέρεις πως την ορίζει, δεν ξέρεις ποιες λέξεις διαλέγει για να την περιγράψει , δεν βρίσκεις ποτέ τις κατάλληλες λέξεις, δεν ξέρεις καν αν υπάρχουν, δεν νομίζεις ότι περιγράφονται όλα. Οι λέξεις, όπως κι εσύ, όπως κι εγώ, δίνουν τον αγώνα τους. Ευτυχισμένες στιγμές… Η ευτυχία είναι αυτές οι στιγμές αλλά, όχι, δεν ξέρεις να τις περιγράψεις. Θα ήθελες να μπορούσες να τον κάνει να βουτήξει στην ψυχή σου, αλλά δεν μπορείς. Εκείνες τις στιγμές η ψυχή πετάει, γίνεται ακόμα πιο άπιαστη.
Μπορεί απλώς να σε δει, μπορείς να δει τον τρόπο που χαμογελάς, μπορεί να σε ακούσει να το μοιράζεσαι, μπορεί και να σωπάσει. Είναι ωραίο να μοιράζεσαι χαμόγελα, ακόμα και σιωπηλά, οι λέξεις, όπως βλέπεις δεν είναι το αποκλειστικό «όργανο» για να μοιραστείς. Πολλές ευτυχισμένες στιγμές τον τελευταίο καιρό, νιώθεις ένα χέρι να σου σκουντάει τον ώμο και να σου λέει «βλέπεις;», βλέπεις και ακόμα καλύτερα… Ζεις! Δεν μπορείς όμως να μοιραστείς, τουλάχιστον όχι στο βαθμό που θα ήθελες. Αγαπημένοι άνθρωποι, όνειρα πραγματοποιημένα του παρελθόντος που έρχονται να υπενθυμίσουν πως η ευχή μπορεί να γίνει πραγματικότητα, η όποια ευχή κι ας μην μπορεί να κατανοηθεί απόλυτα απ’ όλους. Αυτό που νιώθεις μέσα σου δεν μπορεί να αλλάξει, αγαπημένοι άνθρωποι, ένας κύκλος γύρω σου κι εσύ κύκλος γύρω απ’ τον εαυτό σου και μετά βουτιά, μέσα σου…
Αφήνεσαι, χαίρεσαι, πιστεύεις, ζεις. Κι εκείνος λίγο πιο δίπλα, ένα άλλο «εσύ». Σημάδια, κι άλλα σημάδια, κάποιος το θέλησε, ένα παιχνίδι είναι, ένα παιχνίδι είμαστε όλοι, ένα απ’ τα πολλά. Τον κοιτάζεις…χρώματα (!), σε κερνάει χρώματα κι αφού κάποιος το θέλησε, διαλέγεις ένα και το κρατάς για σένα, το κρατάς σφιχτά στα χέρια σου. Μια ακόμα περιουσία και μια ακόμα παρουσία κι ένα ακόμα χαμόγελο κι ένας ακόμα άνθρωπος…
«Θα χάσω είχα πει, μα κερδίζω…»