Μάχεσαι καθημερινά, για όλα, για το καλό σου, για το κακό κάποιων άλλων, για τη δουλειά σου. Προσπαθείς με πολύ πόνο κ πολύ κόπο να αποκτήσεις τα ήδη κεκτημένα σου. Άλλες φορές κάνεις μια τρύπα στο νερό κι άλλες τα καταφέρνεις χωρίς καν να πληρείς τις προϋποθέσεις.
Βάζεις τον εαυτό σου στα καλούπια των «δήθεν» και αφομοιώνεσαι σαν το Hulk στο πράσινο κορμί του μέχρι να καταρρεύσεις. Εκείνους τους «δήθεν» που έχουν στο λεξιλόγιό τους τα «απαγορεύεται» και τα «επιτρέπεται», ενώ εκείνοι οι ίδιοι κάνουν αυτό που γουστάρουν, βάζοντας εσένα να κλείνεσαι στον εαυτό σου και να αναρωτιέσαι τι κάνεις λάθος και τι σωστό.
Εκείνους που καμιά φορά αισθάνεσαι ότι αγαπάς αλλά δεν έχεις αναρωτηθεί αν εκείνοι κάνουν το ίδιο για σένα. Εκείνους που καθημερινά σου ζητάνε όλο και περισσότερα να προσφέρεις κι εσύ να προσπαθείς και να προσπαθείς και να αγωνιάς και εκείνοι να κάνουν αυτό που τους αρέσει δήθεν τάχα μου ότι είναι όλα για σένα, ενώ εσύ είσαι απών.
Εσύ; Πού είσαι τελικά; Ανήκεις σ’ εκείνους μέχρι το τέλος σου ή ανήκεις στον εαυτό σου και μόνο; Κάνεις αυτό που σε ευχαριστεί ή κάνεις αυτό που ευχαριστεί τους άλλους; Δήθεν τάχα μου για την υποκείμενη ευτυχία σου.
Ζήσε επιτέλους! Κάνε όλα αυτά που κανείς δε σε αφήνει να κάνεις μόνο και μόνο για να μην δείξεις διαγωγή κοσμία. Ζήσε! Όλα τα συναισθήματα σου, όλα τα θέλω σου και τα δεν θέλω κάνε τα πράξη. Ο χρόνος περνάει και όταν σου κουνήσει το μαντηλάκι του αγέρωχα ίσως εσύ να βρίσκεσαι πίσω από μια κουρτίνα πίνοντας καφέ με την Κυρά Φούλα και έχεις κλείσει τα 80…. Ζήσε!