Έχω σκεφτεί άπειρες φορές πόσες άχρηστες πληροφορίες αντέχει να κουβαλάει ένα μυαλό. Ξέρεις τι θα διέγραφα με μεγάλη μου χαρά; Τις ημερομηνίες. Με μελαγχολεί η ανάμνηση τους, μου προκαλεί μια περίεργη αναβίωση. Μπορεί το γεγονός της ανάμνησης να νιώθω ότι δε με αφορά, θυμάμαι όμως τον εαυτό μου.
Έχει μνήμη το συναίσθημα, είναι ενοχλητικό, ψυχρό, προκαλεί μούδιασμα και θα ‘θελα πολύ να διαγράψω απ’ το λεξιλόγιο μου το ρήμα «θυμάμαι». Κι ας θυμάμαι, κι ας ενοχλούμαι, κι ας έχει σημασία, κι ας μην έχει, κι ας έχει διαγραφεί, κι ας έχει παραγραφεί. Κακή συνήθεια να ξεχνάς, εξίσου κακή και να θυμάσαι όμως. Δεν με τρόμαζε ποτέ ο μέλλοντας, ο χρόνος που θα έρθει, με ανακούφιση και χαρά τον περίμενα, ο χρόνος που έχει περάσει όμως ενίοτε με τρομάζει, όπως και οι αριθμοί.
Μετράς χρόνια, ανθρώπους, εαυτούς, γεγονότα, πληροφορίες. Μετράς. Αριθμοί βομβαρδίζουν το μυαλό σου. «Εννιά» απ’ τη μια, «οχτώ» απ’ την άλλη, «δύο» απ’ την παρ άλλη, σημασία καμία, δεν είναι μνήμη ανθρώπων. Είναι η μνήμη του εαυτού που ήρθε αντιμέτωπος με το αναπάντεχο, που στο παρόν δε νοιάζεται, στο παρόν απλά θυμάται και κάνει ένα υποσυνείδητο «μνημόσυνο» εαυτού.
Είναι στιγμές που το «delete» θα ήταν χρήσιμο, μηχανές δεν είμαστε αλλά λειτουργούμε μηχανικά. Μην φανταστείς, δυο – τρεις φορές το χρόνο και εστιάζουμε και στα καλά. Υπάρχει και καλή μνήμη, εγκέφαλος, δε σε ρωτάει, στα πετάει έτσι σαν φωτογραφίες. Γυρνάω το κεφάλι μου αλλού, θυμάμαι ούτως ή άλλως, χωρίς «μνημόσυνα». Θυμάμαι για να μπορώ να χτίζω, ξεχνάω για να καταφέρω να χτίσω.
Ο εγκέφαλος, αρχηγός, αν απορρίψει απέρριψε με τελεία και παύλα, υποκλίνομαι στην απολυτότητά του και στην εμπιστοσύνη που του έχω. Καμιά φορά εξηγώ με όσες λέξεις έχω και αντέχω, με μια συναισθηματική λογική εμπιστοσύνης, με ή χωρίς επιχειρήματα, την εμπιστοσύνη κρατάω, όχι στα λόγια, στον εγκέφαλο. Την ξέρεις την «αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού»; Υπέροχη ταινία. Το μυαλό εστιάζει στα ουσιώδη, έμαθε να το κάνει, έμαθε να ενεργοποιεί και να απενεργοποιεί τις αισθήσεις. Καμιά φορά κάνει ένα διάλειμμα και εστιάζει σε παλιές «φωτογραφίες» σαν χαστούκι, για πλάκα, που μπορεί να έχει και πλάκα τελικά. Ξέρεις, από αυτά τα αστεία που σου κάνει η ζωή και γελάς μαζί της και με τον εαυτό σου ταυτόχρονα.
Μη δίνεις σημασία, απόψε γράφει η μνήμη για τη μνήμη, απόψε γράφει μια περίεργη ζάλη από το κρασί. Δυο, τρεις στιγμές διαρκούν οι λέξεις, με αριθμούς και λέξεις παίζουμε, ή μήπως οι αριθμοί και οι λέξεις παίζουν μ’ εμάς; Δικό τους το παιχνίδι. Απόψε παραδόθηκα, στη μνήμη, την ξορκίζω με λέξεις, δε με αφορά η ύπαρξή της, ας πιάσει όσο χώρο θέλει στο μυαλό μου, μόνο για απόψε θα ‘ναι. Ο «χρόνος» από εδώ και πέρα θα πιάνει περισσότερο χώρο, άλλωστε ο «χρόνος» και ο «χώρος» ταιριάζουν πιο πολύ ως λέξεις, ταιριάζουν και τα γράμματά τους.
Θα ονομάζω πειράματα τις στιγμές μου για να έχω άλλοθι, σαν τα άλλοθι του Σεπτεμβρίου. Ο μήνας αυτός παρέχει άλλοθι κι η μνήμη φορτώνει με άλλοθι. Χρησιμοποιώ το άλλοθι για άλλοθι, για απόψε που η μνήμη παίζει μαζί μου, αλλά όσο τη φορτώνω και την παιδεύω και την εκπαιδεύω, άλλο τόσο την κοροϊδεύω. Καλή είναι για προσδιορισμό, αλλά δεν ξέρει να μετρά την ουσία, αν ήξερε η «ουσία» θα είχε και πληθυντικό αριθμό. Μονάδα, μία είναι η ουσία, δεν χρειάζεται καν να ξέρεις να μετράς για να την προσδιορίζεις, δεν χρειάζεται καν να ξέρεις να προσδιορίζεις, αυτοπροσδιορίζεται η ουσία.
Μνήμη είναι η περιστροφή του κεφαλιού προς τα πίσω, μνήμη είναι το «τι πίστευες» και το «τι έγινε», δεν έχει νόημα η μνήμη, νόημα έχει το τι σε οδήγησε ως εδώ, ως το παρόν, κι αν το παρόν σε καλύπτει, τότε σε καλύπτει και η μνήμη. Μπορεί να θέλει να σου σπάσει τα νεύρα, μπορεί να θέλει να σου πει ότι απόψε είναι άχρηστη. Η μνήμη δεν είναι είναι ζωή και η ζωή να εύχεσαι να μη γίνει μνήμη. Είναι και το «όταν» που απόψε δεν θέλει να συνδυαστεί με τη μνήμη, θέλει μέλλοντα και κατάφαση, θέλει τελεία, είναι κι η Δημουλά «η μνήμη, κύριο όνομα των θλίψεων, ενικού αριθμού, μόνο ενικού αριθμού και άκλιτη. Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.». Δες την, χάιδεψε την, βρίσε την, γέλασε μαζί της, μια μνήμη είναι, αύριο θα έχει φύγει μαζί με το αλκοόλ.
Με μνήμη ή χωρίς στο ίδιο σημείο είμαι. Θυμάμαι, δε θυμάμαι, ο χρόνος ό,τι θέλει θα κάνει. Με μνήμη κι ο χρόνος ή χωρίς, απόψε παραδόθηκα στη μνήμη για τη μνήμη, με μνήμη ή χωρίς.