Αγαπάς, μισείς, πονάς, εκνευρίζεσαι, στεναχωριέσαι, απογοητεύεσαι κι όμως δεν λες λέξη. Ό,τι κι αν νιώθεις δεν το εκφράζεις, σφαλίζεις με λουκέτο και χοντρή αλυσίδα κάθε σου συναίσθημα σαν πολύτιμο θησαυρό. Τι να πιστεύεις άραγε ότι κερδίζεις έτσι;
Ίσως μερικές φορές να φοβάσαι την αντίδραση του συνομιλητή σου, μήπως καταλήξει σε καβγά ή σε δική σου απογοήτευση μιας και το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα το αναμενόμενο. Παίζεις στο μυαλό σου ξανά και ξανά τη συζήτηση και κάθε φορά έχει διαφορετική κατάληξη, πότε ευχάριστη και πότε δυσάρεστη. Αυτό προσπαθείς να αποφύγεις, το δυσάρεστο, το αναπάντεχο, γιατί καλώς ή κακώς ζεις με την ελπίδα πως η έκβαση της συζήτησης θα έχει χαρμόσυνο τέλος. Κι αν όχι; Κι άντε πάλι απ’ την αρχή.
Χρόνια ολόκληρα πέρασα έτσι, κρατώντας τα πάντα μέσα μου αλλά όχι από φόβο, από έναν περίεργο εγωισμό που δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να δείξει το παραμικρό ίχνος συναισθήματος. «Σ’ αγαπώ» δεν έβγαινε απ΄το στόμα μου, απαγορευμένη λέξη βλέπεις για μένα, ένδειξη αδυναμίας, ένας μόνιμος τσαμπουκάς χωρίς συγκεκριμένο λόγο που δεν εκφραζόταν ποτέ ούτε με φωνές ούτε με καβγάδες. Μόνιμη διέξοδος το κλάμα, πώς μπορείς να ηρεμείς κλαίγοντας ποτέ μου δεν κατάλαβα κι ας το υιοθέτησα σαν τακτική.
Γι’ αυτό σου λέω, πάψε να κρατάς κάθε συναίσθημα μέσα σου, αργά ή γρήγορα θα σε κυριεύσει μέχρι να σε πνίξει. Να τα λες, όλα να τα λες, και τα άσχημα και τα όμορφα. Ξέρεις τις περισσότερες φορές είναι προτιμότερη μια σκληρή αλήθεια παρά ένα όμορφο και καλά πλασμένο ψέμα, μπορεί να πονέσει αλλά το τραύμα θα επουλωθεί σύντομα σε αντίθεση με το τραύμα απ’ την αποκάλυψη ενός ψέματος.
Να τα λες γιατί αυτά που κρύβεις είσαι εσύ, είναι ολόκληρος σου ο εαυτός. Ζωή χωρίς συναίσθημα είναι χαμένος χρόνος, κι ο χρόνος είναι πολύτιμος για να τον σπαταλάς σε σκέψεις.