Σκυφτοί, σκυθρωποί, δίχως χαμόγελα, δίχως όνειρα, δίχως σκοπό, με μια μικρή ελπίδα να αλωνίζει μόνο κατά το χάραμα. Μπορεί οι αιτίες να είναι πολλές, το ξέρω. Άλλες για τον καθένα μας, διαφορετικές, αλλά καθόλου ανόμοιες και απαράλλακτες με τις αληθινές και άσκοπες πράξεις και ιδέες που το ασυνείδητο σε οδηγεί να χαράξεις. Το φαίνεσθαι, το γίγνεσθαι, και φυσικά το θεαθήναι. Το must, το in, το yolo. Όλα τρέχουν, η τεχνολογία, η ιατρική, τα νέα επαγγέλματα, η γνώση. Τι μένει στάσιμο Άνθρωπε; Νιώθεις; Το Συναίσθημα…
Η αγάπη, ο έρωτας, ο πόνος, το μίσος, ο θρήνος, η ντροπή. Ίδια και όμοια συναισθήματα με την πραγματικότητα σου. Ένα και το αυτό. Η Ζωή σου! Περπατάς και χάνεσαι στις σκέψεις που σε έχουν αναγκάσει να νομίζεις ότι οδηγούν στο πουθενά. Με αποφάσεις που τελειώνουν στο «Ε, και τι έγινε;», διστάζεις να ρισκάρεις. Έχεις το i- phone στο χέρι και βαρέθηκες το οτιδήποτε περιέχει, δε σε γεμίζει, γιατί;
Διψάμε για συναισθήματα, ξεχάσαμε να ζούμε πια, βάλαμε σε κάθε δωμάτιο ένα χαζοκούτι να μας δείχνει κακές ειδήσεις και αν έκλασε κανένας διάσημος. Ομιλίες στο chat με φίλους που μένουν στη γωνία, e mail στο σύζυγο με τη λίστα του σούπερ μάρκετ για να μη χάσει το χαρτάκι με τη λίστα. Άνθρωπε της πόλης, Ευρωπαίε, εκσυγχρονίστηκες απότομα και χάνεις την ανθρωπιά σου, τα αισθήματα σου. Νιώσε λίγο ανήμπορος σε όλα αυτά, πάρε το μολύβι και το χαρτί, άναψε ένα κερί στο σπίτι, πήγαινε στο χωριό, χαμογέλασε χωρίς λόγο, παίξε με τα παιδιά σου μπάλα, κάνε ποδήλατο, όχι yoga, βόγκα και τα άλλα ξενόφερτα συναφή, μίλα στη γιαγιά σου για τα παλιά, και ζήσε για μια μέρα όπως ζούσες παλιά….
Μία μόνο μέρα Άνθρωπε της Πόλης! Μια μέρα είναι αρκετή!